Alle inzendingen over dwarrelen

De wind is koud en winterdagen dwarrelen, fluisteren als droge bladeren.…

Voor een dwarrelende wederkeer luchtweerstand voor een zekere aankomst haar gewicht…

hoe vergankelijk het leven zich openbaart in dwarrelend blad hoe gedreven mijn bestaan zich nestelt in zon en wind (tanka)…

Als dwarrelend blad fladderend zoals vlinders deelt zij euforie als gekleurde dahlia in een bosrijk omgeving.…

De wind roept mij naar buiten het is precies de goede wind om te lopen in het wonder van de lange lanen die de lucht betoveren met dwarrelende bloesem en in mij ingehouden gaan zingen van vreugde gemengd met verdriet om het vallen, weg van het leven, weg van de bladscheuten het dwarrelende besef dat het bijna voorbij is hoe graag…

kleine sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden langzaam heel langzaam in een serene stilte ontstaat een prachtig landschap…

Vlokjes dromen dwarrelen zachtjes in de vallei van onze liefde Ze vormen teder en zacht een gevoelig tapijt…

Een vlaag, Een herinnering Dwarrelend Af en toe strijkt ze neer Door de tijd verzacht. Maar vergeten nooit meer....…

Boze stemmen in de gang, verwijtende woorden dwarrelen door het huis, nog een laatste poging, maar alles tevergeegfs het is enkel de rust die terugkeert.…

Nee, ze dwarrelen dwarrelen als een gedachte die traag zijn plek vindt in grijze hersencellen Bonte schetsen waaien omhoog veelkleurig tot het zwart ze overrompelend doet dalen het zwart van hersenkwellen Het zwart van lange nachten met ritselloze bladeren bedrupt in nevelige ochtend voor het opscheppen De bomen staan stom…

terug naar moeders schoot ik ben een blad en dwarrel wat mijn dagen heb ik wel gehad ik sterf in rood de herfstdood…

“Het is goed zo”, Waren haar laatste woorden Die dwarrelend vanaf haar bedstee de kamer vulden. Een vreemd gezicht, Het meisje van Nulden Ze was, Net als Tussaud…

je bent al lang gevlogen maar je donzen veertjes dwarrelen hier nog steeds de mooie herinneringen koester ik warm als een dekbed vol van jou…

sterntjes volgen de oude kustlijn dwarrelig ik oog geleewiekt ze na naar het zuiden foto: Howard King http://bit.ly/eEYW06…

eenzaam en alleen loop ik door een woestijn van sneeuw dwarrelende gedachten omgeven mij als een mist die grijzer is dan het wit om mij heen zo alleen zo alleen…

Zwanger...zwanger is de lucht van sneeuw Mooie witte vlokken dwarrelen omlaag Zij kleuren de straten en weides, wonderschoon! Een Kerstprent is geboren…

verkleurde bladeren dwarrelen door de lucht strooien hun melancholie voor mijn voeten neer die landen om te zweven ze hebben dat geluk lopen naar het einde het is nog ver genoeg…

engelen vliegen laag deze ochtend op kruishoogte ontmoeten zij vogels veren dwarrelen door de lucht ze vallen voor mijn voeten vogel of engel wie zal het zeggen...…

De bladeren ze vallen van de bomen dwarrelen tevreden neer op de grond zijn klaar met hun leven om de wereld kleur te geven op donkere dagen in het bos.…

zie hoe ze dwarrelen luchtig en vluchtig, die hemelse vlokjes in sneeuwwitte tooi landen zo vredig, die luchtballetdansertjes maken veel indruk op weg naar hun.…

dat ik je schreef je zou haast zeggen, doorheen een gedachteloos verleden het zijn wat dwarrelende gedachten, ik stuur ze naar je op misschien heb je onnodig moeten wachten…

Onbeschrijfelijk Mooi De planeet Maar ongelofelijk verwoestend Raadselen dwarrelen De wind Is soms hard En soms zacht Net of zij alle geluiden hoort…

Als herfstbladeren in de wind neerdwarrelend nog de grond niet geraakt Wil niet dwarrelen vaste grond niet losgerukt niet afgesneden wil terug naar de Bron terug naar mijn wezen en maken de cyclus rond…

louter mist en stilte rond wazige bomen het water oeverloos ruisend slechts de geur van grond en dwarrelend blad van lichte weemoed en vergankelijkheid…

jouw woorden dwarrelen als losse flodders uiteen sierlijk deinend spatten zij kapot op het koude graniet de boodschap is helder ©Lady Love…

Eenzaam dwarrelend Schreeuwende stilte Mijn ziel wacht; onrustig geduldig…

klein en fragiel ben je betoverend jouw schoonheid dwarrel je ingetogen over velden en wegen niet wetend waar jij je neervlijen zou zachtjes kus je Moeder Aarde…

Nog sluimert melancholie in haar nevelbed of romantiek hult zich in dwarrelende winterpret De donkerte staakt zijn verzet tegen plaagstootjes van licht en aarzelend tovert de wereld zich een nieuw gezicht…

flarden van geest verwant aan mijzelf banen zich wegen dwarrelen schaduwen schilderen krullen als zijarmen van het licht op een lege namiddag in het luie achteraf van mijn buitenpost…

vergeten dwarrelend naar het licht…