Alle inzendingen over einde verhaal

een uil rust op een knoestige tak zijn vleugels licht gespreid laag aan de hemel verlicht de maansikkel het donkere tafereel de wassende maan en de kale tak verhalen over het einde van de herfst de aankomst van de winterkoning is nabij…

Ik zal daar staan zonder er te staan. Ik doe mijn werk zonder het te beseffen. Ik leef alléén vanuit geven. Ik besta, zonder dat.…

Zonder woorden gebruik ik mijn ogen, Om ons verhaal te vertellen. Zonder einde, zonder begin. Want voor ik jou zag was het er al. En iets wat nooit is, kan immers nooit eindigen. Hard tegen hard. Ik weet wat jij voelt. Zonder woorden gebruik jij jouw handen, Om ons verhaal te vertellen. Zonder toekomst, zonder verleden.…

Is er dan tóch aan het eind van deze tunnel een zwak licht ? Kunnen we schuifelend ons onttrekken aan dit donkere gat , ogen niet meer dicht ? Is er dan tóch aan het eind van dit verhaal een "happy end" ? Kunnen we schoorvoetend elkaar toegeven : "Ik heb zolang mezélf niet echt herkend ."…

jij bent mijn liefste zindelijk muzikaal intellegent gepropt in een somber hok door een onmens zeker geen nette dame of stoere vent jouw trotse staartje het spraakzaam vermogen tantpuntjes zo schitterend op de wereld gezet einde pret jij kleeft nu aan je broertje of zusje vanwege faeces onsmakelijk verhaal hotel o.a…

Mijn muziek vult de zaal, En het publiek luistert naar mijn verhaal. Iedereen, muisstil en luistert aandachtig, Ik als pianist ben oppermachtig. De rode draad van het blad, leid me naar het eind, Als maar door spelend, totdat een vertragende tempowisseling het einde seint.…

Het wachten en de druppels zijn gesponnen in het grijze moedeloze licht waar ik kijk met verloren ogen en weet dat jij naar mij kijkt waar ik niet kan zijn en waar jij samen met mij zoekt naar gedachten die het einde van de regen op het begin van mijn verhalen laat lijken.…

vanavond vond ik een halfdood vogeltje; dierenambulance gebeld: breng maar naar het vogel- opvangcentrum. ik erheen ze waren al weg. maar er staat wél een soort keet met lege kooitjes waar je beesten in kunt stoppen een formulier erbij waarop je je hart en extra info uit kan storten, eerste vraag begint een beslisboom van goed en kwaad is…

Het is elk jaar het eendere verhaal; een kind, dat ons geen teken geeft of taal. Toch is dit zwijgend Kind, dat wij beminnen, ten einde toe het Woord van den beginne.…

het licht mijmert in kaarsenvlammen als het diner ten einde is vonkt in een glas cognac na de genoten dis licht dat in een stal ter wereld kwam en vrede als zijn boodschap bracht is er nog plaats voor dit verhaal tussen alle pracht en praal op zijn geboortedag…

Zie hier het verhaal van mijn ontstaan, van mijn bestaan, Zo heb ik geleefd, met een hart van steen - Nu het einde in zicht komt, is er van mijn innerlijk gesteente niet veel meer over, Het werd uitgebikt met woorden als beitels, en aangevreten door de tand van de tijd.…

Aan het einde van het verhaal, word ik ten grave gedragen naast de ongekende soldaat, de naamloze strijd die ik wel heb willen leveren, elke dag opnieuw, vastberaden... maar nooit heb gestreden, wordt voor alle zekerheid maar snel vergeten. Gelukkig vallen er tussen woorden, altijd spaties.…

de mokerslag We kunnen het leven niet overwinnen niemand nóóit Kom ga je mee. Samen wandelen naar het verre kijken naar de sterren schreeuwen naar de golven "we komen eraan ... Ja maan we komen" Omstrengeld liggen op het strand. steeds dichter komt de rand laat ze maar komen de golven Laat ze ons overspoelen laat het toe…

En het mooie aan boek is, dat ondanks het einde het verhaal nooit vergeten hoeft te worden. Mijn oma was je en zal je altijd blijven…

vertel dan liever over verre landen met akkers oh, zo fris of het nu verzonnen of waarheid is van onbezonnen liefdes die op zware straffen kwamen te staan en natuurlijk die met een gelukkig einde. die met een happy end… oh, verteller we laten u deze nacht niet gaan uw verhalen zullen worden door verteld in donkere nachten…

wel fictie zijn ik zoek het laatste blad om het enigszins te begrijpen het is verkreukeld ik strijk het niet glad ik wil het plotseling niet meer weten ik smijt het met open eind in de hoek stom boek!…

Het einde, dichtbij.. het einde. Is het niet de jouwe is het wel de zijne. Het einde, altijd dichtbij... Één laatste zoen op jou zachte lippen, nog één keer dat ik met je vrij Zegt zij... Ik lees verder. Hoofdstuk na hoofdstuk nog één laatste bladzij. Het einde is daar en sluit het boek.…

toen het tijd was stond hij op met bovenmenselijke kracht een verhaal, een hogere macht een steen werd verlegd zo wordt er gezegd toen het tijd was haar dienst en zorg ten einde met bovenmatige inzet op kwetsbare patiënten gelet stond zij erop met Pasen terug te komen om stenen te verleggen…

Laat je verleden je niet tegenhouden, accepteer wat is geweest, geef het een plaats Sluit het oude hoofdstuk af, het behoort tot het verleden, dat verhaal is tot zijn einde gekomen, je leeft vandaag Stap in het nieuwe verhaal dat je wilt gaan schrijven Het oude boek gaat dicht, die is tot zijn einde, het nieuwe boek gaat open, er wordt een nieuw…

De letters maken een eigen verhaal Ze laten mij iets anders lezen Een ander verhaal , Mijn verhaal De letters maken geen ander verhaal Ik ben het die een ander verhaal leest Een mooier verhaal, Mijn verhaal. Maar ik mag mijn verhaal niet lezen Ik moet lezen wat er staat En ik kan het niet lezen, Dat verhaal.…

het lukt maar net om te beseffen tussen zoenen en lekker kleffen dat het nergens om draait ja allen op deze aard daar gaan we weer draaien om alles heen en weer kom en dans door de kou jij ik iedereen in het verhaal kom en observeer heelal alles keer op keer zie je snel weer of geen weer…

Het kan geen toeval zijn Jij en ik Wij samen Het kloppend hart Dat wij horen in elkanders borst Zonder woorden Innig verbonden Mijn hoofd in jouw handen En soms ook andersom - Niets zeggen - Ons verhaal Is duidelijk…

Och, weet je nog dat ik verdwaalde naar de eendjes liep in het afvoerkanaal daar droomde tussen zoet en zout dat ik mijn naam vergeten was ik omkeek en de hele wereld zo was het zout zo bleek altijd bij mij bleef toen jij me kwam halen was ik niet verbaasd je gaf me te verhalen zoals mijn moeder deed.…

Een laatste woord onuitgesproken radicaal, voelde zich op zichzelf heel alleen, zonder iets of iemand echt rond hem, waar was plots zijn heel mooi verhaal ? In herinnering, vaag, het eerste woord, zo veelbeduidend in zuivere spraak, geraakt verder los van 't bewogen pad, geen bezieling die haar zacht verhoord.…

verhaal heb ik gehaald noch genomen een straatje woorden neergelegd een taalpad gekozen mis gerekend en fout geraamd uiteindelijk de som van de kleinheid gezien…

soms moet je verhalen ver halen maar de verhalen van de dichter zijn dichterbij dan verhalen…

Het verhaal gaat dat een man overboord vanaf de oever flarden van de omgeving opvangt. Wij waren met velen en zagen de vogels de dieren in het grasland, alles trillend alles overladen met leven.…

stille seconden verder pakken we de verhalen in het kan niet bij één verhaal blijven we wachten op het licht van morgen…

Ik zie mezelf, herkauwend mijn verhaal, luisteren naar dat van een ander, die een nog boeiender verleden lijkt, en 'k helpen wil meer op te diepen te begrijpen.…

En hij vertelde, hoe hij ingeklemd dagelijks de overtrekkende vele vogels volgde, de Franse conversatie van zijn werkende lotgenoot daar troostend dagelijks vertolkte. Hij schreef lyrisch over de prachtige nachtlucht het paars van de luneburgerheide in vogelvlucht, zelfs met zijn gedachtepalet over hoe lupinenpret soms onverlet dit mondenvolk…