Alle inzendingen over eindpunt

Het ‘zijn’, heeft een nieuwe betekenis en woorden nodig, om te bekeren en de leegte te omarmen, de hemel taant in kracht als ze veroudert, vingers wijzen naar de voortekens dat werelds macht verkeken is voor leken, wanneer je goed z’n bleekheid leest, vloeien tranen in het tanend schemerlicht als vrijgeleide, naar een eindpunt…

Geduldig in de tijd die ons zal resten, trekken ook wij naar dat eindpunt heen.…

Geluk is een meervoudig equivalent, enerzijds gewogen in een ragfijn web gesponnen, werd ik door gevoelsspinnen verleid, achtervolgt door tegenpolen, als speelbal in een labyrint, tevens als begin - en eindpunt, raak de kern van het droomschip maar langzaam kwijt, verstrikt in de verkorte zaligheid van een fictieve zekerheid van…

een onbegrijpelijk avontuur, waar ik in vol verstand naar adem moest happen om niet op dood-spoor te worden geparkeerd onduidelijk waar ik was beland, als ik dacht je niet meer tegen te komen en in de verte te zien verdwijnen, werd ik door je lust tot leven gegrepen, als een lopend vuur, vlucht ik in je armen onbegrijpelijk wat het eindpunt…

grauwe kamer aangezien voor kale akker is het wakker worden in de nacht van zwarte honden die losgeslagen voor haar stonden achter dichte deuren opgegaan in vlakheid van de muur onvindbaar voor toppen wrijvende vingers haar lach snijdt in het niets en hoort ze stemmen onverstaanbaar lispelend waar haar moeder is gebleven begin en eindpunt…

Vijfhonderdmiljoen deelnemers één wist er te winnen in de race die vijf dagen duurde Een half miljard strijders gingen tegelijkertijd naar binnen Een gevecht van zwemmers strijdend voor het leven zwemmend tegen de stroom in dwars door dodelijke zuren en door vele hindernissen omgeven Uiteindelijk vechtend om door die wand heen te breken op het eindpunt…

Of moet na laagste maanstand de zonnewijzer worden geijkt en luidt de bel voor nieuwe ronden, waarin het eindpunt wordt verlegd, we zijn te veel aan elkaar - en aan de planet gehecht - ,intussen is de wereld niet vergaan, leg mijn hoofd op het kussen, daaronder luidt de wekker voor het opstaan.…

Ik droomde dat we op vakantie in een bus die langs een weg met struiken reed, en oude huizen vroeg wat je ervan vond we kwamen in het stadje aan, ik blij je 't meer te laten zien dacht dat 't het eindpunt was we stapten uit maar mensen bleven zitten, en toen de bus weer verder reed, kon ik niets meer vinden door nieuwe bouw, verleden tijd…

Daar zien we Mark, Geert, Jesse, Alexander en Lodewijk, je zou hem haast vergeten Ook Sybrand staat er voor het hek te zweten Wantrouwend kijken ze naar ieder ander Ze denken allen, staande in de rij: ‘Die stoel in ’t Torentje is straks voor mij’…

ik studeer op een gebaar, een warme glimlach, want alles is op orde: ik geniet van mensen die rijden in de juiste versnelling, en borden wijzen naar het eindpunt van lijn 9, richting meubelboulevard.…

Heer, wees met ons in de laatste uren Zodat wij de dood niet hoeven te vrezen Omdat ons leven hierna zal voortduren En de dood niet het eindpunt zal wezen. Maar dat wij altijd bij U mogen zijn U mogen loven en prijzen voor altijd Zonder zorgen, verdriet angst en pijn Bij U Heer, in de hemelse heerlijkheid.…

Zaterdag neemt mij bij De hand, omdat ik op zondag op Mijn eindpunt ben beland. Wat lijkt het leven saai te zijn. Zeven dagen, een chagrijn! Het lijkt de dood wel in de pot. Te hopen dat de volgende week Beter wordt. Zeven dagen in de week. Een tijd voorbij je het weet. Iedere naamdag is zoals die Heet.…

fles ontstond de razernij het glas vertekend en vergrootte de jeugdzonden die in de stroom achteloos wilde vergeten, ik zwom ertegenin, mij verzetten had geen zin, de nachten lijken langer de dagen verschuilen zich in een opstijgende ballon en alle dromen die ik verzon, die leeg liepen in het moeras van de droesem proef ik dat het eindpunt…

Heer, wees met ons in de laatste uren Zodat wij de dood niet hoeven te vrezen Omdat ons leven hierna zal voortduren En de dood niet het eindpunt zal wezen. Maar dat wij altijd bij U mogen zijn U mogen loven en prijzen voor altijd Zonder zorgen, verdriet angst en pijn Bij U Heer, in de hemelse heerlijkheid.…

Een halte kan ook heel persoonlijk zijn je wilt ontkomen uit de greep die blijft belasten en als je denkt, nu is het de juiste tijd je bent gevangen in gedachten een ommekeer werd wéér verspeeld en wat je stoort, je ziet het eindpunt gloren maar elke halte blijft er één waarvan je weet, dit is de weg de tijd is rijp die stap te maken bevrijding…

Overstijgt gevoel, om een gelijke horizon te zien, wat een begin – en tevens eindpunt zou zijn, ook weer vreemd en gênant als je die vrijheid claimt, verwant aan gongslagen van verandering zoals we die in elkaar herkennen, om het mechanisme te verleiden, de wijzers van het uurwerk – tijdelijk - te stoppen, pijn te mijden, die van tijd en…

Het begin is tevens het eindpunt een oude plaat waarvan de groeven krijsen nergens hun rustplaats gunt, verdiept in namen van getrokken voren het zwart van de fictieve tijd rent door tot in het duister is versleten, alle opinies van de wereld draven door details worden in herhaling grijs gedraaid in het zuiverste moment van oorsprong…

van de horizon als optisch bedrogen doel, de toekomst zijn sporen smeedt waarmee de tijd wordt bekleed langs euforische en onveilige signalen de losse eindjes in loom refrein gekneed zonder de bestemming daarin te wegen, onbewust of ik mij door een cadans laat dragen en of ik op dood spoor ben gerangeerd, niet te weten nooit aan het eindpunt…

Slachtoffer van terreur Allemaal geboren in deze samenleving iedereen op zijn eigen manier het startpunt is hetzelfde het eindpunt interesseert sommigen geen zier Hoe vaak is het moeilijk kinderen te kunnen krijgen dat het inderdaad gaat lukken het levenspad, je geeft het een kans de eerste levensjaren geven heel wat indrukken Daarna…

Het begin is tevens het eindpunt ik hoor in de groeven mensen krijsen nergens wordt een rustpunt gegund, tegenstelling als nooit te voren, het zwartst zwart van fluwelen tijd tot dat in het duister is versleten, de meningen in de wereld draven door details worden in herhaling verdraaid, het zuiverste moment van oorsprong, het eerste…

de losse eindjes in hun zog, strakke teugels in luie loom, trage cadans verdwijnt langs kale biels en in rood en room geblokte bomen, onveilige signalen werden genegeerd, niet opgepikt in de tussenliggende stations, ondermijnt een refrein wat verder spoort in geblindeerde wagons, om zich in cadans te laten wegen, niet aan ijk en eindpunt…

Ze haalden de vlucht van MH17 maar halen nooit het eindpunt, halen nooit hun vakantieadres, worden nooit meer verenigd met hem! En hij is alleen, met maar een vraag, had ik maar!!!! Oh, hoeveel kan een mens verdragen? Twee straten hier vandaan, zit een man, die wenste, dat ie op de bewuste dag, niet op tijd geweest zou zijn!…

te laten varen maar niettemin met gebalde vuisten nu mag ik naar de Auvergne nu alles in andere handen is waar de bomen in overvloed hout om te branden hout om te bouwen staketsels wil ik optrekken tot in de hemel en luchtboten in de stellingen steken varen ja niettemin de vaart er in op mijn voorwaarden de wereld overzien vanuit het eindpunt…

Die niet aflaat en vasthoudt, tot het eindpunt is bereikt. Hij gaf daarvoor zijn Zoon. Uit liefde met een doel. Een Zoon die zijn volmaakte leven gaf, voor ons, die met de dood verweven zijn. Zijn Vader, die hem uit de dood opwekte gaf hem in ruil daarvoor elk mens. Zijn dood maakt ons weer rein.…

ik mee zonder verdere uitleg of is het een zekere mate van gelatenheid die mij van het grote wonder scheidt ik word nu met het licht betaald ik word de hemel ingehaald de engelen staan voor mij klaar maar waar kijken ze nu naar ze zien mij niet of doen alsof ik ben nu weer alleen maar om mij heen is weer dat vreemde licht ik weet het eindpunt…

met jezelf mee naar binnen naar buiten naar het zelf dat de ander is naar de ander dat het zelf is naar de verbinding tussen alles zelfs al wil je alles verbreken de scherven schuiven steeds weer terug en passen precies in elkaar breuklijnen als rimpels als littekens van het leven geen ontkomen aan de reis gaat almaar verder een eindpunt…

Kan dit het eindpunt zijn? Dit is verdomme Doodewaard Hier moeten we doorheen? Dat weet je zeker? Hoe dan, in godsnaam? De vrouw Het is geloof wat je ontbreekt. Wie naar Opheusden wil, moet naast de kaart en buiten namen lezen. De schemer is het teken. Hoor je de wind? Het zijn onze verlangens die hij aan bomen bindt.…

gezien als onwetendheid, het raakt de essentie waarin we zijn verstrikt, raken achterop zonder te beseffen in hoeverre de eindigheid hiervan wel als onafhankelijk te ervaren, de houdbaarheid getoetst op basis van de eigen doorlooptijd in de wederkerige vraag doorlopend uitgesteld in de kloof tussen kennis en duurzaamheid wordt het eindpunt…

zie ik pas hoe lang jouw weg is Je baant een weg waar geen wet is Slechts jezelf hebt en ontkent niks Door donkere dagen blijf je het licht van ver Elke dag weer vind ik jou een ster Alle planeten kan je zien Omdat je door het universum vliegt Rijzend door de tijd, heen en terug Kan niet vragen waar je heen vlucht De bestemming kan geen eindpunt…

Zo gemakkelijk, het spel voor hem een peulenschil, eindpunt de basketring voor mijn kleine grote sfinx. De arbiter fluit, alleen een fout kan Noah stuiten,  de boosdoener krijgt een strenge vermaning. Het wordt nu een spel tussen bal en de ring,  maar hier kan Noah zijn behendigheid  in uiten.…