Netgedichten

netgedicht (nr. 64.678):

Auvergne

helaas is het zo ver gekomen dan
mijn rug trekt trekt krom
het hout dat vele jaren gedroogd heeft
tot een wandelstok uit tegenzin
maar niettemin doe ik hem af als onzin

en eindelijk mag ik hier weg dan
uit het geraas van weelde
uit dit goedertierenland
weg uit de gedrongen voet van het huis
de kinderen wilden nog een stoel
in het hoekje voor mij om in te zitten
om te bedaren alles te laten varen
maar niettemin met gebalde vuisten

nu mag ik naar de Auvergne
nu alles in andere handen is
waar de bomen in overvloed
hout om te branden
hout om te bouwen
staketsels wil ik optrekken tot in de hemel
en luchtboten in de stellingen steken
varen ja niettemin de vaart er in op mijn voorwaarden
de wereld overzien vanuit het eindpunt
hier dan kan ik de mens zijn die ik had willen zijn

en niets moet meer, niet de schijn,
niet het perfecte Frans
niet de beleefdheid, niet het voorkomen,
niet het opstaan, niet het slapen
alleen de werklust
alsnog de wereld naar mijn hand te zetten
maar ontdaan van elke menselijkheid