Alle inzendingen over erbarmen

Men heeft je niets beloofd bij de geboorte; maar overlast, het roken en het drinken tot in de ochtend, de volle maan die van de lucht afglijdt en scherven in je armen - je hebt die dingen zelf bedacht, verwacht dus ook maar geen erbarmen. ------------------------------ uit: 'Goya als hond', 1999.…

plots herkennen van wat je ziel ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht, dat vonkt tot in de verste hoeken en dat je liefde zuiver richt tot je weer kijkt met nieuwe ogen, verwonderd bent zoals een kind, maar nu met wijsheid en erbarmen…

Je kijkt opnieuw met heldere ogen en blij verwonderd als een kind maar nu met mildheid en erbarmen daar je jezelf herboren vindt.…

later keerde zij dan, maar zij was zo doordrenkt door vijandige geuren en vreemde, geheimzinnige glansen, dat hij zich door haar kussen verraden vond, en zich, gekrenkt door de tederheid van haar machteloos en vermoeid erbarmen langzaam uit de angst van haar tengere armen bevrijden moest.…

Laten zich nu elektrisch verwarmen, door techniek met veel erbarmen. haar deken op vijf, van hem op negen, de vooruitgang is voor hen een zegen. Zonder haar koude voeten in zijn nopjes, en tegen ‘t snurken heeft zij dopjes.…

Het erbarmen is voor de bozen die rechtvaardige willen lozen.…

gelukkig hiervoor EU-landen stop ga hier niet mee door uit een gesprek voortkomend uit de radio voelde die desbetreffende persoon na dit filmpje bekeken te hebben zich zo slecht zijn ontbijt moest hij hierdoor overslaan echt mensen wonend in Indonesië denk hierover na nu vooraf gemartelde kikkers wat een erbarmelijk…

je was zoet, een roos met dunne, sierlijke hals met onschuldige tepels en een verboden handgebaar in het verhaal van een stad vol levende dode bloemen je was te jong maar jaren ver vooruit voor het oude stof van verleden geboorte jouw raam opende geen erbarmen maar beet de verminking te rood belicht in jaren…

Koudkleum mag zich warmen In zijn Moeders armen, Schreien om erbarmen, Als de bal hem raakt; Laat de kachel gloeien,.... Ons zal door het stoeien 't Bloed wel sneller vloeien, Waar de sneeuwbal kraakt!…

heb mijn oor afgesneden water bij de wijn gedaan god om erbarmen gebeden toch kraait drie keer de haan heb hem de nek omgedraaid zoals ik jullie ook zal verloochenen dit volk is mijn werken niet waard de gotspe om mij te verkrachten in het diepst van gedachten ik ga aan het kruis ook de dood zal mijn lot niet verzachten in de schoot…

Zeg schat luister kom ik wil je van alles zeggen bijvoorbeeld dat de oorlog voorbij is je de ware betekenis hiervan uit gaan leggen dat we elkaar weer vrijuit met erbarmen kunnen omarmen aan elkaar mogen warmen en hoezeer ik je toch mis maar jij bent niet meer waarschijnlijk verdwaald verdwenen in de oneindige puinhopen en na rokende…

boer wat dacht jij van deze pijnlijdende koe dit gaat mij geld kosten voor de behandeling dierenarts maakte jou geestelijk waarschijnlijk erg moe aansluitend de hevig brandende stralen van de zon gaat vanzelf wel erbarmelijk dood DUS jij verdient met jouw naar mijn mening flauwe excuses een fikse aangifte de Schepper…

Spinnenangst ze wordt er alleen maar groter door vrees ik en ik hou niet van dat superman gedoe Geef mij de natuur: een regen van bloedzuigers tse tse vlieg en vraatzuchtige penisvisjes heerlijke docu's over duiken naar scheepswrakken met mensenetende witte haaien en over het wroeten in aarde of ik verlies me in een erbarmelijke vertaling…

-sche horden Nu zorgt Rita Verdonk voor zuiveringen Door zich met ‘n fanatisme te omgorden Dat verontwaardigd maakt en huiveringen Verwekt in ‘n heksenjacht zonder erbarmen Wie kan zodanig zijn geweten schikken Dat hij een premie uitlooft voor verklikken?…

ik schreef grijs aan een zwarte hemel die devotie droop langs een kierend firmament waar gebeden tochtten weg was mijn hoop op enig erbarmen het vluchtig bestaan had enkel mijn euforie zonder hart langs zien gaan was alles kwijt in afronden naar boven omdat velen geloven in directe vergeving zonder vergelding van hel mijn grijs…

slierten zeewier langs mijn vermoeide gezicht mijn kleren wapperen als zeilen in de wind wolken hangen uitgerafeld in een stille schemering de lucht een baldakijn van grijs in 't westen een smalle strook oranjerood met een vage streep blauw erdoorheen in de verte het knipperlicht van een boei het is tijd voor een late zon en vroeg erbarmen…

Nu, tussen schemering en nacht, hou ik je in mijn armen, en streel je rimpels, diep en zacht mijn hart vol van erbarmen Ik neem je handen een voor een, en hou ze in de mijne, en wacht, tussen schemering en nacht, tot een nieuwe ster zal verschijnen.…

het zal toch meer moeten zijn dan een broos bestand van lijven die elkaar schampen in ridderlijk erbarmen verwaaid als de kalkgeur van een slooppand opgelost in zeeën van stevig omarmen we stellen ons niets anders ten doel dan onze voortuinen te ontdoen van uitzicht dat hopeloos is en slechts een voorgevoel dat de gulzige avond ons berooft…

Waarheid, die wervelende verveling die ruwer steeds te diep in mij ontstaat, dat ik erbarmelijk te wiegen lig, zing, lezing na lezing mijzelf ontdoe van haat, haar in mijn vervoering breng, in 't gelaat de verschrikking ontwaar van haar schoonheid en in mijn stem haar onnavolgbaarheid omwikkel met het naakte van mijn taal, de galm ervan in letters…

handig bekeken vanuit 't buitenland in Nederland griezelt men ervan volgens azië/midden oosten een subliem plan jonge kippetjes zo lieflijk amper genoten van ieder streepje zonnestraal voor hen banaal bekijk alstublieft dit erbarmelijk lijden op de site stel vragen voordat u/jij de pizza smakelijk op gaat eten lieve…

Zaterdag zondag maandag trage week en weke dagen Een stilleven een landschap een portret De wenkbrauwen van een vrouw Die zich sluiten als ik nader Het landschap waarin blonde kalveren waden Waar het weder van erbarmen In het Pruisisch blauw der weiden ligt gebrand Toen heb ik nog een stilleven geschilderd Met onherkenbare wenkbrauwen…

Men heeft erbarmen met deze invalide zonder armen.…

ik ten volle kwijt Of zal er in wat komen gaat Ook plaats voor liefde zijn Als dat zo is heb ik geen angst Ik vrees dan niet de pijn Mijn hoop bewaar ik in het hart Gerust leg ik mij neer Geprezen is de nieuwe dag En zie ik jullie weer Mijn liefdes en mijn schatten Zal ik opnieuw omarmen Het spijt mij dat ik twijfelde Ik dank voor Uw erbarmen…

ik heb wijsheid in een zinkput laten stikken zet nu mijn sluizen open voor alle erbarmen om te stranden waar vloedlijnen mij schikken misschien dat ommuurde trots mij zal omarmen zodat ik schuilen kan in de vesting van geduld waarbuiten zich de werkelijkheid ontvouwt op papier zijn alle dromen nu wel vervuld het gaat toch om de beleving welbeschouwd…

het blijkt gestoeld in de zetel die het leven draagt, kussens rijp van oud de leuningen geschaafd in het rijk van heden vier poten aan de vloer raken de aarde die eeuwig zwiert langs obstakels die het stenend licht aan het roer hebben gemeerd de zitting tam doch stroef knarst de tijd afwezig van een eigen zelf, erbarmen draagt het stof…

Gods beschermende vaderarmen Stevig om ons heen geslagen Willen ons door dit leven dragen God wil zich over ons erbarmen. Hij zegt: “Kom maar bij mij Met je vreugde, verdriet en pijn Ik zal er steeds weer voor je zijn En blijf je heel dicht nabij.”…

Een openbaar kunstbezit kent bij voorkeur een erkenning in erbarmen. Verlangt naar die vriendelijke ochtendgroet om zich met iets positiefs uit de algemene oordeelsvorming te omarmen. Die oordeelsvorming kan soms onverbiddelijk zijn.…

zo snarig dat ze zong in de muil van de nacht het was haar heldere stem die me lokte naar de oever van die kant waar de zon zich baadt in het water van erbarmen ze was rijper dan menig vrucht die ooit in mijn handen bloeide groener dan twee lentes op een dag maagdelijker dan wat een man zich kan wensen en lieflijker dan het ontwaken…

na eerst dat kindermisbruik oogluikend te hebben geduld in z’n kerk blijkt dat ze aan de knechten wiens hulp hij krijgt bij z’n uit te voeren werk nooit volgens een of ander CAO een salaris gaven schandalig vindt u ook niet het bleken zowel de witte als de zwarte geronselde erbarmelijk slecht behandelde slaven en weer was het de katholiek…

En houdt over mij de wacht, hij wilt zich over mij erbarmen. Die stikkende, stille, zwarte nacht, die zo langzaam is gekomen, zorgt voor rust en geheel onverwacht, ontwaak ik al in mijn dromen.…