Alle inzendingen over even

Ligt even zurig uitgekotst te midden van pauze op wat komt…

's Avonds rekt het licht zich langzaam uit, even nog – raakt het alles aan.…

net even anders dan de gemiddelde mens is zo gek nog niet [senryu]…

Haastig doorfietsen; toch even een oponthoud: prachtig tikt die specht!…

Keek in de spiegel alweer een rimpel erbij was even iebel…

Ik ga op in de stilte waardoor ik even verdwijn uit de chaos van het moment…

Zie Ik je Nog eens Kom Je nog Eens langs Ik zou Je graag Nog eens zien En je even Vasthouden…

blijf ik daar nog even in de schemer tot de verre hemel trots haar sterren laat verschijnen als je je verloren voelt eenzaam, verlaten, overspoeld door het tij kom dan bij mij bij mij in mijn bos en wees voor even vrij…

blijf ik daar nog even in de schemer tot de verre hemel trots haar sterren laat verschijnen als je je verloren voelt eenzaam, verlaten, overspoeld door het tij kom dan bij mij bij mij in mijn bos en wees voor even vrij…

Ik sta aan de rand van het ravijn, nog even, dan is het voorbij de pijn. Nog even, en dan is alles voorbij, dan laat ik mijn hart voor altijd vrij. Ik twijfel nog heel even, zal ik het allemaal opgeven? Het doet allemaal zo'n zeer, ik kan gewoon niet meer. Ik kan niet winnen van die pijn, waarom moet het toch zo zijn?…

Weer sprak jij met twee monden terwijl het kwijl langs jouw lippen liep keek ik even achter je ogen naar binnen koud en kil achter warm geloken wimpers lopen letters langs gedachten kloppen even rechts aan staan links even stil bij het weten en niet willen zien, verscheurd rukt twijfel aan jouw tong gespleten klinken klanken ijzig…

Even later ligt de kat van de buren een meter hoger in de zon. En heel even, heel even lijkt het net alsof ook zij niks weet van mezen en hun nesten. En ondertussen, op de grond, door dit alles ongestoord, de rups, zijn weg, zijn spoor.…

Niet achterom kijken Beslist niet achterom kijken Januari al een enkel etmaal oud Decemberdagen met feesten afgerond Wisten even niet van overgave Wisten even niet van afscheid Wisten even niet van wijken Op klokke twaalf gingen we de stadspoort door De brug over van het vergeten En kijken nu, kijken onze ogen…

Ik had mijn gevoel voor jou even in een kluis gesmeten de cijfercode was alleen in mijn bezit ik probeerde deze code steeds te vergeten maar hij zat aan mijn geheugen vastgekit Soms deed ik dan toch de kluis even open ik wilde even weten hoe het met mijn gevoel ging het lag daar heel zielig alleen maar te hopen terwijl het constant…

de zee verwacht mij vandaag om mijn liefde te strelen als ik haar daar naar toe draag kunnen blonde lokken spelen er kleeft zand aan mijn voeten kruipend omhoog, ziltig gehecht kom eb en vloed even groeten opdat het woord wordt gezegd op de grens van mijn land beweegt even de horizon gedachten hebben het bemand maar ruikt zij, net…

Ik zie een witte vlinder op een grote, roze bloem en ik luister naar een merel, ze neemt me even mee naar toen...…

Soms zie ik iets van herkenning, dan klaart ze even op maar dat is even....dan is het op. Daar zit mijn moeder zoals gisteren, zoals elke dag in die andere wereld waarin ze alles mag....…

even zag Dat verzacht even de pijn Zo is dromen toch best fijn Verlang ik weer naar de nacht Weet ik dat jij daar op mij wacht…

Dan vlei ik me even aan de voet van een boom heerlijk uitgespeeld en zo lekker loom en voel nog heel even de warmte van de zon "k zou willen dat ik nog langer genieten kon.…

een wit vel wil uiteindelijk ook gevuld worden met kleuren met woorden liefst met hele mooie het heet niet voor niets maagdelijk wit de drang naar leven is zelfs een dood wit stuk papier nog gegeven…

je staat nu even wat te lezen maar weet je wat zo leuk zou wezen zet jouw gedachten eens op papier en hang het dan een keertje hier als ik zelf even niet kan schrijven zal er toch altijd wat te lezen blijven dus maak een ander deelgenoot van je gedichtjes klein of groot ik kijk reikhalzend uit naar het moment dat ik…

Aan het water even gezeten. Denk ik aan het verleden. Ik zie weer je spontane lach. Die geeft me de kracht, Er steeds weer voor te kiezen, Mezelf niet in eigen verdriet te verliezen. Maar ik ben gemaakt door mijn verleden, En dat heb ik even met jou mogen delen. Laat mij maar vechten met mijn trots, Zo ken je me inmiddels toch.…

Dat mijn lijf heel even spreekt Als ik je stem hoor Daar doe ik het voor Dat mijn pupillen groeien Als ik in de jouwe kijk Het voelt zo rijk Dat mijn adem even stopt Als je me aanraakt Dat is wat me zwak maakt Zwak maakt voor jou Maar ik kan het je niet vertellen Je bent nu vrij Rust zacht mijn engel En wacht op mij…

Die stilte even vasthouden nog even bij jou zijn. Nu, nog je warmte kunnen voelen het ging zo snel voorbij. Jij werd steeds kouder en om ons heen werd het druk.…

Denkend aan die tijd, geveld door zoet hartzeer Nostalgie is hetgeen hem drijft en doet hem even leven, in de tijd die hij beschrijft. Al is het maar voor even... Door menig melancholist is hij de hemel ingeprezen, Maar realiteit, zo hard, weerhoudt hem om zijn eigen boek eens door te lezen.…

Wanneer ik ze dan open sla en als eerste de jouwe zie nog in een andere wereld vergeet ik voor even de rest Kijk alleen maar ademloos naar wat deze wereld als beste te bieden heeft de tijd leunt even achteruit Je voelt mijn ogenblik opent langzaam een oog en kijkt me lachend aan terwijl ik je beminnestreel…

de trommel is dicht koekjes wachten uit zicht de verleiding is groot ik raak hem -voorzichtig- aan maar LAAT hem staan nou ja, even dan gewoon even kijken door 'n kier ik ruik de heerlijke geur roomboter in koek ik zucht tweemaal diep voel aan de riem van mijn broek "....moet kunnen"…

het huis staat er nog precies zoals zij het achterliet in haar jonge jaren de deur is nog steeds groen van kleur de raamkozijnen creme gordijnen vuilwit haar ouderlijkhuis die deur waarachter zich zoveel heeft afgespeeld even staat ze stil vliegen beelden voorbij en voelt ze zich nog even onbegrepen…

Mezelf afdrogend met de handdoek die eens de jouwe was droomde ik mezelf weer even terug in jouw warme armen een traan, drupte er over mijn net gedroogde wangen dan een zachte glimlach heel even terug in de tijd van toen jij mijn winter zo verwarmde en ik wist dat liefde ook genieten was…

Het geluid van padjes samen, apart, nog een wat verder iets lager, samen in scheef akkoord onvindbaar want telkens andere padjes even verder, samen hinkend, apart, samen terwijl die vlak bij mijn voet even hun adem inhouden. ------------------------------------------------- uit: Tirade, 1966/Verzamelde gedichten, 1991.…