Alle inzendingen over foto

een serie overrijpe vrouwen in de meest uiteenlopende poses die men bij nader inzien beter maar gisteren had moeten plukken na een zorgvuldige en nog lastige keuze schiet ik een foto van een foto Lejo van Kuijeren…

Ik zag je op die en die foto in mijn eigen gezicht er zijn spiegels die altijd liegen in elk tijdsgewricht…

Ik zag je op die en die foto in mijn eigen gezicht er zijn spiegels die altijd liegen in elk tijdsgewricht…

Ik kijk je nog na op weg naar je volgende honingbloemenfeest (Foto: Ben Haven - site: vlindernet.nl)…

Foto´s in je mond. En kauwen maar!…

rietpoel - de lucht maakt een selfie Foto:© ANNIE DEMARSIN…

Een foto, zes jaar oud begraaf ik in de tuin -- onze geheimen.…

Jouw foto op het kastje, hij staat er al een jaar of elf. Dicht bij mijn bed. Zo heb ik hem neergezet. Elke dag opnieuw hetzelfde ritueel. Ik praat dan nog wat met je. Het wordt me nooit teveel. Soms ben ik wat verdrietig, dat zeg ik jou dan wel Jouw lach wil wel eens helpen. Als ik mijn zorgen vertel. Ik ken nog jouw gedachten.…

Ik heb ergens zo'n plaatje rechthoekig en gekleurd als het meezat scherp genomen van je. zo'n gevalletje heel dun met rechte randjes en je beweegt niet eens dus leven zal 't wel niet zijn geweest. er zit niks boven niks onder behalve mijn hand die dat plaatje weg laat vallen langzaam vergeten.…

Zoen me op de mond en kijk me daarna aan Je ogen draaien prettig rond en laat alsjeblieft je brede glimlach staan Als een foto die ik zo vaak als ik maar wil kan bekijken Neem ik jouw strelende gezicht in me op, jij die mij met liefde wil verrijken…

voordat de blokkade in je halsslagader de hersenravage aanricht: je spraak meedogenloos ontwricht je rechterkant van mond tot voet verlamd, voordat het ziekenhuis je thuis brutaal verdringt en jou herleidt tot te voederen te verschonen kind, voordat de angst dan weer verdriet bezit nemen van je geest je hart, wordt de foto…

Twee pianisten van groot formaat, mocht ik eens ontmoeten, en luisterend naar hun pianospel, met die lach op hun gelaat, dacht ik die wil ik straks begroeten... Hun improvisatie- talent was groots Het waren goeie vrienden De een was klein de ander groot; en het waren- oudgedienden... Toen hun spel beëindigd was Liep ik met…

Telkens als ik die mooie foto zie met twee van die blijde gezichten dan vergeet ik alles om me heen zelfs 's werelds slechtste berichten. Dan lijkt het of mijn vader naar me lacht en m'n moeder mij een knipoog geeft en als ik lang genoeg blijf kijken is het of die foto leeft.…

Hé jij toekomst Ik weet niet wie jij bent, wie ik word. Hé jij toekomst Jij weet wel wie ik ben, wie jij was Hé jij toekomst Later word ik groot net als jij Later word ik jou…

Een tijdje geleden toen ik de foto's voor het reisdocument aan de lokettist overhandigde en hij deze met ongewoon grote belangstelling bekeek, mompelde ik: "Sorry, het lijkt wel aangehouden te Bourtange". "Ja," sprak hij, "ze worden al strenger bij de grens".…

en dan plots verstild bestaan vlinder zonder vleugels leven als op een foto bevroren beweging een stilleven…

een werveling van woorden schiet ongrijpbaar door hem heen als hij haar foto ziet haar naam ligt op zijn lippen hoe iets wat bijna voelbaar op je handpalm ligt als je kijkt je steeds weer kan ontglippen vertrouwdheid vertaalt zich in gemis tot als een geschenk een flard van een gebeuren zich ontward en hij weer heel even bij haar is………

Nog even stond ik te wachten bij de auto en daarna thuis keek ik naar zijn foto. Hij woont nu in de hemel in vrede en rust. Ik dacht aan de begraafplaats, aan de stilte zo sereen. En tevens besefte ik wat kan de natuur meedogenloos zijn en gemeen.…

Ik vind een foto hier doet mamma vast plezier ik sta met zus erop papa weer niet Waar was hij toen toch heen kinderherinnering doe hem de groeten maar als je hem ziet…

In gedachten loop ik langs je foto, steek elke dag een kaarsje voor je aan. Echter zou normaliter het " weerstation" voor je staan, die zet ik dan opzij. Mijn blik wordt telkens weer getrokken naar je gezicht, de foto spreekt!…

Die foto van toen Herinnert mij aan onze eerste zoen Ik heb je lippen toen geproefd Je zachte huid gevoeld En diep in je ogen kunnen kijken Je geur was als een bloementuin En je haar streelde mijn wangen Het was allemaal zo fijn Wat kan ik er naar terug verlangen Joop Bonnemaijers…

Voor mijn part als hier op deze foto in driedelig en met sigaret - zo'n wilde Mei was het - als een waar men geen oorlog mee begint. -------------------------------- uit: 'Onhandig hart', 1998.…

een bruisende tuil bomen gebonden op de smalle landweg een poort naar veraf strak in het land op lange stammen een deur naar niets in lam gelegd land ook ongewijzigd door lichte wind het is een hemels poort als de lucht door zware wolken wordt stuk gesmeten het is een zware deur die naar de einder open gaat als zomerwolken…

‘Mooie foto’, zegt mijn zoon. ‘Met mijn ouwe C2-Nokia’, zeg ik. Hij fluit verbaasd.…

Een kleine jongen heft zijn handen omhoog. Hij begrijpt niet waarom die buitenlandse soldaten hem tot een vakantie dwingen. Angstig kijkt hij in de camera van een fotograaf; voordat hij met vele anderen een geschiedenis zal worden van onmenselijke herinneringen. Zoals deze kleine Poolse jongen in het menselijk collectieve geheugen staat gegrift.…

krimpend bewustzijn De oudste omlijsten met sepia patina de frivole bloedernst van kinderspel Kennis wordt als een ui afgepeld Gaandeweg ga je terug en word je iemand die steeds minder weet zonder dat er straf zwaait De alleroudste toont tussen krassen door een diffuse baby in een omheinde tuin van frustratie en genot Er is geen foto…

Roestbruine tenten staan gerijd op de vlakte: buitenaards gezicht.…

Daar lag ze Als een plaatje Een lach op haar mond Haar hoofd in tweeën In weeën van woede En nijd verwond Ze wilde niet bloeden Niet één traan Langs rode mond De wind zal haar waaien Als ex verscheurd In papieren wond.…

Mijn vulpen zoekt weifelend het wit glanzend papier Blauw lopen scheve letters van holle woorden, naar stotterende zinnen, zinloos, betekenisloos. Mijn zakdoek veegt driftig, troebele bril en natte ogen. Die het wazig schrift spiegelen, onbeduidend verloren naast, de afgeleefde kleurenfoto als vervallen momentopname. Wij, jij en ik,…

in de geur van een stoffig boek blijven altijd achterstallige foto’s over van wie, waar, wanneer, tot dwaling en terugkeer naar hervonden wegen met de vaagheid van vergeeld papier vergelijkenderwijs in de verte van de beslotenheid van het boek een verlate gedachte…