Alle inzendingen over gebaar

er staan dikke muren in hun oude sfeer boetserend, rond een eeuwig hart het zoutbad stort vanzelf in sprekend lichte vormen, tussen rozen en de schijn van wat vanille, rozemarijn en zuivere gebaren zandsteen schuurt langs wit beton waar het plafond de druppels draagt, van warmer evenaren maar het water schraagt het stillere ervaren…

Achter ons raast een nachttrein dor het weiland - wij kwamen van ver, op verhaal, staan met lange jassen in de gang, herhalen enkele gebaren. Wij weten weer hoe deze vrouw ons soms niet meer kon zien wanneer zij door de grote kamer ijsbeerde, vlammen van zich afsloeg, onverstaanbaar werd.…

Een beeldengroep uit vroeger jaren, dan weer een schimmenspel met onwezenlijke gebaren. Maar in een helder moment zie ik de liefde uit hun ogen stralen en hoe mijn moeder haar zoon en dochter wegleidt, op haar arm het kind dat ik niet heb aanschouwd, over het land van onze vaderen.…

Hoe ook - het meubilair verdween van wat toekomstig huis wou zijn in haar: geen kamer meer met zon en zang, geen schaapjes die op het behang een kindje tellen zou, geen toegekend belang aan elk gebaar tot aan de afwas toe die neuriënd van simpel stil geluk en liefde voor elkaar, ach laat ook maar, die aandacht voor elk ding. --------------…

De intense beleving die jij deelde door golvende bewegingen van je haar jouw betoverende silhouet verlichtte mijn balans met een vertragend gebaar. De horizon verduisterde jouw gezelschap mijn snik zag de wending van de realiteit het zicht dat je wang leunde op zijn gezicht en niet steunde in mijn tegenwoordige tijd.…

Zo'n gerimpeld appeltje met een beurs plekje zo hier en daar, ligt op een fruitschaal als het onuitgesproken gebaar een miskend geschenk te zijn van moeder aarde; dat geen genade meer vindt op grond van de menselijke esthetische waarden.…

Luchtbrug naar oneindig regenboog valt in't niet in machtig helder licht voel en wacht tot je ziet Prachtig natuurlijk Zijn gegeven in je rust moment van diepe vree alsof de zon je kust Een tel om weg te dromen gevleugeld door de tijd reis langs herinneringen koester Nu en staak de strijd Geniet van Moeder Aarde haar liefde in elk gebaar…

ik ben een jochie voel me vrij maar als ik omkijk is de echte wereld te dichtbij ik ben geen schaapje in de kuddes die hun tijd vergrazen onder bazen en steeds mekkeren het is knudde ik wil spelen en me niet vervelen in het kant en klaar van een omgeving haat het voorgekauwd gebaar geef mij een bloementuin daar zoek ik…

het is waar kippenvel langs benen gaat tot in haren laat ontwaren dat emotie levend is zelfs al mis je meer dan tastbaar voelen, zoals een hand langs je gelaat of strelend zachte armen in een warm gebaar het is het ooghoekmoment de tonen van een melodie, de lach van pasgeborenen een leven, dat herinnerd wordt door hart en hoofd…

Met het lege glas op mijn dressoir illustreren lippen breekbaar kristal van afdronk met een bitterzoet gebaar.…

ik heb je gezien nooit was er schaduw van anderen je straalde een eigen fel licht een sterk gezicht met fonkelende ogen waarin blauw en groen net dat tikkeltje bruin moesten gedogen je lach is innemend en parelt je tanden handen gebaren de taal van je lijf je donkert je stem als je vraagt of ik blijf mijn handen zijn open…

een zacht gebaar waarmee hij haar de stoeprand wees de knik, een hand het lachje van begrijpen toch wist zij zich van beiden nog de wijste er zijn geen woorden meer er is ook geen verzetten gevangen in haar regelzucht van rust de stille tucht voor buitensporig gaan hij had de naam van een charmeur kende kleur en…

spijkers met koppen staan schepen voor je ogen ten onder zien gaan het einde overzien van je eigen bestaan de laatste bladzijden van een boek omslaan je afvragen wat toch de clou mag wezen en uitstellen door het gedeeltelijk te herlezen tegenover de naakte waarheid komen te staan de hoop niet laten varen ontkennen met sussende gebaren…

je koestert stilte omdat woorden pijn doen op papier gekwetst ben je door zinnen die je raakten diep van binnen je wilt alleen herinnering aan onze grote liefde verder in een nieuw begin als vrienden uit elkaar terwijl de hartstocht laaide bleek slechts een loos gebaar je zocht een reden om mij ongewenst te maken, zelfs vriendschap…

de zon verdwijnt in herfstpijn de nacht wint snel terrein is eerst het duister zwart, vanaf vandaag voelt dat ineens apart het glimpt van witte ogen in een heimlijk vlug gebaar je voelt je wat bedrogen spanning is goed merkbaar de lichten zijn te fel en kinderen luidruchtig ze reageren veel te snel want hun harten zijn onrustig het…

je gaf me een kus en woorden die raakten zonder geluid koud op mijn huid je oogde zo klaar maar schuld hing verborgen in stilte ving het beladen gebaar het afscheid gaf hand aan de leugen passeerde de waarheid ging zonder spijt ik struikelde over je lach in een waas van verbazing begreep ik pas later hoe jij mij in de tang hebt…

achter de lens legt iemand een vader en zijn kleine zoon vast hij laat me kijken naar het kind dat teer verschanst in het landschap van vaders armen rust zachte gebaren betasten het kindergezicht mollige handjes vleien zich op mannenschouders het geraakte hart wordt licht in ademloze tijd iemand achter de lens legt het weerzien vast…

ik zag je handen de vingers gespreid een eerste ontvangen tot open bereid ze dansten en speelden op maten lichte muziek ik raakte en streelde het nog verboden gebied ze hoorden ons spreken zochten angstig elkaar verkrampten tot vuisten in een woedend gebaar verstrengelden later in bezworen gevaar warmenden en troostten in berusten…

soms kletste vond ze niet erg ik was leuk en gevat uit haar ontsnapte het hoofdelijk denken een mijmering voor een onbepaalde tijd ook al raakte ik soms mijn inspiratie kwijt ze hield van mij en zou mij niet krenken bij haar vond ik genot maar weinig stof om mijn ultieme sonnet te volmaken dat als knipsels op de eiken tafel lag met gebaren…

dromen met muziek kaarslicht deint en dooft in traag verbranden, de klank van een weerbarstig lied handen zoeken naar elkaar ogen laten blikken kruisen zacht gebaar en tederheid sluiten misverstanden buiten vlammen spelen vuur dansen vloeiend in de hitte na het lichten van gezichten valt hun schaduw op de muur de laatste druppels…

ik of wie dan ook je ziel zal krenken o. ik zie het al de winter bedekt het zicht warmte wordt buiten gesloten je bent bloot en toch zo dicht bekleed met haast verdorde loten van de boom, die jij heet die zich met andere stammen meet en de ijle tak in jou zonder voeding vergeet o neen. laat maar je bent in de dood gekropen een oud gebaar…

'n Roos voor elk woord van liefde 'n roos voor elk mooi gebaar 'n roos voor aandacht voor een ander 'n roos voor klaarstaan voor elkaar 'n roos voor elke heftige discussie 'n roos voor elke lach in een verhaal 'n roos voor soms een pittige ruzie 'n roos voor het spreken van dezelfde taal 'n roos voor alle mooie momenten Een heel boeket…

.' Het is een liefdevol gebaar en na een poosje wordt ze nat. - Hij eveneens, doordat het giet. Een wolkbreuk stort zich op hen neer, maar dit weerhoudt het tweetal niet, integendeel: het bindt hen méér. Ze klimmen naar het hoogtepunt, terwijl ze in de wolken zijn. Het uitzicht wordt hun niet gegund.…

Ik hoor de laarzen stampen ik proef het immens verdriet ik zie de holle ogen ook al was ik er niet Ik ruik de lucht van lijken ik voel de wanhoop en pijn ik lees angst in gebaren ook al kon ik er niet zijn Ik hoor de treinen rijden ik proef de onzekerheid ik zie de mensenmassa ook al was het voor mijn tijd Ik ruik de lucht van bommen…

betasten alles, iedereen jij boetseert de dingen één voor één dekseltje open dekseltje weer dicht drukken op het knopje geeft licht voelende vingertjes op verkenning beheren en beheersen door gewenning al weet je niet waarom en nog minder hoe je logica is nog krom maar dat doet er niet toe zelfs je wartaal klinkt speciaal en elk gebaar…

Weerkaatsende stem galmt rond en verdeelt de klank met karakter ze vertolkt haar eigenzinnige sfeer en trekt de aandacht, keer op keer Gedreven woorden verlaten haar mond en worden opgenomen door aandachtige oren niet één letter gaat ongehoord voorbij en dwarrelen in beminnende zinnen rond Gebarend vertel ze haar eigen verhaal luchttekenend…

niets geven wil zullen ze verdorren en gebogen treuren maar bij een verlangen avonden geuren en bloeien gelijk onze liefde stil omdat zij alt’ de waarheid vertellen vaar ik blind op kleur en geuren die met zichzelf ook jou afpellen zo immers kan ik van de bloemen leren wanneer ze spontaan uit hun knoppen breken zoals jij met een groot gebaar…

De zon daalt En kleurt rood In de verte raakt hij bijna het water ons bootje dobbert langzaam voort stil en ongestoord vormen we rimpels in het water langzaam roeiend het land steeds verder wind beweegt je haar je speelt met water in een lieflijk gebaar je gebruinde huid steek af tegen het wit van de boot samen roeiend de einder…

daar lig ik opgebaard, ben niet te zwaar een eikenhouten kist op zeven schragen kan onbekommerd mijn omhulsel dragen een laatste liefkozing als stil gebaar dan zal mijn zuster aan mijn zwager vragen: wie zijn dat daar, die vrouwen aan de baar?…

Zij schenkt mij koffie is weer voor even dat lang voorbij vertrouwd gebaar als vroeger woelt zij door mijn haar morst dan een beetje omdat haar blauwe handen beven.…