Alle inzendingen over gebaar

Daarstraks was er een teer gebaar, heel even was ik weer diep in de waan van een gedachte, ver in de droom van gisteren. Maar in het donker van de dag, en in het kissen van de boter kwam ik weer thuis van al dat ver gegaan. Ik heb wat peper op het eten, wat weemoed in vandaag gedaan.…

Zonder een vriendelijk woord of gebaar. Vriendelijkheid wordt meer en meer verdrongen. En toch worden er nog liedjes, over liefde gezongen. Ook wij, de volwassenen, zijn er slecht aan toe. Voor een goede dag, of eens een hand opsteken, zijn we te moe. We haten elkaar, voor zeer uiteenlopende dingen.…

open ogen drink ik de ruimte tussen elke stilte die je laat nazinderen als een droomvlucht op mijn wang blij en droef bonkt mijn hart van verlangen om zon-gevlinderd te grijpen naar het blauwe licht van ademloos wachten je handen raken zacht mijn roerloos denken verborgen in de troost van je streellichte lach zo teder zijn je gebaren…

vaak had jij een verstilde lach als ik je dromen uit de mimiek van je gezicht af las alsof jij de plezierige momenten nog even goed in je herinnering zou willen prenten accenten en stille woorden werden uit de kleine gebaren geboren als ondertiteling van je verhaal waar ongekende mogelijkheden jou kans en ruimte gaven om je…

ik heb de roodgouden waas door succes van het scherm gehaald de prachtige boys en girls die avondvullend aanwezig waren zijn ineens verdwenen het grauwe blauw van de gewone mens wordt eindelijke de hype een trend waarin jij jezelf bent nergens meer op lijken geen maniertjes en gebaren of het nadoen van de dansjes naar hun pijpen…

De stilte als je weg bent, ik mijn code ingeef, kijk hoe handen van een ander mijn gebaar wikkelen in de stilte van de banktransactie. De stilte als je weg bent en ik thuis een lege vaas, die doofstom staat, water geef, en bloemen.…

ik zag grijze wolken roodstrepen door ondergaande zon lachte naar de golven zij krulden licht vonden mij niet dom ik speelde zomaar op het strand als volwassene met water en rul zand joeg wat schelpen door de zilte wind met handen in gebaren van een kind uren heb ik mij vermaakt tijd heeft me voor dit even niet geraakt…

Achter ons raast nachttrein door een weiland - wij kwam van ver, op verhaal, staan met lange jassen in de gang, herhalen enkele gebaren. Wij weten weer hoe deze vrouw ons soms niet meer kon zien wanneer zij door de grote kamer ijsbeerde, vlammen van zich afsloeg, onverstaanbaar werd.…

Zal wel weer niet liggen in beschaduwd gras onder de appelboom Eva drukt zich op en leest een boek schudt haar vroegwijs hoofd los moet even aan Newton denken ze wordt boos en draait het op zijn plek met een routineus gebaar geleerd van haar grootmamma het ook al van geen vreemde had haar rib doet zeer, zij denkt aan de eerste letter van het…

Die blik over je schouder nèt voordat de deur dichtsloeg zal ik nooit vergeten ik wilde jou de sleutel geven maar moffelde hem weg bij je afwerende gebaar het was alsof je toen al wist wat ik niet wilde weten niet wenste te zien maar moest beamen in die kille kamer naast dat hoge bed waarin je elke dag dieper wit verzonk tot je…

omheint in hooploze berusting op aarde koud van ledige woorden leg ik mijn hoofd en gebreken verder omlaag, lager dan mijn geschramde knieën in bedorven waan met gezwollen buik van zwarte angsten schuurt mijn ziel het laatste uur langs rode vruchten en zonlicht traag wanneer de nacht stilte drukt op ieder woord en verboden gebaar…

Een zwakke glimlach die niet alles wil weggeven maakt plaats voor een gebaar van afscheid. Het was er even. Stil scheurt het geluid van holle voetstappen op de brug twee zwaar volwassen mensen uit elkaar.…

Daarstraks was er een teer gebaar, heel even was ik weer diep in de waan van een gedachte, ver in de droom van gisteren. Maar in het donker van de dag, en in het kissen van de boter kwam ik weer thuis van al dat ver gegaan. Ik heb wat peper op het eten, wat weemoed in vandaag gedaan.…

dragen zet jij jouw wereld naast de mijne met zelfgeschreven recensies die woorden uit de winter schudden kaalgeplukt, de bomen, mijn ogen het stoten in mijn buik, de bloesems en het kijken waar ik lig, waar niemand mij mag horen met ontelbare wonden bijt en beeft de stilte, in mijn hart het wenen, de vergankelijkheid van grote gebaren…

Zij schenkt mij koffie, is weer voor even dat lang voorbij vertrouwd gebaar. Als vroeger woelt zij door mijn haar. Morst dan een beetje, omdat haar blauwe handen beven.…

mij verdrijft dat alles in mij weer leeft het is gewoon die arm die mijn vertrouwen herstelt mij de bloemen laat zien die bloeien in het veld het is gewoon die arm die ik zo vaak mis als de nachten eenzaam zijn en de liefde over is dank je wel voor die arm voor het stille luisteren naar gelukkig zijn er nog mensen met zo'n warm gebaar…

Zijn muze, zo benoemt hij haar en duidt met cirkelend gebaar de lijnen van haar bil en buik gestroomlijnd als een Griekse kruik. Die stille vrouw van blauwe steen ik loop wat zwalkend om haar heen zacht roept zij: "Kom, beadem mij dan ben ik eindelijk weer vrij."…

Ik geef je mijn hand, een vriendelijk gebaar, Voor jou heel ver weg maar toch daar. Je durft er niet naar te reiken, Het zou alleen echt kunnen lijken. Niemand weet dat je stuurloos bent, Zonder die angst die je kent. Ja, je bent totaal verloren. Vergeef me als je ik nu zou storen. Maar het is zo triest. Als ik je nu verlies.…

zag ik hoe je wegliep over nachtelijk asfalt lantaarnpalen beschenen de bevroren stoeptegels waarin ijskristallen je nakeken als priemende oogjes een lang vervlogen beeld dat opdoemde uit het verleden ben ik je dankbaar voor elk woord en gebaar dat wij deelden maar op een gegeven moment zijn alle dagen op…

melancholie dwaalt blauw rond kersen het mooie van jouw stilte rond omgeploegde aarde, touwladders en weidsheid van het licht waarin gebaren een weg zoeken als lentebloesems en geplukte trillingen uit stemmen die dieplevende schaduwen rond eikenbomen laten glanzen zielsverbonden met al dat moois, uitgestrekt in jou en…

Wat zijn de woorden dan erg pover, - een klein gebaar kan soms volstaan -, maar toch, de allergrootste pijnen, daar moet een mens alleen door gaan. Je wil zo graag de ander dragen maar worstelt ook met eigen leed, en 't luisteren naar de laatste vragen geen mens die hier het antwoord weet.…

lang is leven in lieflijke zachtheid bij me gebleven maar soms ontbreken er momenten in fragmenten die ik niet volgen kan je zwaaide en draaide in de schaduw van je rug kwamen mijn tranen het was geen afscheid slechts een groet dat gebaar maakte mij intens bedroefd als ik de stralende intensiteit van kind en jeugd ontmoet is ingetogenheid…

Nu de wijven Schutteldoeken uit het telraam Van hun mager a b c Hoe innemend de haat kraait, de vliesdunne wrevel Bij donker alleen met de rook Het gebaar voor de spiegel De baltsende vogel vergaat In het vuur van haar bloot Ah de muis in haar hand de beminde Die klautert en klimt In haar adem Het lichaam staat groot…

spitz je aardig op de hoge hak met een charmante pas in sierlijk bewegen weet jij je met mooie mensen te omgeven zonder elitair te zijn juist in het verfijnde tussen oog en hand schep jij met ieder een persoonlijke band een gedurfde flirt maakt het gezelschap tot een vrolijk stel spanning stijgt ten top de handkus in een lief gebaar…

woorden uit elkaar Aaneengesloten letters vormen een lange mechanische toon Het dreunt Het bonkt Herhaald hetzelfde vanaf het begin tot het eind Tekstballonnen dwarrelen rond zonder enig inhoud Lettergrepen vullen de lucht, tonen van klank Schreeuwend knallen de woorden op elkaar stuk Handen in het haar Stampvoetend Driftig te keer Druk gebarend…

roerloos slechts zijn lippen bewegen de ogen schuiven in stille gang achter glas in korset hij zucht zijn gedicht naar oplopende treden in de schaduw voetstappen verwijderd van beschijnend licht een karaf siert zijn verstilde mimiek klanken raken teder verspreid ik hoor meer de ziel van de dichter word niet door ontbrekende gebaren…

de zon schijnt uit een ander perspectief kleurt nog vaag oranje schaduwen rafelen zacht klappende handen maken een grijs gebaar nog dwaalt een verloren schreeuw als spook door de aangeslagen stilte verwondering in toon omdat de vriend verloren ging op wie men dacht te bouwen verdriet omdat de helden gewone mensen zijn die spelen…

Want elk gebaar zal aan betekenis winnen.…

Een schaduw van stof en nietigheid in gedachten zonder een verlossende ontmoeting of een gebaar dat de trieste sporen uitwist van het wachten dat ze niet meer vroeg of wilde dragen met haar lichaam dat alleen nog sprak in een taal van een onzichtbare koude pijn en een stille wanhoop van omkerende momenten en een wakend…

Elke actie zonder enige reactie brengt ons verder van elkaar slechts hoop de laatste fractie leidde mij nog naar dit gebaar. Ja, mijn zinnen zette ik op jou bleef daarbij mijn hartje trouw nu ik niet meer hoef te schrijven zal ik stilzwijgend verblijven Adieu, henk…