Alle inzendingen over geblakerd

strovuur doofde wat rest is geblakerd zijn…

Hitte, zwart geblakerde stenen. Zoemend een bezoeker, snel vluchtend in oneindigheid.…

Kijkend naar de open haard waar een andere wereld zich openbaart fantasiefiguren komen er tot leven ze zijn er wel en ze zijn er niet het is het creatieve oog dat ‘t ziet in een geblakerde zwarte muur ontstaan door vuur…

soms walmt van onder een schedeldak het vage vuur van ijverzucht ik ruik dan gebakken lucht van een zwart geblakerde leugen velen kennen reeds de klucht waarin meervoudige persoonlijkheden verre van deugen…

Zinnen minnen woorden strelen liefde op papier maagdelijk wit koesterend, doch bedekt spelen met vuur door vonken geboeid in lichterlaaie zwart geblakerd lust geblust in eenzaamheid berust.…

Ik vertel haar van ingeslepen jaren vertakkende twijgen geëtst in neerwaarts vel uitgedijd tot struiken in een nek van craquelé liever zwijg ik over kreukelende leden boven vuurstenen ogen bescherm ik het glas tegen geblakerde scherven…

slechts schijnbaar bestaand lijkt het vuur op de maan door schaduw geblakerde bomen zwarter de nacht in verzengend verstand zwarter de dag die moet komen zwarter dan vuur in haar schijnbaar bestaan zwarter dan vuur op de maan…

gebukt onder gewichtig blazoen, kortgewiekt laagdrempelig, hoogdravend zijn schaduw verdampt tot rookslierten en grauwig, vermetel schuilen diens stappen volgen conventie, vallen in geblakerde avondstilte danwel ranke schoven ontstoppeld, geschoren als dunne maaivelden…

de hitte kastijdt dit glooiend land van weiden stieren grazen als prinsen in de zon trekvogels flankeren als witte jonkers het edel vee heet geblakerd lonkt de maestranza in Ronda is de locatie al volzet ongenadig sneeft het beest hier is de dood een feest.…

Grauwsluier over De geblakerde resten Van dit zielloze Bestaan - houtskool En gruis ligt in Dunne restjes te Wachten, terwijl het Mijn leven toedekt, Wachtend op het klapraam Dat open gezet wordt, Schone levenslucht Die naar binnen stroomt, Om nieuw, vers leven Binnen te laten…

En dit is haar land geblakerd door het vuur En dit is haar hoofd onder as en twijfel De laatste nachtvlinder vloog door het raam Dit was het huis met treetjes zonder deur Stilte ritselde over het papier vrede schreef haar droeve hand Het gedroomde land waar niemand van liefde omkomen zou Vrede schreef haar droeve hand…

toen hield de regen op met bloeden maar schuurde de droogte een front van geblakerde wolken trok voorbij over bos met bomen van alleen hout en louter dichtbij dan weer bleef adem stijgen naar te ijle hoogten vluchtten zwaluwen naar een vroege dood totdat, alsnog ik vast kon houden…

ze kent nog de namen van bloemen herinnert zich veel van de glans van de dag van toen maar op het vuur staan de eieren te ontploffen is de rijst vaak zwart geblakerd in de pan het doet haar pijn de momenten van pas nog kwijt te raken een stille traan als ze zich weer eens vergist of vergeet dan kan zelfs de wind niet meer…

Iedere keer wanneer hij een licht opsteekt, ziet hij een geblakerde, terugstaren vanuit het vuur. Neemt waar dat hij toekijkt en wat hij ook lijkt, het is niet voldoende. --------------------------------- uit: 'Liter',15, nr. 66, 2012…

de aarde beefde bergen spuwden vuur regens van keien roffelden men hoorde de schrikwekkende galm van de grenzeloze zee onsterfelijke goden wispelturige titanen gruwelijk luide monsters voerden hun strijd verwoestend en hongerend naar macht en wraak verweesd bleef Moeder Aarde achter in een geblakerde wereld…

zijn zilte geheugen geblakerd in de luwte ploetert zich voort door duizenden mulle indrukken die gewatergolfd wegspoelen naar de vergetelheid van ongeschreven regels de vloedlijnen achterlaten aan de moede voeten van de horizonner die in het ondergaande bloedrood zijn geboorte tracht te herbeleven ziet hij het tij genadeloos keren en…

zijn zilte geheugen geblakerd in de luwte ploetert zich voort door duizenden mulle indrukken die gewatergolfd wegspoelen naar de vergetelheid van ongeschonden regels die vloedlijnen achterlaten aan de moede voeten van de horizonner die in het ondergaande bloedrood zijn geboorte tracht te herbeleven ziet hij het tij genadeloos keren en…

Zijn zilte geheugen geblakerd in de luwte ploetert zich voort door ontelbare mulle indrukken die gewatergolfd wegspoelen naar de vergetelheid van ongeschonden regels die vloedlijnen achterlaten aan de moede voeten van de horizonner die in het ondergaande bloedrood zijn geboorte tracht te herbeleven ziet hij het tij genadeloos keren en…

zij wil glittertjes en glimmertjes ook nog een prins op het paard nu scheldt ze hem dagelijks verrot omdat het nooit genoeg is hij ontvlucht moegestreden hun huis met geblakerde haard vindt elders nergens rust voelt zich totaal verscheurd prinses, kan jij niet zien dat de schoorsteen bijna instort?…

het onderschatte fenomeen wrok schiet lukraak zijn pijlen af raakt mijn hoofd het venijnige gif dringt door tot in de kleinste hersencellen doordrenkt de positieve impulsen verlamt goede bedoelingen sterkt kwade gedachten werpt begrip en invoelingsvermogen verre van mij de erosie van de toekomst start als de geblakerde resten van het gemankeerde…

een klein dorp ging dood het was een geleidelijk sterven samen met de achterblijvers olijfbomen treuren in de verweesde boomgaard vóór het geblakerde huis hangt een schommel scheef aan gerafeld touw op oeroude verlaten grond het dorp zwijgt dieper dan het graf uit het bos klinkt het gezang van een merel zijn buurman valt…

Moeder aarde, moeder natuur; een bittere pil is te slikken De hele natuur geblakerd en stuk Zie moeder aarde, je erfstuk...…

onder de platanen tegen het goud geblakerd van een ondergaande zon rookt een man zijn pijp gehurkte eenvoud in het dorp dat vandaag zijn water vond het gekrijs van wilde apen verstoort het blikken radiogeluid Coca Cola uit de koelkast smaakt toch overal hetzelfde ergens in de wereld brandt een lamp verdwaald er is geen mens in huis…

Ons houden van is hout geworden verschoten door het leven vervolgens is het koppig en ruw met onrust ingewreven Ons houden van is hout geworden zilt van de oneindige traan het haalde het zoete uit datgene wat eenmaal was ontstaan Ons houden van is hout geworden verweerd door het verleden geblakerde nerven relateren aan hoe vurig het…

het ging zo anders de zonnewind stak op ontsnapte zij aan de aandacht van Aeolos de machtige god liet niets van zich horen hij liet me over aan mijn gebutste geblakerde lot…

Geblakerde wouden en strakblauwe stranden. Eén eenzaam huiverende palm. Afgestompt grijnzen bomen hun zwarte tanden bloot. De gele zee draagt een kleurrijke mantel uit visselijven. Het exotische krijsen der orchideën overstemt, zelfs van verre, het hemelverscheurende zon-geroffel.…

niet naar waar van het vreemde hier in het uiteinde van een afgehakte loot naar het onbekende daar ik heb weet van de verlamde passie de opgesloten sier alsof een eeuwigdurend zielenstaar mij voortduwt in het zand van de woestijn, wellicht een onvermijdelijk levensgebaar de zon weerkaatst op schaduwen van gedoofde vuren in een geblakerd…

Soms is een nieuw begin dor hout in zwart slijk of in geblakerde grond na een verwoestende vloed een snelle vuurzee, of menselijke domheid Dan ontwaakt de aarde van de Aarde en gaat haar zaadkluis open Alles bloeit weer op waar we bij staan maar we kennen onszelf en durven niet er volledig op te vertrouwen We zijn zonen van Noach…

ik breek de takken een voor een weet dat de boom gaat komen het is een droom maar voor de zekerheid heb ik het touw met lussen meegenomen ik zie de graven langs de weg geblakerd door de zon de tijd trekt kruisen krom vergeten zijn de woorden uit het hart ontbonden is het vlees gedachten zijn ontward hang ik de leegte op die…

tranen verdring ik niet meer als verloren takken prikken ik laat nu vrijelijk komen louter mijn geharde aard verzacht de geblakerde bomen tot groen herlevende gaarden waar duister zonder dreigen vocht en verkoeling brengt vallende druppels ruisen blaren en dorre korsten mos drenken de verdroogde gronden van mijn lege sprokkelbos op…