Alle inzendingen over geborgenheid

Ik ben niet wakker, ik schuil nog in mijn angstdroom – als een pissebed.…

Zeer dierbaar zijn de, in een dagboek geborgen, herinneringen…

ik je in mijn hart zit je veilig geborgen en liefdevol gekoesterd voor altijd samen één ...…

geboren worden in nieuwe geborgenheid dat wenst ieder kind.…

naakte zandduinen ontsluiten een thuishaven geborgen liefde…

gedroogde rozen geborgen in glazen pot een steelse liefde…

schikken in de melodie van de muziek die je uitstraalt in je lach wordt het refrein geboren dat steeds weet te bekoren door de subtiele wisseling van akkoorden die de nieuwe conceptie verrassend ontsluiten nog magistreren je ogen de kleuren van dit gebeuren dat open en toch intiem spontane emoties laat zien die uit veilig geborgen…

ik heb me teruggetrokken de brokken leven zijn even veel te groot voor mij zij spatten in duizend stukken uiteen gevoelloos als steen ze gaan mij voorbij het bestaan komt in vergeten niet meer langszij ik heb de troost van herinnering van hoe het vroeger allemaal ging nog is er het ambivalente van kleinschalige geborgenheid…

Wanneer alle lichten zijn gedoofd en donker de overhand neemt fluister ik zacht jouw naam dan pluk ik deze zilveren letters uit de lucht en leg ze in een doosje met fluweel sluit het af met een gouden sleutel en berg 'm in mijn hart zo gaat jouw naam nooit verloren bij opkomst van de morgenzon…

Op zoek naar ruimte vrij vliegend als een arend in de lucht vindt zij meewiegend behoefte aan beperking zij vlucht het luchtruim voelt kil en stil zij wil een veldmuis zijn veilig in de schoot van de aarde zoekt zij het geheim en geborgenheid als waarde.…

niet dat ik je misken of wil ruilen dat zou zoeken zijn, geblinddoekt, tegen beter weten in of lijken op wisselen van spiegelende bomen wederom zoeken naar broze luchtgevulde zuilen om ze weer met tranen te vullen uit opgeblazen dromen noch is het zo dat ik mijn hart snijd uit geborgen goud dan wel mezelf bevrijd uit vermeende…

Best geborgen In de zorgen, Liefde, leer mij schoon geduld. Laat mij dragen Zonder klagen, Laat mij lijden zonder schuld.…

Verontrustend en gelijkend op een kale implantaat stroomt het leven weg het is alsof de nageboorte nog schreeuwt met de stem van het kind doch de genade is eindeloos en het bloed dat van voren en van achteren de rijmelaars laat dichten hecht zich nu aan mijn handen al vond de nacht niet wat ik zocht en zie ik in de spiegel van jouw…

er was geen drempel in het huis iedereen liep in en uit muziek door open ramen maakte reclame voor een zorgeloos entree de zoete inval die ook heerlijk smaakte van gasten fijnproevers maakte toch was ik er nooit thuis miste geborgenheid rust en stilte om even te mediteren heb ik daar moeten ontberen…

Langzamerhand Zie ik jullie Een voor een Vertrekken, Het ouderlijk Huis dat zo Eigen voor jullie Geworden is, Voor jullie leeftijd Misschien wel Te eigen - tijd Om te vertrekken En op eigen benen Te staan - jullie weten Als geen ander Dat ons huis Ook altijd jullie Thuis zal zijn, Onvoorwaardelijk Vangnet waar je…

hoe ouder ik word hoe dieper ik soms in mijn vroegste jaren verzeil en er gaandeweg ook langer schuilen wil alsof ik mij in de jachtige wereld van nu steeds minder thuis voel, liever de rust van 't voorbije proef rond 'n dierbaar huis of plein tussen vertrouwde geuren en klanken in stil geborgen tijd .…

de stilte galmend in mijn oren de wind zacht fluisterend door mijn haar de bomen zingen een lied wat alleen ik kan horen dus blijf ik daar zwijgend staan mijn handen op de bast van een berk zoekend naar het echte leven de gouden stralen van de zon beroeren haar ook al is het dan maar even als ik achter een rots, de zon zie verdwijnen…

als een zucht in geborgenheid verglijd ik in diepe dromen waar verlangen tijdloos wacht op het ontwaken van de dag waar de helderheid van sterren voor eeuwig zal verdwijnen de komst van de prille morgen kleur aan de wereld schenkt zodat liefde kan ontluiken in verlangen naar elkaar waar een ster in de nacht tijdloos op me wacht…

Onder de maan van de vallende sneeuw naakt in zijn puurste vorm is een kind geboren Zullen wij het omhelzen, verwarmen met liefde voeden en koesteren? Beschermende armen bieden wanneer onder de maan van de vallende wind een storm opsteekt? Effenen we het pad dat gelopen moet worden zodat de onschuld niet verdwaald? Houden wij een schuilplaats…

ja, ik ken de schijn en de verlokking van de honingdauw maar ook de schuilplaatsen na het verfijnen van smaak en wat zou ik díe graag willen wijzen zodat ik je weer terug kan vinden als de ergste dorst spontaan is gelest…

Cliché of niet, dat dikke buikje heeft zo zijn charmes Dat kloppende hartje, gaf me geborgenheid, iets warms. Techniek, vooruitgang, heus, niet mis Moedertjes, wij weten wat fijner is.…

Die warmte, tederheid en geborgenheid De bekommering om mijn gezondheid. De zalige knuffel en het speelse kusje, zomaar Een paradijs op aarde toverde je voor me met attent gebaar. Je behandelde me als een prinsesje uit 1001 nacht. Lief, ik mis je, de pijn brandt en wordt niet verzacht. Ik... mis je.…

En daar op de bovenste plank Geheel en al plat gedrukt in een hoekje Daar, daar vond ik het Het onvolprezen dichtersboekje Angstig het te beduimelen Pakte ik het kleinood voorzichtig beet Om bij het lezen van het eerste strofe Bijna van het trapje af te tuimelen Velen schitterende verzen in kleine boekjes Geschreven uit het hart dan wel…

Gisteren alweer een heerlijk gesprek, leerzaam en gevat Oh, neen, ik loop uw deur niet plat. Dan wandel ik huiswaarts, licht als een pluimpje, teer Met opgelucht hartje en bergen ambities, mijn Heer! Briesje door de wilde haren, regen of wind voel ik niet Echtgenoot mompelt : nieuw jurkje gekocht? Een kleedje kan je kopen, de fijne babbels…

Spinnend ronk je langs haar zij kronkelend zacht glijdt jouw vinger over de lijn van haar dij slechts mogelijk in naakte geborgenheid: een momentopname met een vingerknip weer voorbij...…

Me nooit nog zo geborgen gevoeld.…

Uren bellen, ik noem dit gazetten en juich dit niet zo toe Verneem nieuwtjes over mezelf die nooit hebben plaats gehad. Of ergens wat van aan hadden; schending van de privacy Ergens zeer gevaarlijk niemand meer te kunnen vertrouwen, in hoogdringendheid Hard geleerd mijn kop te houden, was delen niet helen Enkeling zo agressief wil natuurlijk…

Weder wordt het verhaal geboren En gevierd In de decembermaand Gedachten hierover zijn diepgaand vele handen houden het licht en het donker vast Ondanks hun last Lopend op een berg Kijkend naar de wolken Zullen we met kerstmis Weder trouw De kerstgedachte Proberen te vertolken Omdat tradities Verbinden voor wie Alleen is En niet geborgen…

Laat me verdwijnen onder je vleugels in een slaap van ongerepte warmte Laat me verdwijnen in de slagen tegen mijn borst Laat me onder je vleugels in de engte van een zware herinnering naast je verdwaalde voeten Laat me verdwijnen als mijzelf…

in handen van hoop ligt een hart vol vertrouwen veilig geborgen…