Alle inzendingen over geeft ruimte aan het onbestemde van het leven

Als de kardinaal een scheet heeft gelaten, zeggen ze: "Sjonge jonge, wat ruikt het hier lekker, net of iemand lever met uien staat te bakken." Dat soort katholieken, daar ben ik niet dol op. (1965)…

Een vrouw van Duitse afkomst die in Friesland schreeuwen heeft geleerd, is tegen het begraven met het oog op schijndood. Zij wil mij een boek in drie delen lenen waarin staat hoe alles ontstaan is. In verre droom verschijnt mij snachts de Glorievolle Maagd, die ik beloof ter bedevaart te gaan naar Lourdes. Een datum heb ik niet genoemd…

Hoe van de boom Twee takken werden Afgebroken, ruimte Gemaakt werd voor Jong leven, nieuwe Uitlopers de kans geeft Om te groenen, ook al Is het maar voor even, Want al wat groent Trekt naar elkaar toe In weer een nieuw leven…

Ruimte in zichzelf Verloren - geen Richting meer Te vinden in De eenkleurige Massa die alles En ook zichzelf Overstijgt - Ook de lijnen Van oneindigheid Zijn prijsgegeven En dan verschijnt Zo uit het niets Die witte duif Met dat groene Takje van de olijfboom Dat leven geeft Waar geen leven Meer te vinden was…

De openhartige blauwe hemel die de wolken voor even heeft verdreven, geeft de mensen voor even de ruimte en rust om hun leven weer onbevangen en onschuldig te bekijken als deze nieuwe heldere hemel.…

Ik hou van je, Mijn hele leven.…

De zomer ademt alweer haar laatste adem vurig brandt de koperen bol door geen zoektocht meer ontwikkeling in ieder nieuw kasteel zielsverwant in een vlak overvloedig groen land leuk is gewoon plezant en het zand danst net als ieder in dit leven die dit leven leeft een engel geeft.…

Het kraaien van de haan waarschuwt voor ongenade. Hoe de schop de grond ingaat, er kracht gezet wordt op de spade! Emmers worden neergelaten en vullen zich met zand. Het graafwerk door soldaten is nog geen ogenblik gestrand. Er is koortsachtig overleg dat vast en zeker ons betreft. Vinden zij hier net als wij de weg? Is er ook van ons…

dit voertuig van mijn geest is niet gemaakt voor eeuwigheid het slijt de jaren tekenen zich af het gaf leven door bekoring die nu langzaam overgaat zolang het gaat het mij de ruimte geeft een eigen perspectief heb ik dit lichaam lief…

jouw openheid geeft mij alle ruimte meer heb ik niet nodig…

Wie flink opruimt in zijn hoofd die geeft ruimte aan handelen…

Een onbestemde pijn... Anderen zeggen Het wordt me wat teveel.. Ik voel me als een debutant op het toneel.. Door te luisteren en te kijken naar het leven.. Word je sterk Het geeft je nieuwe kracht Wat je aan jezelf.... en aan anderen kan geven... Tenslotte zijn we er voor elkaar... wij allemaal Hoe je dit ook wilt noemen..…

op de top van de berg waar de horizon me ruimte geeft klim ik verder naar de plek luisterend naar mijn innerlijke stem weet opeens wat me gelukkig maakt luisterend naar mijn innerlijke stem klim ik verder naar de plek waar de horizon me ruimte geeft op de top van de berg…

Innerlijk aanvaarden wat je in het huidige moment ervaart Geeft ruimte…

onzekerheid maakt zich meester of zijn het de stemmen in mijn hoofd die gevoed worden door de duivel het bos lijkt kouder op dit uur terwijl mijn voeten nauwelijks de grond raken oppassen is het devies daar donkere gedachten bomen en me wakker houden uit m'n slaap…

in bestendige eenzaamheid woont haar wisselvallige ziel die als een ongedurige zee raast beukt en breekt spektakel maakt als de duisternis haar besluipt om dan weer in schijnbare kalmte te verzinken en zich traag en eindeloos naar alle kanten uit te rekken soms is zij een roerloze vlakte een spiegel van ongekend formaat…

in dat onbestemde, lege gevoel, een gemis, dat ik niet kan doorbreken, een schreeuw, die de stilte niet kan verwoorden je dood is in mijn leven verweven, ik moet mijn eigen grenzen passeren, het is een balanceren tussen leven en dood letters worden door de tijd gewist, ik spreek je naam uit, een vretend gemis, de nacht verbergt mijn wanhoop…

Ik wil me ankeren in vrijheid als luchtwortels fabelachtig orchidee…

jouw lucht geeft ruimte, ademt het blauwe in een zielsgebonden - blik…

De vertraagde tijd die corona ons geeft. De nieuwe ruimte die het ons biedt. De saamhorigheid die het schenkt kan geen mens ons schenken. Het is de angst voor de dood die ons een beter leven geeft. Miljarden die verborgen leken worden vrijgevig herverdeeld. Zie!…

Ze geeft me rust, en maakt me blij, ‘k zie haar mij omgeven, mij doordringen, ze is mijn wezen. Hoe mijn leven reilt en zeilt, wat zou ik hoeven vrezen.…

jij dacht in het korter lichten van de dagen de zomer nog te kunnen vangen maar tussen lagere zonnestralen blijft al langer een onbestemde vaalheid hangen de wind die warm en aromatisch was geeft nu zijn eerste ochtendfrisheid af je lach blijft zomers vol hoewel het warme rood al herfstig donkerde toen je mij je lippen bood…

Vlammend leven moedige mensen. Van wieg tot graf. Zoals vlammen, die gestorven hout tot nieuw leven wekken. Wanneer moedige mensen sterven, leeft hun gedane arbeid voort. Zijn hun allerlaatste woorden, nog niet gezegd.…

Het is de nacht die luister geeft aan het gefluister wat zacht wijkt naar ruimte en zwicht voor de druk van het ochtendlicht…

Ik danste mijn boosheid mijn alleen zijn Alleen ik voel ik ruik je nog steeds Je hebt je ingevochten in mijn lijf in mijn hart Ik vloei naar je toe naar je open zijn in je hart in je lijf Mijn dans voor mij samen met jou alleen met mijn lijf geeft ruimte aan mijn gevoelens vervloeien Geeft ruimte aan jou om te zijn…

Het windstille gedeelte van waar jij eens stond tussen de duinen midden in het zand daar is waar onze liefde een einde vond Het windstille gedeelte van de natuur zo mooi en blauw vertelt mij dat het over is het spijt mij ik hou niet meer van jou Door de stilte van de wind die je niet hoort door je tranen wil je zeggen dat je blijft…

als de nacht aan mij voorbij raast en het licht in de ramen mijn ogen tot ontwaken dwingen droom ik nog van de ogen die mij dwongen lief te hebben droom ik nog van de natte lippen die mij kusten en de zachte vingertoppen die mijn lichaam lieten branden en tot grote hitte liet exploderen tot een hemels genot wat was het toch jammer…

ook al zit je in mijn hart, mijn geest zal je nooit vergeten ook al ben je niet meer hier ik zal altijd weten dat je op mij let omdat je dat altijd al deed als mijn lieve grote zus had ik een ladder naar boven klom ik zo omhoog om jou weer naar beneden te halen maar de hemel is verboden gebied voor mij wacht op mij als ik er kom vraag…

gevoel van onbehagen aanvankelijk onbestemd verspreidt zich als een virus opgelucht wordt opgelost in bezorgdheid vol met weifel de ruimte die de vrijheid meebrengt om te proeven van onzekerheid wordt beperkt door opgelegde grenzen waarin het ideaal verdrinkt in te veel perfectie nagejaagd tot in absurd in de schemer gloort nog grijs…

eindelijk benoem je de stilte in woorden die tekenen voor verdriet jouw ruimte was zijn gebied Laat de regen je schoonwassen weer verrassen zonder grenzen met eigen wensen jouw gebied geeft geen ruimte aan zijn verdriet…