Alle inzendingen over geeft ruimte aan het onbestemde van het leven

Je geeft steeds minder ruimte voor mijn eigen wereld en wat ik daarin voel. Je hebt denk ik geen idee hoe het nu toch wel voelt begluurt en zonder vrij zijn. Je maakt mij het leven zuur waar is dat aan te danken of geeft het jou plezier? Je bent niet meer dan woorden ik kan je wel verstaan maar wil je niet meer horen.…

Geef nooit het hele hart , want liefde zal nauwelijks iets waard zijn voor hartstochtelijke vrouwen, als alles zeker lijkt ; zij houden er niet van dat het van kus tot kus verbleekt ; alles wat lieflijk is, is maar een kort en dromerig genot. O, geef het hart nooit onverkort want zij, wat men ons ook verteld, leggen hun hart in het spel.…

Dan komt de grote dag, het wonderlijke moment dat je zin krijgt in het leren kennen van de buitenwereld, en met hulp van de geweldige liefde die ook het begin van je zijn was kruip je richting licht en lucht en met een glimlach en de kracht van het leven begint je unieke reis door onze wereld....…

hoe woorden kunnen warmen dansen gedachten tijdloos vlamt mijn ziel naar buiten en geef mijn hart de ruimte -het is zo anders- waar paden elkaar kruisen verdwijnt soms de kou door warme zonnengloed het kan wel eens regenen maar wat kan ons dat schelen want die regenboog geeft kleur aan ons leven...…

Ik mis iets onbestemds... De voortuintjes met stoelen Waar je dan met alle buren Je droge mond ging spoelen Tot in de kleine uren Ik mis iets onbestemds... De kronkelige boerenwegen Tussen weilanden met koeien Je kwam de rust daar tegen Genietend van wat kon bloeien Ik mis iets onbestemds...…

is alleen gericht op dieren aan hen geeft zij haar diepste wezen bloot ze dient de fauna monter en devoot geen man is beest genoeg haar te bestieren als onbestemde lusten welig tieren dan spint de kater op haar warme schoot…

de maatschappij had achtergelaten er was een melodie een muziekinstrument een kampvuur en vier onbestemde beelden die in mijn hoofd vervaagden bleven de rest van mijn leven bij mij, zonder jou, verweven in de ether van mijn geweten seinde ik een bericht naar de stad aan de horizon.…

Deze tijd biedt dé mogelijkheid om beleefd en galant te zijn…

De tijd geeft ruimte aan het zijn. Want er is genoeg van beide. Het één is niet groter dan maar in balans spreken we van heden. Meestal realiseert men zich Dat vooral in het verleden. Die vorm van bewust zijn Bepaald het leven van alledag Toch zijn we het gelukkigst Als u zich dat niet realiseren mag.…

ze heeft leven gedragen de premature mens het land opgedragen net als dat tot je is doorgedrongen realiseer je je dat ze jou met hetzelfde gemak weer kan wegvagen op van die onbestemde dagen vandaag morgen of nog veel later ... dat onberekenbare water…

ten afscheid onbestemd thuiskomen bij gebrek aan ontbreken van zonder tegenbericht verlaten bij verstek.…

Welluidend buigt zij haar hoofd in het gloeiend aangezicht haar mond gedrenkt met weelde als een lichtje dat uit 't donker treedt met haar gids dat lichtgloed geeft en leven, de ruimte blauwt in overvloed het glas en lood in zonnegloed mijn ziel wiekt bij 't schoon wonder lied naar de muziekkamer hierboven…

Waar groeven glijden zichtbaar in het gelaat De wijsheid wijzer wordt en nooit te laat De tijd ruimte geeft tot meer en minder…

Al wat nog overtollig is weer eigenhandig teruggesnoeid kijk, dat geeft buiten lucht en licht als was het ruimte in mijn soms tobbend leven De kale bomen langs het pad verraden weer de weg naar huis voor ieder die zich spoedt naar warmte En evenals het blad verstilt ga ik vanzelf andante spelen het tempo van mijn leven gelukkig zo…

wel leven Of is ‘t de sterf’lijkheid die geeft Dat we dit tijd’lijk kunnen dromen…

Dat geeft wat ruimte, de draadjes knellen elkaar niet af, bovendien. Twee mensen samen, vormen al een stevig snoer, maar denk aan die ruimte binnenin. Een derde draad geeft veel meer kracht, met ruimte en met lucht, want... je knelt elkaar niet af. Hij smeed met jullie saam een prachtig hechte band.…

Natuurlijk brand ik een kaarsje voor de doden als ode Maar ik brand een grote kaars voor de halve doden, de halve levenden die met geen mogelijkheid vooruit te branden zijn Blijven zitten waar ze zitten en zich bewust niet verroeren klagen als je ze laat stikken Uitgedoofd niet door de dood maar door hun eigen levensstijl geen stijl van leven…

Weten dat je bent Waar je wilt zijn en waar Je heen wilt Maakt je weg Begaanbaar…

ik zie de dag geboren worden uit restanten nacht vochtig van de dauw ik vraag de zon vandaag te blijven haar zwijgen schijnt al blauw haar licht geeft ruimte voor bewegen jouw muren voelen weerloos aan sluit je dromen in je ogen wil ik het losbandig leven lezen de stoutste dingen zien…

terwijl dichtbij een kleurloze geest beweegt naar een onbestemde dimensie.…

Door constant vooruit te kijken Vergeten we het moment en missen we veel In het moment zijn geeft rust en ruimte De mooiste momenten zijn in het Nu…

Bij een festijn schijnt het normaal te zijn, om in de stemming te komen, middels een zaligmakend pilletje, bij een festijn, waarbij men normaal al van de voorpret geniet, is nu alleen maar sprake van immens verdriet, voor hen die achter blijven! Kijk, een glaasje is het allang niet meer, nee hoor het is het ultieme genot,…

Maar ’t leven is toch eind’loos mooi, al zien we dat maar even, want door de lange jaren heen is ’t kind soms weggebleven.…

die ik krijg om te leven, buiten de benauwde muren in die ruimte voel ik dat de bomen mij omarmen met een licht dat hen tot bomen maakte ook zij zien mij in een ander licht…

adempijn bladeren op de wonde ter bedekking van Uw schaamte nochtans bitterzoet van stroperige hars onderhuids door milde hand beroerd Gij, die het zand van de dooddoorlopen stad in straatstenen snoert Uw bomen groeien door - blad voor blad…

Onmetelijke ruimte en geen tijd. We leven nu en hier op aarde, dat is waar. Maar hoe ondergaan wij dit in een eindeloos bestaan..? Ieder maakt zijn keuzes, kiest zijn weg, toch in een ander licht... Met meer inzicht gericht op alles en onlosmakelijk daaraan verbonden hoe wij verder gaan.…

Waar groen blauw kleurt geeft ruimte de lucht, Mijn natuur neemt de vlucht Ik kom thuis bij mezelf en vind er rust…

En daarom weet ik Dat het zo blijven moet Onze verbondenheid geeft Zoveel meer ruimte dan De gangbare verbintenis Die de liefde pretendeert En uiteindelijk de verstikking Tot gevolg heeft...…

de nacht geeft alle ruimte om te piekeren niets kunnen we doen enkel onze handen vouwen je strijd is gestreden God heeft je naam geroepen…

Te midden van geraas, getier, Getoeter, geklets en gekrakeel Vormt er zich in mijn brein Een aandachtige ruimte, Die uiting geeft aan mijn Schreeuwende behoefte Aan stilte…