Alle inzendingen over geen winter

Ik kan me moeilijk in mijn cel verhangen Ach, 'k zeg het enkel om u wat te stangen Aan pinksteren wijd ik al mijn gezangen Als godvergeten middeleeuwse bard De winter is dan lang en breed vergangen…

De warmte is verdwenen het zal nu wel winter zijn. Het rijp hangt aan de bomen het uitzicht is heel mooi. Zal de lente toch weer komen en me bevrijden uit de kooi? Het zijn lange dagen, al is het weinig licht. Het zijn lange nachten, al heb ik mijn ogen dicht. Het is heel gezellig, de feestdagen kloppen aan.…

als eitandjes tegen de aardschaal Verblindend is het licht als het donker eindelijk wijkt Dagen worden aaneengeregen met dons en mos en twijgen Bevend zweeft de nevel over heide, weide, wouden Blatend, kakelend, kwetterend wollig, mollig, melkgelik Bruisend breekt het beekje De elver schiet schichtig weg Nergens is de koude winter…

Heer Winter heeft zijn notariële akte opgemaakt, de toezegging tot een ceremonie in witte kant is geschied; balancerend tussen monnikachtige stilzwijgendheid en stille sferenmuziek van vallend vlokkenpluis voltrekt zich achter een gaasgordijn van mist in ijzige sereniteit een processie van terugtrekking en berusting: in erehaag…

Wel, winters hart Dat goeddeels door De seizoenen heen Bevroren blijft, Winterweer dat van Geen wijken weet - Vertoont vandaag tekenen Van inzettende dooi - Mid-januari en Hijmersma Maait het gras alsof Het juli is vandaag, Fiets met open jas En verder alleen Een bloes door het Dorp waar ik Mijn leven leef, Hoor de…

een balkonnetje op het zuiden en het voorzichtig luiden van de klokjes in de ijle morgenstond waar landarbeiders al uren bezig zijn met de aardbeioogst waarvan smaak en geur het knapperig stokbrood feestelijk rood kleurt hier schraalt nog steeds de gure noordooster met zijn sneeuwvlokjes en regen geweven koude gordijn echt winters…

Ik drijf winter laat je lichaam wachten wil enkel zomer schrijven in je gedachten Lente droomt niet langer in de zachte herfstgeuren Laat mij jouw wereld met streken kleuren Mag ik penselen kleuren in de onmogelijkste pracht Ik zal zelfs zwart-wit Laten schitteren in deze nacht…

Haar winters kleed stak zwart af tegen sneeuw zo hier en daar een bes viel haar ten prooi ze pakte ze van grijze takken zijn hoofd stak tussen schouders zijn kleed versomberde de sfeer zijn hoed verborg norse blikken vogels WEG ERMEE hij schreeuwde dwong haar op te krassen…

De winter die komen gaat is lang en koud. Hoor je de slijpsteen? Hij scherpt de zaag die verlangt naar het hout. Komt je sapstroom tot halt, dan bijt de zaag tot jij valt. Drink, mijn vriend, op de houtvester die ons allen kwelt. In ons bos worden bomen geveld.…

deze zomer is er een van onderbroekjes verloren in het gras de lang bewaarde kusjes komen nu goed van pas heel de dubbele-wanten-winter heb ik alles opgespaard vanaf begin december tot de koeiestaart van maart nu is het kolenhok leeg vliegen kevers door het open raam het koolwitje fluisterde vanochtend nog je naam…

mijn grootmoeder kon regen dragen en waarschijnlijk heb ik dat van haar geërfd ze kon in haar lichaam kruipen en in de urne van dagenlange stilte wanneer waarheid een leugen werd ik vroeg me dan af hoe ze in de ogen van duisternis woorden kon loslaten die, merkwaardig genoeg, onder zolen kraakten, al was de winter nog net niet…

De klanken van de zomer, zoemen voorbij mijn raam De lichte tonen beroeren het gras De muzieknoten van de herfst zijn in aantocht Te horen aan de blaadjes die vallen De zware galmen van de winter, komen er achteraan Maar voor we ’t weten, zal de symfonie van de lente Weer hoog in de top veertig staan.…

boven statige zwarte sparren tegen de donkerblauwe lucht schittert de avondster in fluweel krassen kraaien als vluchtige vlokken deze avond tot grootse weemoed sober afscheid van de kortste dag zij lossen op in deze winterse nacht ‘t metaalblauw hunkerend naar de zon aan het einde van de lange duisternis…

Zijn dagen vulde hij met ongedaan maken meestal in de kou, want meestal was het winter. Hij kende alle vogels, maar niet meer bij naam. Toen hij bijna klaar was met ongedaan maken is hij gaan liggen en dood geworden.…

Daar lag het dan weggedoken voor de zon alsof het bang was, om afscheid te nemen van dit winterse gevoel daar lag het dan weggedoken bij een struik bang om te verdwijnen in de diepe donkere grond daar lag het dan eenzaam in een hoekje bang om gezien te worden door die grote warme zon daar lag het dan dat laatste, kleine hoopje sneeuw…

kus me dan nog voor november kleuren dempt je hart voorgoed gesloten wordt beloof me om te ontwaken nog voor winter koude namen schrijft en stille kinderen slapeloos dwalen in woorden van ontheemde dichters rond en rond een volle maan -geen mens bestaat in deze waan- verzamel me dan nog voor ik wenen mag…

dezer dagen (wat je van mij niet kunt zeggen) in het zeewater liggen schaduwen verborgen of zijn het zandbanken het licht is anders nu de lucht zo fris als de herfstappels in mijn tuin maar de zon schijnt nog in mijn humeur de woorden dwarrelen op dit blad papier dat zo zijn maagdelijkheid verliest maar wel gezelschap heeft deze winter…

Tast muren af liefdevol muren af en vensters als ogen Er is enig mededogen winter is in aantocht met z'n kille ademstoten zoekt zich -onder pannendaken- naar kier en reet stuit op oude vogelnesten En -via de spiegelruit- zie ik jou lopen met je schaduw maak je danspassen.…

Boom in mijn achtertuin Rondom jou ligt al mijn puin Krachten uit het Noorden Gedachten zonder woorden De winter was lang En ik ging mijn gang Lente en zomer waarin het zonnetje schijnt Waarin mijn puin verdwijnt Bloemen bloeien en bladeren groeien In de herfst zal ik nu eens de takken gaan snoeien…

gemis als het er niet is espresso ‘s ochtends vroeg het zwarte jurkje dat je droeg de lucht, de warmte, de zon voor de winter begon een wijntje bij het eten de mooie momenten die je niet wil vergeten gemis als het over is die bijzondere vriendschap gevoel van blijdschap vertrouwen in iemand jouw hand in zijn hand gemis het meisje…

Snelle auto's grote plas vele druppels op regenjas paraplu's vliegen in de wind flinke plassen stampend kind donkere wolken volle maan vroege avond lichten aan kachel hoger winter pret en vanavond vroeg naar bed…

Het bruine blad lag te verdrogen onder de bomen, die stonden heel stil en voelden dat de winter zou komen.... Dat vertelden ze mij. Op m'n hand zette zich een bij. Hij zoemde en ging! Ik zou voor dit moment meer willen geven, dan een ding!…

leef als haar geluk als een bloem die de winter overleeft het water koud en bevroren ontdooit groeit en daarna weer bloeit teder groen haar kwetsbare blaadjes opent ze traag een licht brandend hart als een vraag middenin haar leven als mijn spiegelbeeld in jou zoek ik vind ik haar evenbeeld…

je bloeide als sneeuw dauwde lentetranen weerkaatste de hemel met een spiegelend hart zomerde lieflijk in waterkristallen verdampte met wind als kind van de zon oogstte de kleuren van het volrijpe herfstgebeuren bundelde alles in wit de winter getekend die met dons van de deken aarde bedekt met het ongerept licht van de schepping…

Hij ziet er heftig uit, die nieuwe Sprinter Maar hij is duidelijk niet diepvriesklaar Het blijkt gewoon een slome duikelaar Die bibbert bij het eerste vleugje winter NS zegt: 'Iedereen kan nou wel schreeuwen Maar wie had er verwacht dat het zou sneeuwen?'…

zie de spiegel groeien waar golfjes net nog water bloeiden verstillen zij tot ijs ingelijst door wit bevroren riet met als decor de dicht berijpte bomen koning winter is gekomen nog liggen meer en vaarten open maar de nachtvorst streelt ze dicht rimpelloos met vriezend licht…

in mijn late zomer, vergeet ik de herfst, denk ik nog niet aan de winter en spelen gevoelens van lente de warme wind door mijn haren een verdwaalde mug die me komt plagen maar ik loop niet te klagen ik geniet van ieder moment en laat me gewillig steken bloederige taferelen in mijn late zomer geniet ik van het leven…

Die morgen waaiden de bladeren als vlinders, bevlekten de bodem om de aarde te bedekken paddenstoelen te beschutten tegen de belofte van de kou de winter uit het noorden Kracht zuigt zich uit het blad spaart zichzelf in het sap Het stroomt langzaam op weg verdikt zich in de wortels herinnert zich het groen het wit van sneeuw en ijs…

de nevel in wit bedekt het land in eenvoud het is zo mooi stil de winter trekt aan sneeuwt een strakke trui van ijs binnen is het warm.…

heb met wolken en wind water gezaaid de zee bloeide golven zong in lange dagen en zon de warme droom van een zomer heb met herfst de vruchten gelakt nog gaaf aan de boom verscholen in blad ga rusten in kou onder dekens van sneeuw na het winterse slapen zal ik als lente ontwaken…