Alle inzendingen over gemis

De aanraking is voorbij De geur van de huid verdwenen De lieve spontane omhelzingen Die zijn Overleden en begraven Dood als een pier De natuur doet Daar nog een schepje bovenop Dagen laat zij sneeuw vallen De koude oosterwind laat Duinen ontstaan Doodse witte sneeuwduinen Die verder en verder ophopen Dan komt de dooi Doodse dooie…

naar het paradijs zonder gemis en pijn in volmaakt kunnen zijn…

hulpeloos en klein kom je in de wereld veilig in papa's handen ontwikkel je je groei je geleidelijk groter in de veiligheid van het gezin totdat het zo kriebelt dat vader zijn vleugels wil spreiden het gevecht begint alvorens zij dit in woorden kan gieten is het gemis daar onbegrip lijdt tot verwijt en dan dat gemis…

Het delen van kauwgum schept een band tussen mensen die kauwgenoten worden, zoals een kudde koeien die dezelfde maalbewegingen maken na het grazen liggend in het gras Onder liefdesparen en kinderen komt het wel voor dat hetzelfde stukje kauwgum van mond tot mond gaat Ernaar kijkend blijft het heden een onverteerbare zaak…

Ik wilde je vertellen wat ik dacht wat ik voelde Ik wilde je een vraag stellen over de nacht over wat ik bedoelde Ik bedacht me dat juist dat was wat jij voor mij betekende Ik dacht aan al het andere wat ik vergat Ik zou het je verteld hebben…

Ik kijk en zie jou in de verte In de verte maar nooit dichtbij Ik hoor je heel zacht fluisteren Ik blijf luisteren Zo ver weg van mij Ik ruik je Vredig, zacht en zoet Het ruikt zo goed zoals het is Ik voel je Het raakt me Het maakt me dat ik je mis In de verte zal ik je tegenkomen In mijn dromen waar ik voor je vecht Zo…

Je dagboek gelezen, even later motregent het buiten en de wind komt uit het noorden, veegt de wolken langzaam naar je toe Te weten dat het goed met je gaat is vaak voldoende om weer een dag te overleven zonder heldendaden De strijd om het bestaan blijft maar doorgaan net als de markt op vrijdag en zaterdag in Leuven waar we eens op het…

ik mis de onbezorgde dagen van weleer en de nachten die veel langer leken ik mis de zorgeloze vragen telkens weer en de antwoorden die zo simpel bleken ik mis het tweedehands matras (ons eerste bed) waarop wij ons zo vaak hebben verloren ik mis de “koude” plas (buiten toilet) waarbij je ook de buren goed kon horen ik mis de oude…

De wind fluisterd hoorbaar je naam De bomen wiegen heen en weer De regendruppels verklaren de liefde op het raam Ik mis je en dat doet zeer Het sneeuwt en buiten is het guur Vroeg donker, sneeuwvlokken tegen me gezicht Mis de passie, mis het innerlijke vuur Cupido`s pijlen zijn verkeerd gericht Vogels fluiten,bijen die zoemen Lammetjes…

Ik bel je niet op om te zeggen: Een fijne dag! Het klinkt zo obligaat Een e-mail sturen vergeet het maar vandaag krijg jij geen post van mij Waarschijnlijk niet gemerkt dat ik even aan je heb gedacht, me afgevraagd waarom jij nog steeds mijn gedachten met jouw aanwezigheid onveilig maakt Toch weet ik haast zeker dat jij mij vanavond misschien…

gebroken licht zich plooit naar het romaans venster valt ook de stilte binnen vult de ruimte zich met mijn afwezigheid van aardse zinnen het niet ervaren van mijzelf vertaalt het machtige niets doordrongen in ieder gewelf een glazen pilaar opgericht terzijde van een verholen nis is mijn verloren ik verbeeld als het verstorven gemis…

de pijn is er nog maar jij bent weg weg van hier en weg bij mij waarom liet je me zo achter ik hield van jou weet je dat dan niet was je er nog geweest, als ik had gezegd dat ik van je hield? was je dan niet... had je dan niet... had je dan gezegd dat je niet gelukkig was? misschien had ik het moeten zien had je dan niet die pillen…

Geef me die geur terug geef me die kleur terug Wat moet ik doen en waar kan ik het vinden Zeg het me toch vlug, ik mis het zo om jou weer eens te proeven Geef me die geur toch asjeblieft terug.…

sinds jouw vertrek eeuwen terug of gisteren ben je onontkoombaar genesteld in mijn ziel luis in de pels ik ontmoet je wanneer de nacht meest donker, zonder genade is in het duister op de tast treft nog dieper het gemis verlangen laait steeds op, ondermijnt stilaan de grond van mijn bestaan…

als je van steen was zou ik huilen nu wil ik schuilen met mijn gezicht in het mulle zand tot de kilte voelbaar zoekt naar helmgras een laatste strohalm stijf en stug zucht in de wind net als een kind de zee stilaan bedaren strandribbelend aaien wat er ver zoet en ver zacht tot rust gebracht…

Altijd, elke avond: "Ben ik vandaag wel aardig genoeg voor je geweest?" Mijn verbazing groot, het is maar dat je het weet, want zoiets vraagt alleen een Engel. Het is daarom, onvervangbaar lieve verschijning, dat je nooit zult vervagen uit mijn geest en het is daarom dat ik je nooit vergeet.…

Was jij maar hier ik weet niet wat te doen Welke beslissing is de juiste, ik kan alleen maar gissen Was jij maar hier dan was alles veel gemakkelijker dan zou je mij sturen en steunen en helpen, ja echt, ik weet het zeker! O, als iemand ooit een keer begrijpen kon hoeveel ik je moet missen.…

Mijn doorlopen ogen zien niets, geen lieve vrouw. Geen geopende deur, geen welkom meer, die vriendelijke blik. Mijn aanwezigheid niet langer opgemerkt. Een kus ontbreekt, sigarettenrook, koffie, alles is weg.…

Er zijn mensen die zeggen stop eens met treuren Er zijn mensen die zeggen hou nou maar eens op met dat zeuren Nu is't wel genoeg zo nu is het een end Maar weet je wat het is schat? De mensen die dát zeggen, hebben jou niet gekend.…

Ik mis het wel hoor en dan denk ik weer aan die dagen dat ik je kon mailen of gewoon bellen om je even te vragen wat ik moet doen als het even niet gaat, zoals nu. Ja, ik mis het wel hoor! Peterdw.…

Jij lachte om de regen die niet kwam en ook al draaide het wiel om onze as, was het toch de herfst die viel en wij als brekebenen droogden de vaat met de honingdraden, die wij eens hadden gevlochten in een paringsdans waarbij schroom slechts onze kleding was…

de klap van de deur ogen dicht zodat stilte klonk zonder echo van vloeken wat er bleef behalve stapels onbetaalde rekeningen en verstopte leidingen een jongen van acht die ongevraagd naar buiten zeulde zakken vol verdriet elk weekend als verdwaasde japanners op toeristische trektocht zien dat er meer was geen tijd voor gemis regisseur…

Stil verlangend kijk ik uit naar het weerzien naar de ogenblikken dat jij mijn droom mocht zijn een vriendin voor het leven ik sta nu naast je aan het ziekbed, haast iedere dag hopend dat ik nog één keer kan zeggen mama, geef me nog eens je lach…

de bloemen daar gelaten zoeven banden monotoon door natte straten de radio gonst geluid steeds vaster klemt het stuur in zwart geschoende handen de skyline slinkt achter mij woesj, woesj, zingen bomen op gepaste afstand langszij het vlakke leven schijnt gestreept in ochtendlicht ruitenwissers zwiepen regen op mijn gezicht…

Door het geopende venster hoor ik een motor voorbij ronken lieve Maas jouw doodgaan kerfde een litteken in mijn hart…

vier lange jaren zijn verstreken in welke je nog altijd aanwezig bent in kleine dingen van alledag hoe zwaar jouw rugzak woog voor jou zullen we nooit weten, maar dat 'ie te zwaar bleek, was 'n feit het maakte niets uit hoeveel we van je hielden, langzaam maar zeker verdronk jij in jouw poel der wanhoop waar jij zo naar verlangde was…

is 't dan het groot gemis dat achteraf de liefde kleurt?…

het donker valt vanavond vroeger in en als ik al de neiging had om weg te kruipen dan zocht ik tevergeefs naar wat ik mis de woorden zingen rond het onbenoemde laat zich niet vertalen nog minder laat zich zingen wat er hoe dan ook niet is…

gaan Het is ook echt niet dat ik me er voor schaam die verliefdheid toe te geven zoiets is goed en het mooiste in het leven Het met een man als jou te mogen delen; lief, mooi, attent en scherpe geest dit is zeker voor mij meer dan goed geweest Nu zoeken tussen hart en hoofd hoe hier mee om gaan dat komt wel goed….maar toch is er het gemis…

wees niet boos als mijn lippen verzwijgen dat ik jou mis het komt wellicht door verzwegen jaren van afgebroken twijgen in een vergetelheid die nog immer is vraag niet waarom ik geen weet heb van een diep verlangen mijn stem stokt immers als ik de begraven pijn in mijn gevoel tracht op te vangen…