Alle inzendingen over giechelend

wereld mij niet meer pijn dàn pas..zullen zij aardig over mij praten Als ik dood ben, zal ik niet eenzaam zijn dan pas zal ik van liefde kunnen proeven Dan pas pieker ik niet meer over die trein dàn pas zal ik ‘t masker niet meer hoeven Als ik dood ben zal ik niet verdrietig zijn dan pas zal voor mij de wereld opengaan Dan hoef ik niet te giechelen…

Giechelend begin je met: “Mam, I love you.” Mijn alarmbellen beginnen te rinkelen. Nog heel even moet ik wachten want ik weet, straks sla je toe. Maar het blijkt nog even te duren. Je rekt, strekt en trekt nog wat en laat je daarin door niets storen. Zo Laat je me luisteren naar dat, wat ik o zo graag wil horen.…

III O haar weer rauw & roze in de oren bijten en giechelend de heuvel op (langs ideale lijnen van vermaak), en als je huilde was het van verlangen, om wat je zocht: een warm bevrijdend ledikant -…

Een giechel nee joh oma, elf, dat weet je best wel Tjonge elf jaar alweer, mijn oudste kleinkind, ze groeit hard, ik groei mee zeker in de rondte, zij in de lengte Gossie, ze is zo'n schat zo puur, zo lief vanaf de eerste seconde dat ik haar zag was ik dol op haar mijn meissie mijn prinses wel jammer dat kind zijn maar zo kort duurt…

Als het tijd is om te gaan slapen kijkt je teddybeer -nog steeds- je met een gestoorde glimlach, een rare giechelende lach aan, je bent bang en wil weg, maar bent aan je bed vastgeplakt.…

De donder slaat weerhaken in ons, wij horen elfjes giechelen. De nacht ritselt maanstralen raken de riethalmen. Krekels sussen ons en we strelen, bevelen elke kus met een vingerknip. Duiken in de vinnig vervoering...een dompelbad. 'Adem je nog? ' Jouw zwijgen is aanstekelijk Mijn hoofd zwelt, ik raad jouw eerste klank.…

3 Dan duikt er een verzwegen minnaar op Die schandelijk laat uitlekken Aan een gretige reporter Hoe hij haar bronzen schedel -Met rode kraaloogjes bezet- Kuste Hoe hij haar brede tepelhoven Likte Hoe zij steels, giechelend de kapel uitsloop Langs een valluik onder het altaar Een geheime gang naar het koren 4 Moeder Overste zit al op…

Vier voetjes en twintig nageltjes giechelen erg stilletjes Potjes vol intieme en lol zo vol geneugten, ik word haast dol; iets van boordevol Ik lik je neusje lief en schattig, voel me ergens een verwend klein prettig doetje en geniet te volle, fijner hoeft haast niet Ooit samen erg zwarte sneeuw gezien, priemend in onze halzen, foei ook oei…

onder de naakte voeten liggen nog de scheuren van vroegere wegen zei je niet dat het net dansen was dat wij het ritme enkel opnieuw moesten voelen ’t leek zo eenvoudig in de vaas naast de spiegel waarin we giechelend onze eigen passen bewonderden werden klaprozen gezet toen nog niet wetend dat ’t vurig rode reeds aan ’t verrotten…

kleeft duister aan de ruiten verbergt het zicht op tuin en straat niemand ziet wat komt of gaat wie tuurt, gluurt, kruipt en sluipt daarbuiten klinken daar soms paardenhoeven rappe stappen over daken buigt er een traptree onder kraken de zoete spanning is te proeven och kijk nou, het is Sinterklaas met twee rood gestifte Pieten die giechelend…

Betoverend schoon leek haar lach als ze opgeruimd de wereld inkeek In haar hart hing halfstok een vlag uiterlijk een blos en innerlijk bleek Vrolijk lachend, zowat heel de dag in die zo heerlijk warme zomerzon Ze weende waar niemand haar zag ’s nachts in bed, in haar nachtpon ’s Morgens, weer als bij toverslag ging ze giechelend op naar…

vage glimlach krult haar rouge stift gelijnde mond een moment uit de plooien van het starre dat ze vond in het leven aan de boezem van de rijke bovenlaag en oh ze kent de bodem goed en oh ze heeft de hoogte graag want nu, nu loopt ze uit de pas met moeders oude mantel rond haar paarden bijten op het bit hun ijzers schrapen naakte grond ze giechelen…

Haar zwijgen is vergeven aan de grillen van de wind, gniffelt met giechelende vogels, juicht over daken, toont de portieken. Laat maar waaien zingt het loof. Haar stammen kunnen dragen. Haar stilte wortelt diep onder de schaduwkronen. Hoe ik nooit stilstand zie, maar altijd nijver werken aan een groter plan.…

luchtbrug naar de wolken de chemie die aap en kool tot larie maakt kent gekke wetten ik vat vol tegenstrijdigheid het overlopen in gedachten nooit ik was de prins van lotje getikt maar ik besta als wind met recht van spreken en huilen dus verleid me niet tot verleden liefst word ik elke dag geboren de ochtend bloost nog om de nacht giechelend…

Het ding heb ik op jouw verzoek bewaard als aandenken aan je mannelijkheid Glanzend gepoetst pronkt 't in de kamer je geest huist erin, je bent niet dood Vrouwelijke kennissen strelen z'n vormen dat maakt nogal wat gevoelens bij ze los Ze hebben je blijkbaar erg goed gekend ze giechelen; niet voor mijn oren bestemd halen ze fluisterend herinneringen…

Hollandse heupen, een pukkeltje en vlassig haar staren jaloers en pogen hun mans blik te pakken steken kwaad hun borsten vooruit Honingblonde krullen giechelen melodieus, Het dienblad valt De ober bloost Metallic roze cameraatjes klikken driftig, Intense vriendinnenliefde tot een volle geheugenkaart Straks meteen op Hyves De foto…

maar ze zijn al ver, wankelend en giechelend -Ja.. ja..ja…bla... bla… zeer intens!- en eenmaal thuis, weet niet waarom ik doe geen lichten aan maar blijf, verstijfd naar de vloer onder mijn voeten staren en voel hoe de Dood naar mij kijkt, zoals een kind naar de laatste rode kers hei dichteres, laat nú horen één leuk vers……

zijn eigen huis de jongelui uit school of werk alleen of met z`n twee bezetten nu de plaats ook zij zijn generaties lang reeds kinderen van de zee de toekomst lonkt en is aan hen diploma`s bijna in hun zak maken de wereld en hun kansen met het allergrootst gemak ze kletsen stoer lonkend naar de andere bank waar tienermeiden fluisteren giechelend…

En ik gaf mij toen gewonnen want zij had mij stuk gelopen en zij haalde mij een koffie maar ik wachtte niet op haar ben er stil toen als een muis vlug in een linnenkast gekropen die ik om het hoekje vond gelegen achter een dressoir En ik wachtte een kwartiertje deed de deuren daarna open zag haar giechelige ogen ze zei, waarom zit U daar…

sist jij, nu niet, nooit, ooit weer, nu verdrink ik je mijn karakterloos meer hoe zij mijn maalsteen vermaalt, vergruist de kamer wordt een instant graf waar ik als een hond naar de wormgaten blaf hoe zij de schaduwen verwelkomt herkent, omarmt, de namen noemt en onbeschaamd in erkerramen zich van haar vrieslichaam ontdoet hoe zij giechelend…