Alle inzendingen over gist muzikaal gebaar

Wanneer ik je handen pak met de mooiste gebaren zal ik je kronen tot koningin der tedere gevoelens van liefde Je ogen zullen weer prachtig zijn als helderblauwe zeëen waarin ik voor altijd zou willen verdrinken Als ik je stem hoor, vol van de puurste liefdevolle momenten wil ik de wereld aan je schenken op m'n knieën, als je wilt?…

Woedend trap ik tegen stoelen ook de kasten gaan eraan Krijs de dingen van de muren En gil wanhopig neem me mee Trap de muren aan gort voel een ongekende kracht Stamp de bank tot een tapijt en gil wanhopig neem me mee De woorden vliegen uit mijn keel een gebaar van verdrtiet en pijn Bid wanhopig tot het geen wat ik geloof Voel me verloren…

ik had je handen zien ontluiken toen jij naar mij wuifde met de intense warmte van hart en ogen in een bewogen afscheid in je soepele gebaren las ik de taal en tekens van je ziel die zonder opzien te baren vrijwel altijd binnen het begrip van ons mensen viel in perspectief vonden zij de paden gaven veerkracht aan onze passen…

losse delen die op hun beurt heel relaxed opgaan in de talloos velen die ik had kunnen zijn en nooit geworden schijn maar die ik wel kan spelen Jij zult je nooit hoeven te vervelen zolang mijn ik jou gerieft Neem mij altijd asjeblieft zoals ik ben geworden lichtgeraakt en brandbaar voor hen die om jou morden in woorden en gebaar…

De zwangere vrouw zat in zichzelf gekeerd Zonnestralen op haar lichaam Handen op het kind in haar buik Haar hele zijn naar binnen gericht Het plaatje was zo vreedzaam Je zag, ze was niet werkelijk daar Ze was ver weg met haar denken Haar handen om haar groeiend kind Met zo'n vertrouwd gebaar Zittend in de zachte middagwind Nog…

Je huid fluweelt als abrikozen door druppels parelend gestreeld terwijl je ogen argelozen ik zie je met een frêle gebaar de regen van je wangen vegen waar koude vlagen rozig fleuren mijn adem stokt terwijl ik staar naar het blozen van de rozen die zich gelijk je lippen kleuren ik glimlach als ik je passeer omdat jouw zon me raken kon…

Heil meen ik te zoeken In je onbewogen blik, Spreek ik moedwillig aan De fiere achterkant van je keel Hoop op een geruststellend woord Een aanmoedigend gebaar Dat mijn maag tot kalmte maant. Maar toch: deze ziekte valt niet te genezen.…

welke zinnen nog gezegd welk gebaar maakt het compleet hoe innig moet de kus die verzachten kan het leed een laatste woord, een snelle zoen, een blik achterom, heel even wanneer zien we mekaar terug een week lijkt al een leven hoe lang of kort je ook probeert een afscheid doet steeds pijn het besef vooral dat die blik ook echt de laatste…

duik maar niet in het diepe roep ik binnensmonds naar haar bewijs slechts eer aan oppervlakkigheid het is een loos gebaar dat weet ik goed immers tot meer is zij niet bereid het is haar lach die mij overdondert en zij heeft weet hoe naar lippen te praten ook de bevallige heupen die haar verschijning lijken te omhullen ontgaan mij niet…

ooit hebben we alle talen gesproken waren lichaam en geest samen gesmeed geluidsmodulatie heeft dat doorbroken de stem overheerst alle communicatie tot liefde wil spreken en wij onze talenten aan moeten breken om te laten zien wat dat is mimiek en gebaar de hand met zijn strelende vingers zacht door je haar zo sprankelt woordloos…

er waren de jaren van eeuwig en immer met grote gebaren de nachten doorwaakt het leven doorzien gedachten van wereld omvattend vermogen van maanden en weken diep minnen en haten tot dood er op volgt maar de dagen gaan verder onstuitbaar en dom het zijn nu de uren voorzichtig genoten want alle minuten zijn tekens van eind…

elkaar zij waant zich alleen in haar nonchalance haarzelf bewegen is niet wat zij ziet waant zich alleen en onbespied Straks krijgt zij thee in de salon wat toastjes met kaviaar en een kus Op haar schoot leest zij gedichten vertaald in het Nederlands van Poesjkin Haar wangen worden rood en zij streelt haar linkerborst in een lang loom gebaar…

dat hartelijk doet groeten bij de deur de montere chauffeur die zijn klanten welkom heet ontspanning weet te brengen voorkomt dat stress en angsten mengen tot een barse rit hij slingert met een lach woorden in de gang feestelijk van hier naar daar velen worden meegenomen in een vervoerend samenkomen verwarmd door het zonnige gebaar…

Geluk zit in een glimlach of een klein gebaar, geluk is soms een aai, of groet, of soms iets simpels maar: geluk is niet vanzelfsprekend je moet er soms voor knokken, geluk is iets wat je afroept, je kunt er niet op gokken, geluk zit in een hoekje geluk zit overal, maar je moet het wel kunnen vinden, dan is geluk er voor allemaal…

als altijd zit je te stralen en zonder dat jij het in de gaten hebt met ogen anderen te raken het is jouw woordeloos welkom met een innemend gebaar geef jij rust en een streel door het haar jij luistert ziet zinnen zich rijgen tot een verhaal bemoedigt stiltes in welwillend beamen jij kent de namen van hen die je wijsheid en…

toen jij mij in de schemering zag ontdekte je dan wie ik was plooide je gezicht een lach terwijl je mijn diepe dromen las of nam je meer de schaduw waar, daar nodigt de maan vaak toe uit, stokte je tong als naakt gebaar en hoorde je enkel mijn ademgeluid verhaalde de nacht niet van overgave kwetsbaar over lakens uitgespreid terwijl mijn…

wordt bemind bij een glimlach van een geliefde en sprekende ogen van een kind soms blijkt de aarde te groot of de hemel eindeloos ver weg een ziel is dan in diepe nood het gevoel geestesdood denken kent heg noch steg je gaat niet zomaar als missen huilt in het donker waarin de zon is verdronken * een laatste gebaar…

In onze zoektocht naar elkander blijven wij volstrekt onvindbaar als ik de weg naar jou verander verdwijn je met een loos gebaar vergeefse stappen in mijn richting maken elke verwachting dood dit ruiterpad zonder verlichting snakt naar een liefdevolle schoot ons blauwe bloed is jong van adel en eeuwig voor elkaar bestemd verschuif mij…

de bomen strooien blaadjes in vriendelijke gebaren dwarrelt het omlaag afscheid huilt in regen waar ze zacht de grond vinden ontstaat er het patroon van lang vervlogen zomers aan de buitenkant een bloem maar binnen schuift de dag opzij, verloren langs wat ooit nog levend was over kromgebogen gras waait immer wie we waren, wie we zijn…

Ontsproten licht kiert door ochtendvensters wijl een glimlach over de polder gaat met een breed gebaar het goedemorgen humeur in de gordijnen plooit gedachten hangen aan de nachtnevels handen in gedachten warmend aan het kosmisch lichaam rinkelend vallen glazen stuk doorkijk raakt verbroken wind murmelt een gebed sluit de luiken schatje…

roep ik deze lijn is eindig hier wacht ik op mezelf tussen alle mensen waar ben ik gebleven ooit ben ik kind geweest jij noemde me zo en ik mocht in je armen slapen als een deel van het deelbare waar is boven, waar is beneden waarom houd je niet van me ik stop op het punt van voorbestemdheid en herteken de ronding met precieze gebaren…

De alles omvattende hoop is gestorven, vertrapt vergruist in koele wegwerp gebaren. Te zus te zo bevonden. Maar de wind zingt, waait over de zee die is prachtig azuur. waait verder, naar daar, waar niemand nog luistert. Verloren haar greep. Rust eindeloze rust, in mijn hart, mijn zijn.…

Een opgetogen gebaar; een wind harteloos stil Ik ben nu met jou klaar en doe weer wat ik wil Een onwezenlijk koel; een toorn in mijn hart Weg is ‘t liefdesgevoel pijn week uit mijn hart Een nacht vol kommer ligt nu niet meer klaar Ik vind je nòg stommer na al welhaast een jaar Een herinnering week als schaduw voor licht Toen die…

Hoor mijn welgemeende woorden mijn gebaren in klare taal laten ze jou mogen bekoren liefste voor mij ben jij speciaal. Zolang al wil ik je beminnen 't genot van strelende aanraking intens gevoel zo diep van binnen wellust in avondfluistering.…

Een wenk een blik meer is niet nodig een gebaar heel bekend maakt woorden overbodig ik ken je zolang ben met je vergroeid maar wanneer hebben wij voor het laatst gestoeid of samen hard gelachen genieten werd sleur geen verrassingen meer grijs versluiert de kleur beiden bang voor de dag dat jij of ik eindelijk toegeeft dat je verstikt…

’s morgens ontwaakte ze met een helder inzicht ze trok finaal haar roots uit legde ze omzichtig maar doelbewust in de pompsteen en waste ze quasi vroom met religieuze gebaren ze schilde ze nauwgezet op het huilen af en deed ze bij de soep later die dag kwamen haar ouders op visite en serveerde ze soep de vlam sloeg in de pan met…

een staf de gouden pij rozen in mijn haar met wijds gebaar schik ik de wereld bloos me dan tot koningin ontbied de roze wolken dwing rivieren oeverloos speel met zwarte dolken geen land heb ik maar dromen we juichen met de handen op elkaar de schijn van goud zal spoedig komen mijn straf is weer een horizon voorbij het bloemenkleed…

Kleine belletjes van lucht Vragen eigenwijs om aandacht En dan spoelt de zee Met één groot gebaar Alles glad Vele natte voeten in het zand Terwijl hij, zonder een stap te zetten Blijft komen en gaan En blijft geven…

Je streelt mijn wang en wie weet, dat gebaar. Het wordt duizend keer gemaakt voor het bestaat. Hangt je jas aan de kapstok, iets van niets, maar morgen ontbreekt het misschien. Of schudt de dag uit je haar. Wat ik dan daarin zie, is het begin. Het huis ontstaat, de tafel neemt plaats, wij veroorzaken elkaar.…

Thuiskomst in een gebaar of een simpel woord. Zijn persoonlijkheid, dansend op een koord van genegenheid, ogenschijnlijke onbereikbaarheid... Een gevoelsmatig reisschema leidde via vele tussenstops naar jou... De bekende 'maar...' negerend; onze gevoelens regerend. "Ik hou van jou" bevrijdde... Eindelijk bij elkaar!…