Netgedichten

netgedicht (nr. 35.417):

Doodlopend

je gaat niet zomaar
als je wordt bemind
bij een glimlach
van een geliefde
en sprekende ogen
van een kind

soms blijkt de aarde
te groot
of de hemel
eindeloos ver weg

een ziel is dan
in diepe nood
het gevoel
geestesdood
denken kent
heg noch steg

je gaat niet zomaar
als missen huilt
in het donker
waarin de zon
is verdronken

*

een laatste gebaar
wil eigenlijk
naar leven lonken

Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 7 oktober 2010

Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

weggaan

4.0 met 26 stemmen

615

Er zijn 9 reacties op deze inzending:

Hilly, 15 jaar geleden

Intens en vol ontroering gelezen.

Ludy, 15 jaar geleden

Het uit het leven stappen blijft onbegrijpelijk voor wie het zwarte gat van zware depressie niet zelf heeft ervaren. Mooi respectvol verwoord!!

amanda malinka, 15 jaar geleden

Het is verdrietig en toch kan het niet beter verwoord worden dan zo..

Roland Hainje, 15 jaar geleden

Actueel en zeer gevoelig geschreven, dichter. Inderdaad!-"het" zelf doen, blijft een mysterie.

switi lobi, 15 jaar geleden

Doodlopend is dan de weg naar verlichting, zelfs als de glimlach van geliefden de terugweg beloven. Indrukwekkend gedicht.

Irmlinda de Vries, 15 jaar geleden

Heel sterk gedicht. Het eenzame binnen de relatie met je geliefden,waarbij de hemel ver weg lijkt en de aarde te groot.

Astridv, 15 jaar geleden

Vallend tussen hemel en aarde in een laatste gebaar, droevig mooi verwoord.

ingridvoerman, 15 jaar geleden

Emotie voelbaar in woorden.

nonna, 15 jaar geleden

Gevoelige sterke emotie,zet je hier neer ...
als je ziel in nood is ..
kan de hemel ...
de hemel op aarde lijken ...

Geef je reactie op deze inzending: