Alle inzendingen over golfjes

Van zins zijn kabbelende golfjes gekeerd door rietomzoomde oevers. De ene dag is geland, de volgende volgt rustig, geleid door moedershand. Als de rondzingende wind is gaan liggen, blijken de bedden beslapen en is geheugen in loodgrijs geworteld.…

de steen zeilt over het water kringen versus kringen gaan ze over in elkaar de zon schittert op de golfjes terwijl de steen langzaam afdaalt zijn weg vindt naar de bodem 'n strak blauwe hemel waardoor de treurwilg in knop de rust weerspiegelt in het kabbelende water *…

de steen zeilt over het water kringen versus kringen gaan ze over in elkaar de zon schittert op de golfjes terwijl de steen langzaam afdaalt zijn weg vindt naar de bodem 'n strak blauwe hemel waardoor treurwilg in knop, de rust weerspiegelt in het kabbelende water…

de wind maakt golfjes op het water zeilen glinsteren in de gloed van de zon het bootje deint dromen spiegelen zich in pastellenlijntjes meeuwengeluk zweeft langs het hemelsblauw het anker glijdt haakt zich vast vrijelijk tussen het groen ogen strelen het gevlochten scheepstouw is er nu nog iets wat ik wensen zou...…

de lente bekleedt de velden en weiden met groen en frisse kleuren de zee is rustig nu de golfjes worden welgezind voort gedragen door een zachte wind zeeën van tijd en blauwte slapen weer naast mij woorden zwemmen kriskras door elkaar meeuwen stellen hoge vragen…

zie de spiegel groeien waar golfjes net nog water bloeiden verstillen zij tot ijs ingelijst door wit bevroren riet met als decor de dicht berijpte bomen koning winter is gekomen nog liggen meer en vaarten open maar de nachtvorst streelt ze dicht rimpelloos met vriezend licht…

Lopend langs water Dragen glinsterende golfjes Dwellende gedachten Over bezonken beslissingen van later Moeten nu beslecht Door versnelde stromen aangespoeld Voel ik mij gevangen in een web Van water Druppels Sijpelend door mijn denkend brein Vlakken scherpe zijden Van dit luw en lijzig leven Af…

in zon verdwijnen langzaamaan de woorden stromen zinnen onsamenhangend uit het kabbelend water tevoorschijn maar schrijven gaat uitstekend in meanderend schrift is het midden constant zijn hoogte en diepte extravagant is de inhoud in contemplatieve rust als de drukste golfjes zijn gesust en schoonschrift onder de luchten weer…

het blond en blauw ogen vol verwondering in een lach die trouw blijft aan de vriendelijkheid van je gezicht nog is het handje zo gepakt in het snel over bruggen van veel jaren de echte warme gaan er niet zomaar af we hebben jouw sporen door laten lopen naar de vloedlijn en zee met witte golfjes je voeten laten groeten…

jouw ruime hand versterkt mijn ochtendlicht glijdt wenkend naar de nachten die ik wakker lig onzeker over dichte ogen schrijf ik een weg tussen ontstane sterren en doe een stap vooruit naar paarlemoeren vlinders die onverklaarbaar stromen op golfjes van het schelpenpad en die zo behoedzaam uit de vloed van jouw vingertoppen komen…

Laat in de zomer de lust nog in bloei belofte van blauw in de lucht en zijn blik gulzig 't geluk als een ijsje gelikt de zee niet gezien en geen golfjes gehoord tot hij, tussen twee tegenliggers in behoedzaam een borst pakt uit haar schelp en even terloops een tepel streelt een zwerm zilvermeeuwen zit onverstoord.…

Als de zon haar kracht heeft verloren maar haar gloed nog even de rimpeling van de zee zacht streelt en laat gloren verdwijnt zij langzaam achter de horizon golfjes kabbelen ongestoord op het strand zij wissen alle sporen van de dag uit het zand alleen het geluid van de branding ruist zacht en de avond gaat over in nacht…

een anekdote uit 1958 uren hadden mijn ooms staan dreggen in de trekvliet langs het jaagpad tot eindelijk na een heleboel niets opa's fiets aan wal werd gebracht er ontsnapte een zucht van verlichting die golfjes deed opwaaien over het water...…

voelde weer hoe schelpen jaren geleden in mijn benen sneden ik mocht niet kinderachtig zijn heb toen die pijn verbeten maar niet in vergeten plastic schoentjes heb ik in de tas maar niemand die ze dragen wil ze komen niet van pas zelf het voorbeeld geven is geen goed idee zie mezelf niet met die grote schuiten over de golfjes…

zachtjes kabbelt het rustende water dansende golfjes roepen zijn naam roodomrande gestorven ogen smeken verbitterd om verlossing het jonge verleden toont slechts verdriet aan het sterfbed van zijn geliefde ...voetstappen slepen op gerimpeld zand lopen verloren in het water "lieveling, doet sterven pijn?" eugeen…

Het kan niet ver weg zijn Ergens tussen stapels In chaotisch klemmende lades Tussen bedorven nachtmaaltijden De brieven herpakken, herschikken Ik moet er nog aan beginnen, ooit In een afgesloten kamer Waar het licht van buiten nog broeit Aanwezigheid nog nagloeit Gefilterd, met schuchtere beetjes Met kabbelende golfjes Waarmee de…

Lichte blonde golfjes haar op 't hoofd vertederen je gemoed. Verwondering, een glimlach opent zich en kirrend komt er een geluid. Mijn kleinkind; ’t is nog maar het begin. Het potje fruit gaat open en de fles staat klaar. Blauwe kijkers, oh zo zoet, zeggen: "Opa starten maar”.…

in nog koele ochtend toebereidselen op komst traag verbleekt de maan als ceremoniemeester als waren zij kantjes van het bruiloftskleed verkennen witte golfjes aarzelend het zand lichtruisend het bruiloftslied kakofonisch begeleid door talrijke meeuwen als de getuigen gereed ligt nog maagdelijk strand uitnodigend voor de bruiloftsdans…

we weven samen in verschillende tijden er vallen steken een mist voor ogen meeuwen zwart in de verte - een dag zonder doel bij de lantaarnpaal esdoorn en wilde kastagne delen het licht - twee kapmeeuwen drijven op grijze golfjes kop in de wind zonnige morgen een schaakbordzeemeeuw zeilt voorbij zij vult de hemel…

Golven spelen Heldere bodem in zicht Natuur delen Waterleven belicht Wolken drijven Schommelend plompenblad Libellen met z’n vijven Een waterjuffer die er in het zonnetje zat Weerspiegelingen beleven Voorntjes beducht voor een snoek Rietkragen weven Wind die z’n weg over de golfjes zoekt Je vergeleek De rust uit de beek…

Als een tovenaar van brandend licht valt zijn mantel van behagen zachtjes, als een zeemeermin die golfjes opstuwt met haar vin om mij te helpen mijn gezicht over de zoute zee te dragen Waar ik blijven zal de volle dagen volle dagen ver van land denkend aan wat stond geschreven vleugels heb je maar voor even en dat bleek toen woeste kragen…

zwart donkerde het verre blauw in ijle muziek jouw hoogste tonen verloren hun fysiek in de oneindige ruimte ioniseerden samen in golvende banen rond sterren en planeten lichten af en toe op speels als een kind stralend in de zonnewind nooit zal jouw geluid verdwijnen maar in deeltjes en golfjes overal verschijnen…

je schoof het water naar de kant met een verbeten trekje op de mond en een koude hand zand was er in overvloed ook de golfjes rolden aan en af het dijkje hield zich verder goed in het kleine gevecht leek de uitkomst beslist ons werken op strand miste de ervaren hand nog reikte ons bouwsel naar de hemel in blauw met rondom…

ik voel hoe jij de keuzes groter maakt waardoor de ene in de schaduw van de ander staat stabiel in samen komen met grote dromen over het sturend energetisch vermogen sneller dan licht het is niet ons gezicht maar wel de aan en uitknop van hersendelen die zich eindelijk niet meer vervelen met majorana’s in deeltjes en golfjes…

zacht kabbelt water in zijn oneindige stroom murmelen golfjes het eeuwige liedje van de verloren droom waar in samenspel van wind en maan nachtspiegels ontstaan in geel weerkaatst op rimpelloos zwart vollemaans pracht maar overdag als winterzon glimt op de strak bevroren plas dan zingt het ijs en klinkt plezier helaas nog…

Mooie golfjes!"…

in het verlopen van golfjes herkenden gevoelens het spreiden van strak geleide emoties naar een glad oppervlak dat rust in zijn spiegeling had waar niets zomaar buiten zijn oevers trad een diepe zucht gaf eindelijk lucht aan al tijdenlang steeds weer oplopende spanningen even vrij zijn zonder belaagd te worden door de fobische…

wanneer een spiegel glijdt uit de nacht het doolhof vult tussen duin en dromen, de maan zich losschudt, minutenlang meer dan vol verandert de zee niets aan zomergrassen, te midden van de dag bloemen zullen opgroeien als sterren in een vijver, hun dorst lessen met golfjes dons geplukt uit het sierspoor van de eend die in…

soms blinkt de straat lijken kleuren uit de lucht zonder parkeren te drijven op hun vlucht in tegendraads verkeren zijn weg en stoep de hemel waar de mens zijn kringen loopt de wolken uit laat waaien en een huismuur zacht de golfjes dood als licht en lucht in water spiegelen en de mens dat beeld in scherven stapt is een nat pak het…

door aanhouden van wind tot golfjes en golven gebracht Samengedromde dennen verdedigen zich uit alle macht tegen het stormlopen Zwarte vogels zetten zich schrap op oude takken ze lijken me bezopen Wennen... zal ik niet aan dit landschap zand schuurt tussen m'n tanden.…