Alle inzendingen over grijze zwaluwen

'n lentekind Ik aquarelleer de lommer spreidt geleidelijk maar zeker uit kleuren grijze wolken zwarter druppels ontwaken het fluitenkruid…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

Dan een grijze wolk.…

Ik zag een zwaluw aan de zonnige zomerhemel zucht.…

Daar plooit de grijze mistgordijn; Ontwaakt is 't vooglenheer. En als daarna het klokje luidt, Dan kniel ik biddend neer, En 'k juich: daar is met bloemenkruid De blijde lente weer.…

Ik leg mijn lichaam neer in jouw herinnering en begrijp de grijze breekbaarheid van jouw liefde Ik leg mijn hart neer in het jouwe en bewaar de echo van onze zilverlaatste dromen…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

de dag staat aan het raam een grijze vrouw met vermoeide ogen de dromen liggen bijna afgedraaid tussen de lakens een laatste restje zoete sluimer uit de diepte komt langzaam het weten boven drukt op mijn borst de grijze vrouw van weer een dag…

soms staan woorden zomaar op worden tonen omlaag gedreven weerloos ondergaand door ruwe klanken de onmacht is oud en niemand kan horen hoe het zwijgen verstijft zich ophangt in waterdunne schaduwen uitgestoten en niet langer aanwezig stroom ik over slaande rotsen wanneer mijn hart de schaamte grijs houdt…

Nu aai ik door jouw mooi gesponnen grijze haren, terwijl jij mijn spinnenweb wat meer begrijpt. Ben gaan houden van je mooie stem, van je fratsen en verhalen. Zie je liggen in je witte hemd, en andere composietmaterialen. Geef je een kopje koffie. Je bent dankbaar, voor het tasje troost.…

Ja, die grijze haren, Die vertellen je leeftijd in jaren. Jammer als men dat gaat bederven, Door ze in allerlei kleuren te verven, Het blijft een wonderlijk ervaren.…

Er groeit in mij 'n grijze boom van verdriet, 'n rot gevoel, wat niemand ziet. Het regent in mij, het regent dat het giet en 'n ander hoort het niet. Maar vanmorgen, serieus, stak er 'n takje uit m'n neus.…

, je deed me pijn het gaat je goed maar je verdient het niet hoe anders zou mijn leven kunnen zijn en in stilte wens ik je mijn groot verdriet eens zal die grijze deken weer verdwijnen zullen de zonnestralen mij verwarmen dan zal mijn lichtje weer gaan schijnen en kan ik het leven weer omarmen…

Avonden van grijze saaiheid onder het schijnsel van een schemerlamp. Gesprekken gaan vaak over hetzelfde; blinken niet uit in hun originaliteit. Plichtmatig wil men wel weten hoe het met de ander gaat. Maar belangrijker is de vraag, wat zullen we vanavond eten; en hoe de voetbalclub er voorstaat.…

lopend in de kleine stoet treurende mensen Zonneschijn en vrolijk fluitende vogels Vergezelde jou in je laatste reis Mijn voeten wilden niet meer verder Maar ik kon je nog niet alleen laten We bereikten jou bestemming Langzaam werd je daar neer gelegd Mijn hand vol met liefdevol zand over jou heen gestrooid Stralende zonneschijn op een grijze…

de aarde wordt licht de stem van de zwaluw roept 'wat is nu uw weg?'…

Grijze polder in de mist je aanzicht licht beneveld de landerijen zijn in rust de oude boer die prevelt De zwarte aarde, vette klei zo uitgekleed en naakt rust uit van drukke tijden de oude boer die waakt De natte sneeuw striemt op de dijk de zwaluwen vertrokken een ijskristal en warme thee het worden dikke vlokken Een kraakwitte polder…

Pas een nieuwe baan, en vandaag een grijze haar: er verandert veel!…

over een zee van daken zeilt een kwetterende zwaluw alleen dat wat hij vorm kan geven brengt hij naar buiten achter de loodzware deur sterft het verzwegen verhaal ik geef je de sleutels bewonder onder de witte dakrand het nest van de zwaluw woordloos toont hij je zijn huis vol verhalen…

Weilanden geuren Naar gier en ontwaakt leven Zwaluwen dansen…

zwaluwen scheren als streeploze straaljagers hoog in het strak blauw…

Boven mijn verdriet zwenken zwaluwen gezwind – in lachende wind.…

ik heb het grijze opgezocht om mijn kleurloos leven wat meer inhoud te geven me opengesteld voor alle sferen en stemmingen om andere tracés te proberen tussen wit en zwart kende ik de contrasten in grijs voelde het wat onzijdig zonder richting en houvast gleed ik weg in naamloos zonder evenbeeld ik bleek te week en verdronk…

Dwars door de koestal zweven de twee zwaluwen naar t'gemetste nest.…

ik droomde dat de wereld streeploos was ik werd gelukkig wakker de zwaluw was verdwenen wachtte ik op zijn terugkomst?…

Zwaluwen lijken verwonderd en licht: wiegende wind ruist door bomen en stegen: 't zomerse zonlicht stond me wat tegen. Zwaluwen dansen door dit paneel van schuivende wolken en grijsgrauwe kleuren. Toch blijft augustus met zomerse geuren.…

----------------------------------------- uit: ' Zwaluwen en een zuiver hart', 1997.…

Zwaluwen fluiten, een libelle knaagt. De spanning glijdt naar buiten, het leven vertraagt.…

vliegensvlug wijken voor zijn volmondig bestaan een zwaluw scheert weg landerijen voeden vee en duizenden insecten…

slingeren verse wolken hoog aan de blauwe lucht spelen zwaluwen krijgertje in groten getale valt de grijs omrande envelop geruisloos op de mat waarvan alleen de naam van blijft hangen roepen zwaluwen mij aan en vraag me af of Rob net zo zal balanceren op het wiegen van de wind *~ Lady Love ~* ~ Rust zacht Lieve Rob 1929…