Alle inzendingen over grimas

Ik heb uren zitten zwoegen op een diep gekweld gezicht starend in de holle spiegel onder 't scheren want ik wou dat ook proberen: echt een larmoyant gedicht om de vrouw waarvan ik hou te imponeren Maar al wat ik produceerde was een komische grimas met het witte schuim op kin en bakkebaarden die me hulpeloos terugkeek van 't beslagen spiegelglas…

het licht in elkaars ogen zag stralen elke trilling van je stem werd gehoord de zachte streling van huid op huid de gesprekken tot diep in de nacht sunshine on the water always make me smile de zon schijnt ook nu uitbundig maar de glimlach is verworden tot een krampachtig grimas bevroren en het licht lijkt gedoofd de woorden in de…

Ongekend licht sleurt een grimas doorheen zijn kopje, kijken doet veel zeer. Zelfs haar speels verbijtende lippen schuiven op zijn ijzige stilte uit. Ze spreekt betraand van vroeger. Hij breekt zijn ogen open en valt kapot.…

ze liggen in melk en puur neven mekaar, achter glas op een dun papierke tussen eikels en kastanjes het volk kijkt en peinst, wijst mee open mond naar het zoet, trekt een grimas en stiefelt stillekes binnen dag meneer, dag madam wilt ge eens proeven misschien ’t is gezegd, ze zijn smakelijk gevuld mee witte crème op een koekske, hapt…

Een grimas tekent je gezicht, mijn vertederde blik neem jij niet eens waar. Mijn greep verslapt na een moment, je reactie heeft mij erg verward. Zo'n aanraking ben jij niet gewend, het geringste contact heeft je blik verstard. Voor je staat een goede vriend, maar al wat jij ziet dat is een man.…

Gitaar bengelend aan z'n schouder verscheen daar plots de jonge god, bovenlip wat schuin omhoog in een uitdagend grimas, vetkuif glimmend in de spotlights. Wat wou'k toen graag dat ik hem was. Bij bosjes vielen meisjes flauw, 'one for the money, two for the show'. Hij greep naar de microfoon, het publiek wachtte ademloos.…

, zei ik met een grimas, omdat hij klaagde over lucht. Die bevuild werd door louter mijn gezucht. In plaats van hem te vermanen staakte ik. Met schrik in het hart en in gezicht besefte ik dat ik bijna was gezwicht voor zijn wensen en die van alle mensen die zeggen dat iets niet mag, zoals deze man. En wie is hij?…

hij pluimt boven het koren zigzaggend aren beweegt is de valsheid en sluwheid dichtbij een te jonge zwaan witte donsveren plakken dwarrelen boven klamme grond de lange nek met open ogen bungelt naar de slachtplaats ik wenk en zoek zijn ooghoeken terwijl de sloot in rood overgaat haastig keurt hij mijn gebaar en bevestigd dat met een grimas…

Al spoedig verandert haar lach in een grimas, Als zij merkt dat het haar laatste optreden was. Is het de mens, die het hardste brult? Die zich in dierenhuiden hult? Is het de mens, die met zijn aardgenoten speelt? Die van alles neemt en nimmer deelt?…

Groot groeide mijn bewondering voor hem die nooit verloren was, zo'n Pipo klein, zo'n mensending met ondanks alles een grimas. Alsof hij in mijn leven is een vriend, 'n mens zoals bedoeld, elk afscheid een belevenis met de muziek te diep gevoeld.…

Ze boog in een torenkamer voorover De vlecht viel als een geknoopt laken Voor de ontsnapte die terug wil Dan klimt de kikkerprins naar haar hals Op karakter en zwemvliespoten De haarwortels houden het nipt Maar haar grimas getuigt Ter hoogte van de vensterbank Knipt ze de streng door De ballast valt met een ijselijke gil Zo blijft…

Hij blijft alleen achter niet alleen zoals in een rij onmondige lotgenoten rood aangelopen van schaamte en kou daar staan ze voor uitgekleed, te kijk, voor schut, maar vooral als in een bos waar elke andere boom onvindbaar is en je uitgestorte grimas eindeloos weergalmt op eeuwenoude doofheid en dat je dan merkt dat de laatste vogel…

Maar dat iedereen zal zien dat ik gek ben en mijn koppie zich van een mooie glimlach naar een lelijke grimas vertrekt. De vraag die overblijft, wat moet ik hiermee doen? Het is zaak dat ik mij met mijn verleden verzoen. Maar om dat te doen moet ik naar dat gevoel, zo breekbaar en stil.…

lagen op het tapijt aan mijn blote voeten Het weerzien smaakte zacht veel zachter te zacht met vroeger geleidelijk aan voelde ik juichte ik hij neemt me mee hij had lichaamswarmte genoeg om te stijgen tot in de hemel Tegen de blauwe nacht was hij nog gewapend de zon versmolt hem tot wat zwakke wakke woorden en een vreemd schaterende grimas…

pensioen Ooit dachten ze vele volksjury’s te leiden De kwade tong immer klaar om neer te sabelen wat in hun wereld niet op de kaart stond Ze hadden macht in hun dorpse beaux monde Maar ook roddelaars ademen applaus Je kwetst de lucht niet, de straat toont pokerface Slachtoffers en toeschouwers zijn broodnodig Tot de vrije lach in stroeve grimas…

aangerand monotone dreun der aangeschoten muzikanten schept een roes van zinnelijk begeren een bonte stoet satanische trawanten verstrengelt tot een kluwen haveloze kleren een pirouette ontaardt in drieste wenteling gelijk een danse macabre van de dwaze Maya, omgord door schimmen uit een magisch dodenrijk vergankelijke vreugd schenkt de grimas…

van de grimas bij het bijten in een zanderige toost en hoe ze ,wanneer de buurjongen vanuit de caravan naar haar wuift ze tot achter haar oortjes bloost....…