Alle inzendingen over grote toren

verlegen ondergedoken in mijn blote kont bij het vluchten geraakte ik niet eens de grond bij het duiken mijn zwembroek verloren na een supersprong van de grote toren nochtans, ik was een gewaarschuwd man men zei: spring nooit zonder … twee zwembroeken aan!…

Zij staken boven alles uit waren grootst tussen de groten Toren te zijn van een kerk naar de kroon te steken Alleen de hemel onbereikbaar de goden buiten handbereik Wij zijn slechts leken doen aards werk luiden alleen klokken tot in verten hoorbaar.…

Jaren geleden heb je mijn gek hart gestolen, je wil was trots, de grote toren geboren. Wij hadden toen zoveel tijd en jeugdidealen enkel dromen, liefhebben, kindjes baren. Het lijkt alweer zo lang geleden, jij en ik, liefde als verwachting felgekleurd.…

Wie ben jij? Wat weet jij van mij? Soms dan ben je ineens daar Alleen sta je nooit echt voor mij klaar Ik had jou zoveel te vertellen Als ik hoopte dat je mij zou bellen Ik heb gezien hoe jij je leven vergooit Ik was er wel, alleen zag je mij nooit De boosheid, verwarring en pijn kan ik als kind nog niet omschrijven Ik had een pappa nodig maar…

ik keek als klein kind altijd naar de toren gigantisch groot onmeetbaar hoog ik voelde me verloren de vinger van god kan ons met zijn magie helaas niet meer bekoren…

avond vol appelroomtaart- kwam ik je tegen niet in de golvende zon waar een zeiltje op vaart niet kon ik je vinden waar sterretjes groeien in wolken vol crème noch waar de winden buitelen en stoeien om de eerste te zijn maar in mijn huilende nacht - hij ruikt naar struiken vol tijm en muskaat - vond ik jouw toren…

De hoogte in ogenschouw genomen keek hij in de diepte, zo hoog boven het ravijn, had zich nog zo voorgenomen niet te hoog van de toren te blazen, maar het mocht niet zo zijn.…

een profetie spreekt! zelden laag voor laag stroomt luchtig denken de ketting vast aan je zaag je zal winnen en verliezen bolwerk volgepompt met soul klootzakken gooit men voor de kiezen. hard gelach, en door blauw saffier leent tijdlijn in een mijn diep gelegen gespeend tis nie van zijn en de inbreker weet zeker drink uit glas…

de ivoren toren wankelt gepeupel slaat zijn slag verwarring sloopt brandschattend heilige huizen de havikscherpe blik fixeert genadeloos de wrijving in de orde talenten voor de bijl bagger rotzooi waardeloos zijn ivorentorenhoog cliché voor alles dat niet past in arrogante beelden van het aantal en de macht angst doet grote bekken…

De OBP blaast zo hoog van de toren Dat een grote limonadefabrikant Vermoedelijk een kort geding aanspant Omdat zij niet bij burgers willen horen En Elco baalt er dan ook nog eens flink van Dat hij meelift op de goede naam van Brinkman…

Met ons hunkerend verlangen - nu zeg je het was een grap - had ik een toren kunnen behangen zelfs alle treden van de trap een grote boomgaard bemesten tien openhaarden in de fik niets meer te goed onder de resten ben weer terug van even niet ik.…

Het gebeurde dus daar, bij de oude toren -- Hoe oud is die dan?…

samen drijven we boven de toppen van de bomen in de diepte golft geluidloos de paars smeulende heide wij zien naar nevels zoeken de ruimte bij elkaar in de aanraking de blik in elkaars ogen in een zacht strelen over huid en haar wij hebben elkaar verheven in liefde die over de nevelige ruimte tot de stille einder reikt…

blokkeren de deuren Loop langzaam op je tenen houd moed Neem alle treden in je op Rust ontstaat, vertrouwen groeit Stap voor stap ga je een treedje lager warme gevoelens ontstaan Dan siert een lichte kier de donkere deur onwennig bij een nieuwe bezoeker wordt het weer koud en onrustig De deur valt terug in het slot een harde klap de eeuwige toren…

De wind van voren, de wind van achteren: zwiept de toren slechts milimeters heen en weer. Toren boven stadsverkeer, Madurodam van kleine mensen; wolkenspiegeling in het glas, blauw gemengd, met gifgroen gras.…

Toch zou het menigeen verbazen indien men hoog van de toren was geblazen. (26 februari 2011) http://www.nu.nl/buitenland/2455854/eiffeltoren-weer-ontruimd-bommelding.html…

Een veilige, vertrouwde omgeving waar je thuis bent, jezelf zijn kunt, je eigen dingen doet, zonder vrees voor de boze buitenwereld, het woud vol wolven; geborgen. Een gouden kooi binnen dikke muren met kantelen en schietgaten; de opgehaalde ophaalbrug sluit de slotgracht vol verdriet en pijn buiten, eenzaam opgeborgen. Kladderadatsch, boem…

nature bij zich had in zijn standaard woordenschat een snelle start lag altijd binnen bereik als alles mee wilde werken een gewoontegang met geijkte en beproefde zaken naar school als bron en verrassing nieuwe dingen en mensen ieder een eigen stoel en graag een speelclaim op het hele lokaal oneindig mijn tijd om alleen een toren…

In het begin was daar het grote niets, maar alles heeft een begin, dus ook dat grote niets, was er niet voor niets! In het begin wat niemand zich voorstellen kan, moest er iets ontspruiten, iets minimaals, niet dan, het grote niets verdween en er ontstond iets.…

Maar toch roof ik naar behoren uit dier vreemde heren rijk schat van ogen, schat van oren, voor ik weer tevreden wijk naar mijn eigen stalen toren.   Daar in 't eigen stille duister bindt mijn eigen vaste wet heel de wilde, vreemde luister in één helder stralennet, één nadrukkelijk gefluister.…

Hoog, boven op die toren, besef ik dat ik heb verloren, Hoog, boven op die toren, besef ik dat ik de moed heb opgegeven, wil niet verder leven. Hoog, boven op die toren, doe ik een stap naar voren. en terwijl ik val, bedenk ik me...…

Toren toren kijk mij aan zal ik van jouw spits afgaan Stel, vlak boven het carillon zet ik af van het balkon Zweef statig als een adelaar doch het flappen valt mij zwaar En ook het bidden van dit dier helpt mij als springzondaar geen zier Het carillon zoeft snel omhoog uit het gezichtspunt van mijn oog Met mijn neus richting zenith waar de…

Vanuit mijn knieën scheur ik open wat is weggeplakt ik tors jouw zwarte handen in mijn vuile witte op ons stuk grond smeek ik u ontvang mijn spijt hef mij op vanuit de erfzonde naar uw vergevende ziel waaruit hoe klein hoe groot niets valt herstellen dan alleen maar verdienende rust pardonneer mij!…

ochtenstond, goud tanden verbrokkelen knipperende ogen licht ligt onverstaanbaar over een verdeeld land, men bouwt een toren, horizontaal het oosten licht op firma Het Zuiden zoekt de Grote Beer de zee glinstert naar de horizon volkomen buiten westen een zon verdwenen de kleur is scharlakenrood…

Brandenburger Tor, je paarden en hun menner weten nog, vergeten niet.…

Onder de toren razende voorbijgang. Boven de toren draaien de wolken. Tussen de cijfers op de klok rusten bedachtzaam de minuten. In het uurwerk hangen onverstoorde webben en zittend op een wijzer klaagt de onbewogen nachtegaal geen ochtend aan.…

Groots in nietigheid Schrijf, blijf Geniet dat moment Meer krijg je niet Erkenning duurt Slechts een seconde Herkenning, pretentie In zoet verzuurd Strijdend voor geluk Ik loop stuk.…

uit water en steen rijzen witte pilaren op zoek naar de lucht…

een hartje van goud ze wist het niet van zichzelf het goud houdt afstand twaalf en een half jaar herinnering in het brons kleurig eikenhout onder eigen helm grote ogen gesloten wanneer vlieg je weer het rode gezicht paars van ingehouden kracht op gouden tors - de paarse vogel in de ondergaande zon kan elke wolk zijn…

hoorde slagen donker in een lichte lucht de toren kleurde rood zag de zon langs grote wijzer kruipen naar de goot de kleine leek al dood het mechaniek rammelde veelvuldig in het traag seconden tellen de raderen weten al een eeuwigheid hoe zij de tijd bij kunnen stellen toch is de klok altijd gevreesd ook nu weer rusten witte…