Alle inzendingen over handpalm

ik sta hier in de duinen die in wolkenlucht verstuiven windvlagen die wuiven met handpalmen van gras zie de manen van ruinen langs briesende paarden die niet meer bedaarden toen het éénmaal zo ver was zij nemen de benen het strand op naar zee langs het water gaat het in rengalop goed te pas ga ik er even helemaal in mee…

dacht ik aan haar terug Haar overlijden al vier jaargetijden achter de rug Herfstblad ligt op haar zonnewarme steen Ik ben even herfstwind de baas Helaas gaat haar naam weer schuil onder herfstblad Door de aders heen zie ik haar handpalm ze zwaait.…

iemand is heel stil opgestaan de verten in diepe rust verzonken zal iemand dan de eerste vogels horen nu het licht begint te wandelen de bomen kalm ruisen zal iemand dan het stromen van de blauwe rivieren zien iemand opent de handpalmen naar het licht zal iemand dan een pad tot aan de deur van het hart graven in het aanvangslicht…

mollen moeten opgetild, in elke rechter, als u links bent linker handpalm past er één, zo heeft het beschikt, overtuig uw kind, maar blijf ook zelf proberen tot u de uwe vindt, ze zijn zo licht, zo licht dat men wel zegt dat zij het zijn geweest die alle wolken ondertunnelden tot ze implodeerden, hecht maar geen geloof aan die bewering, ze groeven…

Deed me handpalmen aan vingertoppen liepen melodieën die ik niet kende. Iets werd ik van je, gek, voor eventjes, misschien een eeuwigheid, vijf seconden, van je haperen van je volmaakte toon. Oogwenk dat ik wist wat wij konden. Dat ik je zag en lief had en kwijt had.…

in elke handpalm draagt haar vreugdetraan een stille zaailing, klein op weg door witgewassen leed zo glimlacht tijd wat milder in haar opgevangen hart en kruislings legt ze zacht haar banden over hard geworden nacht het deert niet meer dat ergens daar een kind haar foute kanten ziet, het wrijft de onschuld uit haar grijze haren…

even zwegen ze de velden moegestreden uitgeblust waarom, een vraagstuk niet te begrijpen rood dood stil, kwam als de nacht sterren aan de hemel ondraaglijke kreten, toch hoop op de handpalm die reikt naar het morgen het einde getroffen door waanzinnig schizofrenie wachtend op de wijsheid van de stilte, stil als het was die nacht…

Violetje danst haar dansje lichtvoetig voor het woudpubliek tjilpend musiceren krekels Een suite van de nachtmuziek haar voetjes zweven hemels licht langs de paadjes door het bos haar grootste lief is Maneschijn die zachtjes straalt op het koele mos waarop dauw rust als diamanten twinkelend als de morgen gloort uit haar handpalm blaast…

Nu begrijp ik Waarom gebergten Zelfs de woeste Onbegaanbare Zijn voorbestemd Langzaam aan Te verglijden Tot rondvormige Gepolijste Beeldhouwwerken Nu begrijp ik Waarom stenen Hard en hoekig Eens een keer Zullen splijten Uiteenvallen Tot lichte wolken Van zandkorrels Die sprankelend Neer zullen vallen In de holte Van mijn handpalm…

als ik u mijn schaduw geef zal u me dan vinden in de diepte van uw eenzaamheid of legt u hem op de handpalm met de vingers uiteen als een pijnlijk verschil misschien blijft het antwoord beter verzwegen want uw herkenning zal me tekenen als een verschrikkelijk verlangen vermoeid en verdoofd tot een fossiel van de nacht maar…

zo klein zo kwetsbaar lag jij daar dan in jouw warme, glazen cocon ik wilde je dicht bij mij in mijn armen koesteren maar dat was te vroeg zo'n pijn slechts af en toe onze handen door een raampje jouw kleine vingertje in mijn handpalm zo kon ik wel uren zitten, gewoon kijken naar jou toen al wist ik deze liefde kan nooit…

om de stilte te bereiken en al die tijd schuiven wolken over mijn vingers naar de zoutmond van de zee ik tracht haar woorden te begrijpen hoe ze kruipen en kolken over mijn lichaam stormen tot bedaren willen brengen maanstromend, innerlijk, lichtvreemd zoals de handpalmen…

werkelijke wortels liggen om daar van te vervreemden, als voor een ieder de klinkers net iets anders zijn geplaveid, uitgeslepen, verloochend voor een hoger doel, een levensverwachting als de stelen van snijbloemen waarvan een stukje is weggesneden zodat de levensduur langer wordt, gezegend in onschuld van het zonnelicht, in de handpalm…

op losse stukken perkament herkende ik jouw woorden tussen resten bloed ze vormden een gedicht ik las de flarden - 'licht' en 'mededogen' - wat paste heb ik naast elkaar gelegd de omgekrulde randen zwartgeblakerd en nog heet braken de zinnen af ze waren doorgelopen ik sloot de ogen en met mijn handpalm heb ik elk fragment bedekt…

vissenvoer verzonken in vale vijvers doorboorde eksternesten, onttroonde kruinen, verlaten lijsterplaatsen alleen kraaien krassen de ziel met grafschriften anderen dan ik vergeet je niet landman gaat stil voorbij hier rust een leven totaal vergeten laat me zonder vergeven vergroenen door regen en ontij mijn naam gewist maar in de handpalm…

een man dicht in broze tijd de weg halverwege van hier naar later hij kneedt de taal vult de scheuren in het schrijvend hart poëet van vuur en ijzer kenner van ogen van naald en storm meester van karmozijnen woorden van geheimen van het licht schilder van bloesemend verlangen in dichters handpalm geschreven en alleen maar dit…

Wanneer wij komen te liggen in de handpalm van de tijd, die adem over jou en mij doet strijken en ons dan in één zucht wegblaast. Wanneer wij dus door eeuwen waaien in het heelal van onze dood, zullen wij zoveel zwaarte krijgen dat ik naar jou en jij naar mij wordt toegebogen.…

In beide kleine handpalmen omsloten. Hoe je het warm blies. Maar niet voor jezelf zou zorgen. Dacht je nog aan zijn woorden? Op de dorpskermis. Een glimmende ballon aan een touwtje. In je kleine hand. "Niet loslaten." Want je liet alles los. Ook nu. Op het hoogste verdiep. Je hielen op de overloop.…

De zee wordt mijn lichaam wanneer ik duinen in handpalmen verander; bloeddoorlopen door avondzand en vastgelijmde schaamte. Wind weerspiegelt mijn wankelen; vel over been verwaaiend tussen dikke lagen schaduw en meeuwen die vluchten.…

houden van meer dan woorden dieper dan liefde alleen leeft gegrond in mijn bestaan diepgeworteld droeg prachtig blauwe bloesems onze liefdesvruchten zonder ons zou mijn uitzicht mistig zijn de zon zijn stralend krachtig warm verliezen maar `s avonds stil slapend op de bank masseer ik zacht jouw slanke vingers reageert als ik in jouw handpalm…

Je handpalm zacht gevederd verlangt het broze licht te schrijven in de stilte tot een strelend gedicht De naaktheid van je woorden ontsnappend aan de nacht waarin de droom verloren naar zilversterren lacht Jouw letters dansen sierlijk de wereld aan elkaar verstrengeld in een warmte van innigheid waarnaar jouw ogen mij doen tranen…

Het zand keert dan terug tussen mijn vingers door naar mijn handpalm. Je bent er dan even weer!…

In de hand een grove streep stelt dat macht vervloeit hoe krampachtig in haar greep de hand het touw voelt schrijnen waar het de handpalm schroeit Het touw onthult vult zacht onderliggend weefsel met zeer bijtende pijnen waar eigenwaarde is ontveld en wordt geplaagd door vlijmend kwijnen En als de huid zich heeft hersteld merkt een…

Die vergruisde daden in de handpalm verweten aan jouw wangkant zullen vertellen, achteraf wat je me hebt aangedaan.…

op een stil terras drink ik koffie een duif scharrelt in de buurt van mijn voeten ik vlieg achterwaarts en zie de handpalmen van mijn vader in de vorm van een klein nest waarin een witte duif is thuis gekomen teder strelen zijn vingers de vederlichte veren je bent mijn mooie snelle duifje roerloos luistert duif naar de zachte stem…

neem een ogenblik voor de rode tulpknop die net op mijn lippen lijkt voor dat jij mij kust zonder woord zonder klank volgen we de natuur als twee vrolijke vliegers op het strand van Zeeland lieverd leg jouw handpalm op je hart en luister naar de oosterse wind die onze namen tot onze vaderlanden meeneemt we spreken Nederlands met…

laat je los, ga voorbij net als eerder weet te overzien, gemak jezelf keer om en deel alle twijfel laat je bevloeien met twinkelend water laat je verwaaien om lichter te zijn dan lucht en wolken keer terug naar de handpalm van het kind reis door een vergeelde atlas of herken hen die niemand meer kent ontleed de som der delen maar wacht…

En hoe welluidend op haar handpalm alles zal kunnen verstuiven tot het nooit heeft willen bestaan. ------------------------------------ uit: 'Hinderlijke goden', 1985.…

Hel Daar ga jij met al dit afscheid zonder spijt in het wonder land vol met tijd mijn lam een handpalm Ga mijn luit de wereld splits zich, Bliksem Donder Mix M…

Ik zat in mijn huisje en likte mijn handpalm, en las in de kranten niet meer dan de rechtvaardiging van mijn bestaan. --------------------------- uit: 'Naar de aarde', 1998.…