Alle inzendingen over harten

onderweg, de gloed van de avondzon andere oorden onbekende horizon pijn in hart verward gevoel is er toekomst?…

Mijn hart deed pijn van schelden Mijn hart deed pijn van jou Mijn hart deed pijn van alles Omdat ik jou vertrouw Ik kwam van alles tegen Ik weet niet wat ik moest Toen ik jou daar zag staan Dacht ik alles is verroest Daar kwam die harde woorden "Ik hou niet meer van jou" Mijn ogen liet het tranen Omdat ik jou vertrouw…

zonder jou blijft mijn hart gesloten, besef dat mijn liefde voor jou, eeuwig bestaat.…

Ik liep vaak in de velden lang geleden dolend en dwalend en peinzend maar is het wel verleden ik heb gerend en gerend ik was er bijna aan gewend maar ik voelde het kan zo niet zijn het leven, vol geven steeds water bij wijn woorden verstopt verstomd een hart dat overvloeit een hart dat boeit?…

Ik weet niet hoe te zeggen, evenmin hoe uit te leggen, wat er omgaat in mijn hart. Het is een gevoel van onschatbare waarde een gevoel heel apart. Jij bracht het in mijn leven, en je doet nog steeds mijn hartje zweven.…

eens ben wie ik ben als sneeuwvlok die smelt op warme handen ondanks welzijn verbaas ik mij dat ik in zachte klei door zout en keihard water ben verdroogd door wrede adem via sluipweg van lucht en zon als zandkorrel weggeblazen rul vooruit vliegend op de wind die in mijn ogen krast en huilt je wist het al een lange tijd alhoewel je hart…

Slechts één minieme stap naar voren en dan staat hij in de vuurlinie hoe bonkt het hart en trilt die knie geen deur in zijn ivoren toren die opendraait naar de geschonden mens het bloed vloeit over de betonnen grens Verbrijzelde ogen staren hem aan een smekende blik treft zijn gelaat verlatenheid waar geen maat op staat een laatste wenk,…

luisteren naar wat ze zwijgt kijken naar wat ze droomt je hand op haar hart voelen wie ze is…

Ik zit gevangen in mijn leven, mijn hart gaat langzaam kapot en jij hebt daarvan de sleutel, dus steek hem in het slot. Want als ik mijn hart kan luchten en mijn gevoelens komen vrij, dan kunnen we samen verder, dan worden jij en ik weer wij.…

al vlucht ik over duizend grenzen radeloos en verward jou ontvluchten kan ik niet want jij zit in mijn hart ik zou je willen vergeten tegen beter weten in maar 't gevoel is nog steeds vurig als in het begin dus al vlucht ik mijlenver of in duizend diepe dromen waar ik ook ga of sta ik zal je altijd tegenkomen…

Je sluimerde over het pleintje het was nog vroeg en de bomen fluisterden jouw ogen droomden een verscheurd gevoel de zon kwam gestaag door het wolkendek De wereld leek te draaien op een paar vierkante meters en je hart klopte verleden weg maar de pijn die bleef Ik lag in bed roofde de laatste geuren die jij achter liet Mijn tranen…

Kan een zwaan wegkwijnen aan een gebroken hart? Een vogel zijn lijkt soms zo mooi maar ook voor hen is het leven hard!…

Laat hem dan pijlen gebruiken met warmtesensors voor het hart, met microchips in de staart, haakjes aan de punt voor mijn part. Want hij schiet wel aardig maar hij kan beter volgens mij. En de pijlen blijven niet zitten dus daarmee ben ik niet zo blij…

Mijn hart een tempel. Mijn verstand de drempel.…

Ik laat je heel dichtbij zodat je kunt horen het tikkken, het kloppen van mijn hart. Ik laat je heel dichtbij zodat je kunt voelen de warmte, de zachtheid van mijn lijf. Ik laat je heel dichtbij zodat je zult weten wat het is, de kwetsbaarheid van jezelf.…

Ik heb het geluid van jouw val uit het niets op de vloer niet gehoord omdat mijn hart zo keihard brak.…

Mijn vader is klein van gestalte en fel vermagerd hij hapert af en toe het grijze haar, dat hem nog rest bedekt ternauwernood het fronsen hij wekt de wrevel om hetgeen hij was, zijn stiltes bij momenten maar als we samen graven in oude aarde, dan glanzen ogenblikken soms en klinkt zijn stem weer opgewekt Mijn vader is groot van hart…

Ik wil niet langer vluchten voor mijn gevoel weg rennen voor de storm in mijn hart het doet pijn wonden te slaan maar ik moet deze weg gaan ook al is het pad onverhard ik zal als de pinguïn deinend op de golven door het groen blauwe licht de vissen zien glinsteren in het water…

Ach mijn liefste, het alfabet, hoe schep ik je tot leven, om deze woordelijke pennenstreek, een papieren ziel te geven ? Zodat mijn gespelde liefde van inkt, het netvlies bemint, en de vorm van al je letters, mijn dichtershart verslindt.…

Mijn hart zorgt dat het weer stroomt Ik ben mezelf Alles klopt weer...…

Je omhelst me stevig ‘dit gaat even pijn doen’ en schroeit met salpeterzuur jouw hart in het mijne zorgvuldig, teder, zacht leid je diepe groeven door de grauwe korst van neergeslagen jaren waar ook m’n ziel lijdt onder de verzengende warmte waarmee het dieprode wordt ontzet en een vergezellend temperament geëtst, om jou, op gepaste…

En dit wilde ik u zeggen: Voel mijn hart! Het is het hart eens mans, zo vaak gebroken, maar toch herrezen boven ramp en smart en weer in wonderbare jeugd ontloken.…

Je strikte mij de linten in het haar gevlochten kon allang niet meer opgetogen levenstaal werd brabbelaar en ik als goed verstaander zag je kaalheid niet stekeblind kreupel loop ik naast je beugels rond mijn hart…

Vervreemde gezichten, ongekend stilzwijgend Jij mijn lichaam, langzaam stijgend Jij mijn ziel, fluisterend zacht Zonder woorden, versterkende kracht Ongekende gevoelens, gedachtes verward Jij mijn liefde, in mijn hart.…

Vul de leegte welke ik achterlaat met de herinneringen, als een zaad dat in jullie harten open gaat.…

Het moet toch al verdorren- Het mensen-hart, het zonne-licht, Zij sterven zonder morren.…

wel Ruimte lag er voor me Alleen bergen zag ik En mijn hand wees naar de top Ergens gaat het nog wel En ik maak wat vooruitgang Maar ik kan niet meer Ik laat mijn armen hangen Laat mijn handen rusten Mijn vingers spelen wel, maar Tot in mijn vingertoppen doet het zeer Ergens denk ik nog wel Dat maakt dat dingen kloppen Maar mijn hart…

Mijn hart alleen, Mijn hart roept wenend door de stilte heen Om een nog dieper en nog schoner wonder. O hart dat van uw schoonste droom bevangen Toch niet kunt rusten en niet rusten wilt, Maar roept en weent en tot de dood u stilt Moet almaar leven en almaar verlangen!…

wolken en de wind en de wind, ze huilde in mijn oren en de wolken, ze traanden op mijn wangen en ik, ik volgde het spoor naar gisteren langs het water en bevroren bomen met hun wortels tastend in de lucht als armen zoekend naar de warmte van de omhelzing kort geleden door het tere witte waas schilder ik verleden tijd toon de zon mijn hart…

Het zijn mijn koude handen omvouwen met vederblad jouw warm zijn dampt in mijn oksels brood als achtergelaten bedekking vormt van verlangen zo ben jij als lief komen eten morrelend op het klein niveau van waarneming het ligt aan mijn hart dat ik je laat noodzakelijk en zacht…