Alle inzendingen over het noodlot wacht

Maandenlang was ik vol verlangen Wachtte ik op het moment dat ik je kon kussen op je wangen Het noodlot sloeg keihard toe , het mocht niet zo zijn Alles wat ik nu nog voel is de leegte en de pijn Je werd geboren, maar ik moest je gelijk weer laten gaan Het enige wat ik nog kan laten zien is een grote traan Het is zo ongelooflijk stil, je…

De manisch depressieve alpinist wist Toen de dood hem plots kwam halen Het noodlot had hem eindelijk gekist Na een leven vol toppen en vol dalen…

Ik wil niet langer wachten, 'k wil dat je naar me lacht en naar me kijkt. Naar me luistert, terwijl ik bezwijk voor je lach en voor je ogen. Je zachte, wonderschone zelf.…

Laat mij de last niet wegen die bittere dagen in zich draagt Die het licht van witte muren steelt en vormen groeft in mijn gezicht Zink in mijn ogen noem mijn naam en zeg me dat het niet waar is…

(De vertwijfeling van de mens) Ik ben de tijd met strakke wijzers de balk die rechte ruggen knakt de staar die aan Uw ogen vreet Ik ben het kapotte oorlogskind het wondvocht dat blijft druipen Ik ben het zijspoor in Uw denken Zo heb ik U als mens verwacht Zo hebt Gij mij als een God gedacht Ik breek ijzer met ijzer ontvlam vuur met…

Als door een glinsterend vlies bekijken ze wazig de wereld noodlot was weer opgedoken ongenood, onwelkom als immer slaat het zwarte gaten in het licht leven in het nu klinkt volmondig als er sprake is van wat geluk desnoods evenwicht of harmonie vol eenzame heimwee verlangen naar gisteren of overmorgen bijna overal willen ze wel zijn…

In het museum staan we stil bij de suppoosten: een gangster een strandmeisje met slaapogen en een net niet omvallende man die opschrikt en weghinkt naar de zaal met glazen grafstenen We zien mensen somber wachten, op het einde nog genieten van een sigaar de ramp lachend verdringen aan de piano, bij hun man schreeuwend hun gelijk halen…

veel water Berg en dal mogen schitterend groen pronken Een Schot zei: you’re never finished with Skye in de pub en ik hoefde niet te vragen why De natuur is ook onthecht onverschillig Herbergt alles voorbij geboorte en dood Adembenemend riante vergezichten kunnen hart en hoofd niet altijd verlichten Karma doet leven soms vroeg stoppen Noodlot…

Wanneer ik 't noodlot wil tergen Gaan mijn vermetele tochten Door gevangenissen, krochten Waar zich moordenaars verbergen; Tot ik eens terug moet komen In een tuin aan verre kusten. Die plek, om zo stil te rusten, Wat wachten mij daar voor dromen. -------------------------------------------- uit: 'Verspreide gedichten', 1942.…

mama wil je nog één keer vertellen over de zeven zwarte zwanen die onder de blauwe brug naar de witte watertoren zwemmen en dat Berend de bruine beer dan de zwarte zwanen inhaalt met zijn boot van berkenhout en dat dan uit het groene gras ineens een vreemde vogel omhoog vliegt met veren van de regenboog mama…

Gedenk hen in kringen van verlies die pijn en littekens dragen hun noodlot in oranjedagen.…

willen wij dat nog wel ontkennen Het is het gevoel dat het niet went Ook ons eigen eind te erkennen Maar weten we niet van het begin En kunnen het eind niet bepalen Dan zijn we stuurloos tussenin En kan het resultaat slechts falen Dan zijn we schepen in een storm Willoos, zonder veilige haven Op koers zonder enkele vaste vorm Die zich aan noodlot…

als bij een fado de zoete klacht over het noodlot onbestendig het verlangen naar een tijd van zonneschijn in blijde harten... nu de nachten het geluk verduisteren rest slechts het luisteren naar een lied van weleer…

Eén druk verder wacht het Onbeschermde leven, Hoopvol in zijn wenkend noodlot, Op een onbezoedeld bestaan.…

sterren tekenen lichtelijk hoop rond de duisternis stilte valt daar waar De Mens door het noodlot wordt geplaagd verstikkend slikkend met gestrengelde vingers naar antwoorden in onzekerheid vraagt…

Bekend in Stad en Ommeland Loeks peerd crepeert is niets meer weerd Geen doktershand die het noodlot keert Het stond al dikwijls in de krant Heette Oom's Peerd niet stijlvol Forum, Of ben ik nu wat in de lorum?…

Mijn noodlot is al jarenlang bezegeld: Het is bij mij één zootje ongeregeld.…

Wachten, wachten, uren, dagen, nachten Hoeveel tijd gaat er verloren met wachten Wachten op iets wat misschien niet komt Wacht even, ik zeg het zelf ook, verdomd !…

wil je wel gevonden worden of ben je jezelf misschien kwijt ken je zoveel kleine hoekjes die je met niemand nog wil delen of kan je het gewoon niets meer schelen 'k wil wel naast je lopen en zwijgend naar je horen maar toon me dan de weg hoe ik naar je toe kan komen wil je wel gevonden worden ben je dan zo hard gekwetst ?…

wateroppervlak verdronken zinnen laat verdwijnen in bodemloze klanken verankerd in het uiteindelijke weten Verloren in het lege nachtelijke niets terwijl het duister tranen naar de morgen stroomt overspoelen hete golven woordloos verlangen naar het onbegrensde van het minnen Fluisterend geeft zij zich over aan de roep van de eeuwige nacht, wacht…

Ik hoor je zoveel liever nu dan zoveel later pas ik wil die stoet nu langs zien trekken wil ze bij leven liefst lang tellen wil nu al weten wie, waarom, welk oordeel straks gaat vellen wie roept dat ik zijn beste vriend was Ik zie ze zoveel liever nu dan zoveel later pas nee, doe mij nu dat grote feest lach nu en lal, want waarom wachten…

je kracht zoog jij me leeg Zonder dat je dat kon weten Dat heb ik me later nog verweten Ik liet het toe zomaar afweten Heb je nooit verteld Hoeveel pijn dat deed Nu heb ik spijt van zoveel dingen Maar ik wil me niet aan je opdringen Alles wat je deed heet liefde Dat kon ik alleen niet zien Denk je dat kan je me eens kan vergeven Ik wacht…

Melden om vijf uur cel in kil organisme dreigend zelfverlies Het wachten op niets niets gaat geluidend voorbij tv speelt voor niets oud kerstnummer meldt leeg nieuws brekend lijntje tijdsbesef Het ziekenhuisbed mijn hand vindt slechts roestvrijstaal verlangend tastend…

Wachten doe ik, tot de kilte de lachende avond verjaagt en ik niet anders meer kan dan niet meer wachten.…

Alles duidt erop Alles is opgehelderd Behalve voor mij Nog altijd die onbeantwoorde vraag De onzekerheid Maar je weet, ik blijf wachten Voor altijd blijf ik wachten Op jouw... liefde De vraag lijkt onbeantwoord te blijven De onzekerheid is het slot van de fantasie Was de fantasie maar waarheid en andersom Maar de fantasie is de schaduw…

verdriet verzachten nu is het alleen nog maar wachten…

Wachten is een onderwerp, waar niemand graag van hoort. Als je ergens op wachten moet, is datzelfde wachten iets wat je aardig stoort. Die 'stoorzender' kom je overal tegen. Met wachten wordt ook niet verzwegen, wat een irritatie er boven komt drijven. Maar we laten ons er niet onder krijgen!…

huid ik wil me laten gaan droomloos drijven zonder pijn blikken verzand in niet meer weten hoe koud en kil kan leven zijn hoe langzaam het vergeten mijn glimlach omhelst jouw zijn verwarmt de naakte sporen weer doen zeearmen pijn ik voel mij verzopen verloren het zuigen van jouw kracht de golven van immense pijn ik ga mee, toe nou wacht…

ik maak het liever laat dan nu; woorden worden - alles op zijn tijd - in dubbeltje op zijn kanten minuten gebord'uurd wat zullen we ... om diezelfde tijd nieuw leven in te blazen. moet hij dan eerst dood we vieren, w'eenentwintigen we zeveren, negeren de klok w'achten ik laat het liever laat dan nu…

wachten op de trein naar een provinciestad gedachten (plus en min) die evenwijdig in het spoortje lopen perronwind wars van richting koelt hoofd en huid en dan twee lichtjes in de verte als ogen - warm en open…