Alle inzendingen over hoop

Tranen van verdriet Nu hij weg is van alles En toch ook van niets Hij is bij ons Gedachten Ze lossen niet Helpen hem te herinneren Tranen Tranen van hoop Ze komen in stukjes Tranen Ze helpen bij dit verdriet Tranen Ze gaan ons doen denken aan jou Dit is echt het allerlaatste dat je wou!…

Flirtte jij ook met mij Stelt niet zoveel voor Ik weet het Maar ergens van binnen Bouwen ze ook een feestje Met een reden Jouw gezicht Jouw handen Jouw lach Later fiets je weg Met je vriendin Het donker in En ik Loop de andere kant op Dubbele gevoelens En met een vage glimlach Een koestering Van een moment En als altijd Die verdomde hoop…

het blad verzamelt zich op stille plekken, vormt zich, blijft aaneen vermaakt zich met een buitenkant in het binnenste schuilt een egel slaapt er een nacht, neemt dan de hongerige luizen met zich mee…

Zonnestralen door de druppels, al snel ontstaat een regenboog, in verrukking gaat ze naar buiten, stralend kijkt ze naar omhoog. Druppels vallen op haar lippen, maar de zon schijnt in haar haar, even voelt ze zich compleet, valt alles weer in elkaar. Haar handen omhoog naar de regen, de zon streelt haar in het gezicht, door alle regenwolken…

In eenzame afwachting kijkt zij door ramen in duisternis en telt seconden in minuten steeds verder weg tot ogen nog enkel sterren zien oneindig hoog ongrijpbaar ver en zij wacht geduldig tot die ene schitterend krachtig zal vallen deze nacht…

Heel onverwacht heb ik jou toen ontmoet, en na wat overleg heb ik gedrukt. Ik wou naar vier en dat is mij gelukt, maar jij ging voort, de vijfde tegemoet. Dat zwart je beeldig staat, blijft buiten kijf. Wie weet kom jij naar vier of ik naar vijf!…

Sneeuwwitte vlaktes zandduinen als golven gestroomlijnd schelpen aangespoeld op een hagelwit strand het beeld overdondert gedachten dromen voort verbeelding draagt mij naar de horizon verstrooide as verdwijnt als sneeuw voor de zon stilte... ik verlies mijzelf in stil geluk.…

In een wolk verscholen die duister is en dicht in den vreemde dolen zoekend naar het licht. Vertwijfeling in harten het speuren naar geluk verdwijnen alle smarten en niets gaat er meer stuk. De wolk zal eens verdwijnen de zon zal er weer zijn weg zijn verdriet en pijnen want dan is alles fijn.…

Over water draagt de wind jouw naam Jij, die uit dalen gouden heuvels tovert en met een glimlach achterom kijkt naar verdwenen voetafdrukken Hoe heb jij het leven lief, leer mij…

Een flakkerend verlangen beschijnt het hart en hoofd, ziedaar de hoop gevangen in een vlam die nimmer dooft.…

Helemaal alleen op de wereld In de donkere nacht Huilende wolven Niemand die op je wacht Geen mens loopt op straat Alle lichten zijn uit Een hond die schril blaft Kippevel op mijn huid Het huis is eenzaam Koud en stil Verwarming op zeven Toch nog een ril En je laatste gedachte Dat het hier maar stopt Geen weg meer terug En dan,,…

Dit wachten heeft een naam. Het is een soort zitten op een bankje, boven op een duin. En dan: turen in de verte, kijken naar de hemel, turen in de verte. Een blik op het horloge getuigt van optimisme over. Er klinkt getoeter. Een schip, een schip met een anker. Oh, teken van. Dit is een test, een toets, een oefening in geduld. Zou…

Grauw en grijs is de ochtend Een sluier mist bedekt het land Een aanblik die wel went Als je in het niets bent verzand Maar je hoopt op de middag Met al zijn zonnestralen Op dat sprankje licht Dat je ooit uit het niets zal halen.…

In categorieëngedeelde habitat, Je creëert een onbeseft blokjespatroon. Ik ben die niet-reële waarneming zat, Ik wil niet zien als een icoon. Ik zoek met aanduiding van taal naar object, Naar een juiste bewoording van mijn aspect. Maar mijn zogenaamd apriori taalvermogen Heeft mijn objectivatie alleen maar voorgelogen. Patroon, jouw voorgeprogrammeerd…

En toch weiger ik pertinent mijn hoop te doen vervagen, ik wil geloven in het geluk, en niets kan dat verjagen. Zolang als jij er bent, zolang als ik je voel, vecht ik met alles wat in me zit met enkel maar één doel....…

Verlies toch de hoop, ze komt niet terug het is voorbij. Accepteer het en laat het gaan. Ze komt niet terug, ze is weg, ze is weg van jou. Verlies het, ban het uit, wis het, geef het op. Ze komt niet terug, ze komt niet terug, laat varen de hoop. Maar ik kan het niet.…

jaren geleden zweeg het geweld in die groene lente van mei na een lange grauwwitte winter van duistere dood en ijzige koude de zon kwam terug men zag voedsel regenen vogels zongen als in elk voorjaar hun muziek klonk in de stilte van wegstervende bommenwerpers hoop in een nieuwe wereld…

Zingt ze mee dan zingt ze zachtjes fluistert haast als briesjes wind kietelend in mijn oren die mijn ogen laten horen anders dan ik zie De lente komt eraan…

Als er hoop gloort aan de horizon gloorde die dan niet vandaag? Dat wilde ik even weten dus stel ik deze vraag. Maar de horizon is zo ver weg, dus wil ik dat men me zegt dat de horizon helemaal zover niet is. Want als ik hem zo grijpen kan is de hoop nabij.. Niet dan?…

Hoop is weten van dragende handen. Hoop is weten van een onzichtbare kracht. Hoop is weten van vuur dat blijft branden. Hoop is weten van licht in de nacht. Maar....... Hoop is ook pijn; het niet-zeker-meer-weten. Hoop is een veertje, dat dwaalt in de wind. Hoop is ook angst te zullen worden vergeten.…

ze heeft geen zin, geen plan, geen woorden koud. Kilte slaat op hol. ik kan er niet mee zitten doe mijn eigen ding afstand kerft groeven in mijn hoofd dat ligt te rusten op een bed van paarse tulpen verwelkt, uitgewaaierd afgedankt maar dankbaar fluistert de wind zoete zinnen op onbeschreven blad…

je krijgt hem altijd terug ik noem het de kracht van de glimlach de hand die aangeeft gaat u voor, steek maar over ik wacht wel voor uw overkant overtuigd van de liefde die kan zijn…

Dat geeft mij hoop. Zo blijf ik vechten, probeer ik te genieten. Niet alleen van het uitzicht naar de top. Maar ook van de weg ernaar toe!…

Aan "Hope", mijn kleine neef of nicht, heb ik opgedragen dit gedicht.…

Ik lig in mijn bed te denken over jou en over ons Ik voel en ik hoop dat jij ook in jouw bed ligt te denken over mij en over ons Ik lig in mijn bed te denken en ik hoop.…

houd hoop! bruine blokken opgestapeld keurig op een rij houthoop 27.04.03…

het spookschip genaamd de wereld zeilt door zwarte oneindigheid kapiteins oreren op de brug dol ijlend van koorts naar meer machthebbers in witte verblijven overvol narrenschip vol hongerigen naar brood en een menswaardig bestaan droeve broosheid van stervende kinderen klauwend in het ruim tussen de ratten stervend in stinkende walmen van…

verwachtingsvol zoekt men het sneeuwwitte begin verblind door de tijd…

Dan straks jouw hand de kus het beste wensen iets meer warmte aandacht kijken en voelen wat we bedoelen zonder tussenwand ons gewoon lijkt stilstand hoop dat je het begrijpt iets meer warmte.…

Hoop, my meisie, is om maar meestal butterflies te jaag, en al raak die nette swaar, is dit hoop wat ons laat manage.…