Netgedichten

netgedicht (nr. 10.086):

Hopen

Dit wachten heeft een naam.
Het is een soort zitten op een bankje,
boven op een duin.
En dan: turen in de verte,
kijken naar de hemel, turen in de verte.

Een blik op het horloge
getuigt van optimisme over.
Er klinkt getoeter.
Een schip, een schip met een anker.
Oh, teken van.

Dit is een test, een toets,
een oefening in geduld.
Zou hij dezelfde wolkjes zien?
De zon die over alle mensen schijnt?
Voelt hij deze wind?

Ze gaat maar staan.
Of daardoor alles sneller zal verlopen,
ze meer controle heeft over de zaak.
ze beter zwaaien kan
wanneer hij arriveert.

24 februari 2006