Alle inzendingen over huilbui

druppelgeschriften regen vertaalt mijn tranen een huilbui langs glas…

na geboorte en twee huilbuien staan ouders schaakmat zij is hun prinsesje maar eigenlijk hebben zij het met haar gehad…

Ze maskeert haar huilbuien, door het kleinsnijden van uien, wil geen mens laten zien, dat tranen van verdriet haar zwak maken misschien?…

Een vriend, een knuffel, een huilbui.…

Schouders zakken in, ik stort in elkaar Na elke huilbui is zij daar, troost in haar aanwezigheid. Sterkte halen uit mijn eeuwigdurende hoop Ooit zal het beter gaan Verandering zal komen Ondanks alles, heb ik net zoals zij: negen levens.…

Het is zover, híj weet wat hij wil Ik schijt zeven kleuren Huilbuien, buikpijn, angstdromen Vreemd, niets wat me op kan beuren Ik zou een gat door het plafond moeten springen Waarom komt dat gevoel nou niet?…

Zwoegend en worstelend kruipend door de liefdespoel De ene keer lichtvoetig dan weer met een angstig voorgevoel Pieken en dalen opgaand, en weer neer Soms met wat mee-wind soms met beestenweer Een kabbelend beekje een woeststromende rivier, de ene keer drijven, dan weer als een vechtende stier Een huilbui met tranen een klinkende…

Het doet me pijn als jij je sluit Ik doe mijn best en meer Zoveel meer, onzichtbaar veel Het gaat verloren in hectiek Maar draag met liefde graag mijn deel Toch zal het stoppen Ooit verdwijnen Neem ik mij steeds vaker voor Na weer een huilbui Zachte troost Ondanks dat draait alles door…

Ik omarm de tranen over mijn wangen terwijl ik je voor mij zie staan en versnipper de verzamelde tranen tot mijn frustratie in een huilbui. Jouw verzet in de laatste levensfase uitte jij vanuit mystieke lagen toen je aan de buitenkant opleefde gaf je je over aan het beeld.…

Ze huilde om dat droevige verhaal, Dat haar twee dochters op tv vertelden, Dat zij gevaar loopt, dat is wat hen kwelde, Zelfmedelijden is een rare kwaal. Toch wist dat haar niet werkelijk te raken, Ze veegde wel, maar tranen? Die ontbraken.…

jaagt schaduw over opa’s dood op de vlucht versterkt de huilbui van moeder schiet dan door naar broodbezorger met eerste tarvo kort licht De Toekomst op pa’s vieze overalls de koude melkthee in literfles de moffen aan het stuur schijnwerper op een verlicht raam herkenbare schreeuw verliefdheid uitend de lamp springt uit elkaar in de duisternis…

pril broos teer fragiel geraakt was ik tot in mijn ziel een wonder voltrok zich onder mijn ogen was het of hemel en aarde bewogen een geboorte zo stijlvol mooi en pracht zag ik hoe jouw mama jou ter wereld bracht het moment dat jij het levenslicht zag verscheen er bij mij een intens warme lach gevolgd door een flinke huilbui toen…

ik wilde een ark in mijn armen scheppen waarin je voortdurend gaaf kon zijn waarin breuklijnen konden verzachten tot de fluwelen ongereptheid van een olijftak waarin we je ogen weer inktglad konden strijken je bedremmelde beentje in glans konden laten overtreffen waarin we je huilbuien en woedeaanvallen voor altijd konden afwenden. uit het…

tranen zijn van mij en vele anderen En dat als het ook nog gaat stormen en bliksemen er nog zo veel meer aan de hand is in de zielen van ons mensen wat ons hevig maximaal verdriet Maar merk ik dat het droog wordt het stopt met regenen en de zon laat zich voorzichtig zien da besef ik dat ook verdriet weer opdroogt Maar blijven de huilbuien…

aap die mij een lange mouw aannaait Geen zonneschijn, geen morgenstond voor later Als er geen jurk meer is die ‘winters waait Geen moslim is die opbiecht bij een pater Geen drup die overloopt in luid geklater Geen lange vinger in de pap die graait Als er geen boer meer is die kiespijn zaait Geen engel is die bang is voor de sater Geen huilbui…

Daar had je gezicht ineens weer die sombere blik van tijdens je wanhopige huilbuien maar ik trapte er niet in versnelde mijn pas en slikte je weg ik heb het recht niet om als psychiater te opereren zou met liefde ook niets oplossen weet ik nu waar je op neerkeek rommel je nu in rond geen enkele vat meer op mij spiegel je mij een doodsstrijd…

n grijze middag Je ziet de regen langzaam via het raam naar beneden glijden en je hoort het tikken van de regen door de stilte snijden Opeens, hoor je de deur opengaan En ziet daar dan, je lieve kleine neefje staan Daar staat hij dan in de deurpost Heel verlegen, en van al zijn uitbundige blijdschap tijdelijk ontbost Nog snikkend van de huilbui…

(voor Astrid Lindgren) Ook al verliep je jeugd niet zo soepel als je had verwacht, beperkten je ouders jou in veel van je vrijzinnigheden, gooiden ze gewetenloos zout in je kinderlijke wonden, lachten ze om je intense huilbuien, grepen ze de zweep wanneer je mistig iets verkeerd deed, bekten ze je af als je om snoep vroeg.…

Nog nooit zoveel pijn gehad nog steeds niet de goede aandacht moeilijk is het om goed te luisteren wat de pijn mij heeft gebracht Afschuiven van bevindingen naar een derde of vierde persoon of je komt op een wachtlijst huilbuien zijn bij mij heel gewoon Makkelijk gezegd, slik maar een pil dat haalt de oorzaak niet weg bij mij ben dan in…

Gevlucht voor mijn gevoel Weggerend voor mijn leven Een weg gezocht in het doolhof vol struikelblokken en dichte deuren De trein gepakt en alles achter mij gelaten Mijn ogen opengeslagen en nooit meer dicht gedaan Gekropen uit een diep dal Een zwart dal met maar één uitweg Mijn leven zit opgesloten en de sleutel ben ik kwijtgeraakt Huilbuien…

Alex Koek vierde het leven maar met moeite vier ik nu bij zijn dood zijn leven zijn mooiste momenten mee Ik doe wel mee maar achter elke lach ligt een traan op uitbarsten zoals je kan snikken van de lach barst ik uit in een hevige huilbui waarvan de salvo’s klinken als gelach En als de bittere tranen op zijn geen vocht mijn ogen meer verlaat…

Want wij moeders hebben soms heel wat te stellen met huisdieren, man en kroost dus moeten we soms elkaar vertellen wat er nu weer speelt een flinke huilbui klaart de lucht Want wij moeders samen weten maar één ding en dat is dat alles nog zo simpel niet is en daarom slaan wij de handen ineen wetend dat we op elkaar terug kunnen vallen Want…

En zo ben ik bijna tien jaar hier te gast, bijna tien jaar leest men mij Ben ik een open boek, een pagina op de site, kan ik al mijn lach en huilbuien heerlijk kwijt. Lees ik anderen, die net als ik de site hebben gevonden en nog geen tel, geen ogenblik heb ik spijt gehad van deze stap, de stap van hartenkreten plaatsen op Nederlands.…