Alle inzendingen over ieder jaargetij eige

Hoe stil ligt nu wateroppervlak verstijfd als dood geboren geen rimpeling maar vlak en strak spiegelend kou bij zonnegloren langs oevers het geknakte riet als met een poederlaag bestoven wat decoratieve schoonheid biedt in natuurlijk gebonden schoven daarboven door azuren blauwe lucht een enkele wolk als donzen vlek afgewisseld met een vogelvlucht…

zei hij en deed even een dutje op zijn leuning De zon schijnt, de plassen mooi om langs te rijden Maar ieder ziet iets anders moois op mobiel of in gedachten En ik rij naar een donkere ruimte om een film te zien over oplossingen…

In de nog prille lente Kom je ze al overal tegen Narcissen Waar je ook gaat of staat Haar aanblik is een zegen Een betoverend lentesieraad Het zonnegeel straalt je tegemoet Maakt een ieder weer blij Met deze narcissengroet In een wonderlijk Jaargetij…

Dit is het jaargetij van snottebellen, verstopte neusgaten en kriebelhoest, onstoken keel, geschraap, gesnuit, geproest. Mijn eigen niesbuien zijn niet te tellen! Daardoor rijm ik met weinig fantasie: helaas, wat opkomt is alleen “hatsjie”!…

Jou pad, jou leven Zwaar op mijn schouders Is niet van mij Ik geef het jou terug Het is niet van mij Het is niet mijn probleem Ik geef het jou terug Ik ga van jou pad af Ruimte maken Voor de weg naar mijn eigen pad…

Ik was Mijn pad Aan het zoeken Op jou pad Verdwaald Het was Niet mijn pad Nu mijn eigen Pad gaan Bewandelen…

wat zin heeft welk een eenzaamheid is dat blad ten deel gevallen dood gegaan temidden van de anderen zo voelt het ook in het droevig jaargetij van mij als ik naar mijn eigen zuchten kijk zonder ze te hoeven horen dan zie ik mij op het bladerdek neergelegen mogelijk juist opnieuw geboren…

’t Geluid van de wind door bomen vol met blad De warmte van de zon die neerkomt op het pad De rust en de stilte doorbroken door gefluit Een ontbijtje verrukkelijk met aardbei en beschuit Vanuit m’n eigen tuin zie ik het van dichtbij De zomer is in aantocht, een heerlijk jaargetij…

ik voel me zo vrij: een vogel ……… afhankelijk van het jaargetij…

[Haiku] blad na blad valt af de herfstwind spreidt het sterfbed van een jaargetij…

Laat ieder zijn Eigen chaos maken Ieder naar zijn eigen zin, Laat hem die lak heeft aan zijn Familie, en lak aan zijn gezin, Zijn eigen gang maar gaan, Meedenken, meebepalen heeft Geen enkele zin - hij geeft Immers toch niet om zijn gezin, en, Alstublieft, betrek mij er niet in!…

schrijf haar jouw allermooiste verzen met goud zonlicht oh zo puur dwalend door onontgonnen wouden samen opgaan in moeder natuur laat verbanden nimmer smoren opdat jullie schakel haar immer zal bekoren voedt haar met licht beschilderde in muziek gedoopte novellen blijf haar ieder jaargetij vertellen middels wolken, regen, een…

een meisje van weinig woorden ziet een bleke zon in de herfst zet wat stappen, staat stil bij hoe een blad glanst of sterft de waaierwind blaast en raast zo zijn eigen taal een duif koert zijn verhaal in kruinen van de bomen het gedachterijke kind leeft haar kijkdoosdromen knuistjesstevig sprokkelt ze cadeautjes van het jaargetij…

Weemoedsklank in zachte kleuren, 't is zomers afscheids symfonie, herfst kan nu zijn troon bestijgen, regeren in het nieuwe jaargetij.…

Vlakken worden lijnen in dit jaargetij Je krijgt meelij met de herfst waarin blad blozen mag Voorbij gaat geen dag dat vlakken lijnen worden.…

Ons Harten aan het wekken, Joeg zwaluw, van ieder laag, Vlinders boven de bekken. Crème au beurre lag op de maag Van ons najaar dat dolblij Maar kon sjansen; heel vrij vaag! Dringend ons lauwheid opzij, De Kersentuin kweekte kou En wrong aan het jaargetij! Langer seizoen winter wou...…

Je bloes die half open staat het kippenvel in jouw straatje van Vermeer en de houten bank In de tuin van een zomer waarin jij op mijn schoot lankmoedig heerste met warmte en geuren uit de huid en de haren Bij elke kus de lippen als een krent samenkneep voordat jouw tong flitsend uitschoot mijn wezen diep beroerde Wij wachten samen…

nu de wind het blad omslaat in het marmeren jaargetij tikken mijn dagen in versterving voorbij…

Ik mis jou en mij met blozende wangen het voorjaar verkennen en de lente ontvangen Ik mis jou en mij met honingzoete dromen de zomer in zweven en van nectar bekomen Ik mis jou en mij met zonnige humeuren de vruchten zien rijpen en de herfst smaakvol kleuren Ik mis jou en mij met verstrengelde armen de winter trotseren en elkander…

Ieder gaat in stilte al er is nog zoveel lawaai; ieder moet zijn eigen lessen leren en zijn eigen verhaal vertellen, niemand is zoals een ander, niemand is als jij. Toch wil ieder ergens bijhoren, niet alleen staan, niet alleen.…

Je lentekleed met uitbundige kleuren zo compleet de aanblik van het groen en je bloemen die rijkelijk bloeien en het oog zo strelen Jouw jaargetij blijft ons altijd weer boeien en helen…

'Dag licht' 'n kortaf gedicht voor dit jaargetij waarin de zon schuw wind verre van luw Elk woord teveel sluit lippen.…

fantasie dramatiek en symboliek het beschrijven van een tijdsgeest iedere dichter heeft zijn eigen leest…

Het is al zo lang voorbij hoe kan het nou Dat jij iedere dag minstens één seconde in mijn gedachten voorbij gaat? Zelf als we elkaar zouden tegenkomen zijn we zeker weten uitgepraat Inmiddels ben je me denk ik al lang vergeten Maar het antwoord op die vraag zal ik nooit zeker weten…

een immense rust stilt de honger van de oceaan het slaat in ieder uur tegen alle klokken in.…

Het pad heb ik gelopen Het pad van herfst Begaanbaar door blad en mos Zon was m'n metgezel Wind was gaan liggen Met m'n ogen tastte ik De grond af waarop ik liep Ik deed een vondst: herfst.…

Licht kiert donkert het jaargetij strekt zich in verticale vormen laat in stilte weten hoe mijn thuiskomst is geregeld groeven vol oud zweet telt uren voor een nieuw begin.…

we hebben het warme zomerse rijpen en plukken nagenoeg achter ons gelaten we mochten de zon in druiven vastgrijpen opdat zij in hout en met veel geduld al gistend tot een nobele drank kan geraken en op een zeker moment het glas naar eigen geaardheid toont en vult zo laten de bomen hun blaren gaan nadat de stam iets is uitgedijd een ring…

De decembermorgen bracht de eerste sneeuw zonder te kloppen aan te bellen We kunnen stellen als dief-in-de-nacht niets vermist, weggenomen slechts gebracht Wie... had dit verwacht? onberekenbaar het weer Keer op keer we tasten in het duister en luister: Wind steekt op legt z'n kille handen om m'n keel waarom geen sjaal.…

ieder mens is uniek dit maakt ons ondoorgrondelijk diep ieder leven dat ons is gegeven op onze eigen manier te beleven een eigen melodie met acceptatie en respect dan heb je de juiste stap gezet…