Alle inzendingen over ik rest

op zoek nemen we de plaatsen van bewoners, in verlaten huizen herstellen wat stuk is, slapen in hun bedden, nemen een bad eten resten uit koelkasten maken schoon, wassen kleren elke dag een andere woning onzichtbaar worden alleen nog maar elkaar zien zo scheppen wij bewoonde huizen wachten op het openen van het slot in de deur…

De toekomst laat geen ouden van dagen het verre verleden geen minderjarigen en de rest geen doden toe. Ze leven in elkaars schaduw.…

mijn rechterhand gaat onbewust doelbewust naar de linkerelleboog tast het ruwe oppervlak af voelt of er een velletje los zit even gaat het mis de huid is dun mijn zakdoek stelpt het bloed de rest van de plekken is rood kaal afgezocht cellen delen snel mijn linkerhand gaat onbewust doelbewust naar de rechterelleboog herhaling van het voorafgaande…

Doorzichtig zie je In haar handen, Aderende rivieren Zuchtend het beetje Leven, dat er rest Vervoeren. Haar ogen verstomd, Lachen, spreken Niet meer. Slechts af en toe Zie je een glimp Van een geleefd leven. Achter gesloten ogen Staart ze in het verleden Tijd maakte haar moe En bracht haar hier.…

In de nevelige vroege morgen Nestel ik mij in warm nat gras En staar ik naar de zon die ras De resten van de nacht doet worgen In de verte zie ik contouren Van mijn oude stad, het doet deugd Zij herbergt mijn begin en jeugd Wat heeft mij toch kunnen ontvoeren Ik zal later haar schoot betreden De wijken waar ik ben groot gebracht Rouw…

Onzin vult de lucht met dampen leegt de longen vol van mist waanzin volgt verleden wetten onbewogen, onbetwist Liefde heeft geen kracht te spreken waarde niet meer recht, noch krom vriendschap en nog heel veel dieper dieper dan je heiligdom Wormen volgen vaak een spoor gieren maken graag amok over resten van een held of het sterven van…

De regen plenst, maakt eind aan ’t dolle feest, verzopen baljurk rest als lege luchtballon.…

Tegenover haar zit een dichter pen en papier in zijn hand kijkend hoe ze kauwt lezend in Vrij Nederland geluidjes makend met open mond Kauwgum te zijn tussen haar tanden en wangen verplaatst met haar tong vochtig en warm op zoek naar de volmaakte vorm Een rosse ballon knalt met een explosief geluid Zij haalt de resten in over haar…

waar nog Beatrix op staat bewaart ze in een doekje onder sokken in zijn la schrijft ze bij in een boekje -heeft ie zeker van zijn pa- om dan één keer in het jaar zichzelf te trakteren op een blikje kaviaar net als al die rijke heren gebukt onder zijn zorgen voelt hij zich toch opperbest geen zekerheid voor morgen maar toch rijker dan de rest…

WE GAAN NAAR EEN NIEUWE PERIODE ZONDER SPANNING EN STRESS EN HOPEN OP EEN LIEFDEVOL DRAAGVLAK VOOR DE REST.. DANK EN GENIET WIL MELKER 06/07/2022…

De enige vraag rest dan eigenlijk nog, waarom ik toch steeds probeer opnieuw te beginnen.…

Voor de functie die ik heb vonden ze eigenlijk geen andere gek Ik voel mij verheven boven de rest en de hele afdeling heeft aan mij de pest. Nu is er weer een nieuw figuur die heeft iets meer geslijmd bij het bestuur. Hij heeft mijn functie geroofd en nu word ik zonder pardon "ont-hoofd".…

Langzaam merk ik het De kracht raakt op De weerstand wordt al minder Dagen gaan er aan mij voorbij Dan voel ik het gelijk een krop dat in mij zelf gebeuren als een wegvliegende vlinder Een met vale kleuren Warmte tonen mis ik Tederheid Gedachten komen en verdwijnen verloren tijd en spijt Wat rest is steun te zijn Voor hen die nog beginnen…

het onderschatte fenomeen wrok schiet lukraak zijn pijlen af raakt mijn hoofd het venijnige gif dringt door tot in de kleinste hersencellen doordrenkt de positieve impulsen verlamt goede bedoelingen sterkt kwade gedachten werpt begrip en invoelingsvermogen verre van mij de erosie van de toekomst start als de geblakerde resten van het gemankeerde…

kind voorbij de vloedlijn ingegraven, wacht de storm loop van golven bij wind stil weer, hijzelf betrekt geen stelling, hij foerageert tussen duin en schuimrand zeevlam verteert helmgras verkilt hem. hij blindganger, hoort de vloed. hij keert en keert, rent. voor zijn voet blijft wat van het strand rest: verkoold wrakhout, zuigend aszand…

Fryslân wiid en fier, dizige boskjes en tsjerkjes en Pake dy seit dat is Wommels en der leit Lutkewierum - Friese zondag nabij verleden kerktorens nu en dan en Pake om ze namen te geven die het kind meteen vergeet maar die de oudere wil herbeleven in een heden van resten toen.…

in God als symbool van liefde in het algemeen alles dat er buiten valt is wat het is dat kan ik aanvaarden liefde is mijn praatpaal en klankbord altijd luistert en uitstraalt spreekt en laat voelen goddelijk is in houden van liefde is goed: dood niet en haat niet voert niet oorlog maar verbindt is zalig vertrouwd en kwetst niet de rest…

altijd is er de massaliteit die broeit waar anonimiteit de kiem is voor kwaadaardig verzet alleen stilte en het persoonlijk gebed laat onze weerstand komen tegen de dwazen die op wereldmacht azen zwarte schapen worden als eerste geliquideerd omdat zij de kudde met onrust omgeven in hun niet gemanipuleerd leven nog steeds restten…

Ogen doen de rest. Het vest, de tas, ze vliegen door de lucht. De dochter zweeft en vader vangt haar op een manier die doet denken aan de Vader die zijn Zoon omarmde op een prent van Rembrandt. - De schilder zwaait naar Titus.…

Zolang wij er dan maar blij mee zijn is dat een regelrechte Hartenkreet, voor ons een feit, voor de rest een weet! --------------------------------------------------- Voor Marloes Karlijn geboren op 24 december 3 uur ’s nachts.…

De lach, de gein de constante grap de ilussie kweken oh oh wat gaat ie goed Niet wetend dat wanneer ik naar buiten stap voor al die vrolijkheid boet als een zwarte sluier omringd door eenzaamheid met de donkerte in ziel en hart gedachten die nergens worden heengeleid alleen maar dat negatieve wat de rest verstart Alleen is maar alleen ook met…

Er was niet veel van over zeg maar gerust niets was er nog, er was van tevoren door niemand verondersteld dat er niets achter zou blijven dus was er niets noemenswaardigs achter gebleven, zodat de achterblijvers met lege handen naar iets stonden te kijken waarvan men dacht, is dit nou alles is dit wat rest, ja en dit was…

in de doodslag van taal smokkelde ik de laatste resten uit haar mond in besef wat ik had gered, wist ik dat het haar oude taal niet meer was alleen het alfabet ving ik nog op de nagedachtenis is een voorrecht mijn enige strijdmiddel is nu mijn pen en papier en teken letterkundige hoofden gerijpt in ruwe bolsters en getekend in zoetheid…

ze heffen het glas op de toekomst een bruid lacht naar een bruidegom met een koekjessigaar in zijn mond haar wijn is ook niet echt de rest is puur als het goud in hun ringen er valt een zonnestraal op haar tiara de vader snuit niet voor de laatste keer zijn neus die dag ’t is feest maar toch de dochter ze heeft zijn zegen die van de…

spelen vertedert maar onbevangenheid en rust garanderen geen geluk het kind zet alles in om zijn talenten de buitenwereld in te prenten het lacht en kraait om grenzen die wij stellen negeert de toeters trekt aan bellen evolutie speelt genadeloos het valse spel van beter best de rest kan het wel schudden wij doen ons best maar onze…

mij brengt De kleine lieve woordjes Die ze mij zo dagelijks schenkt Het aanwezig zijn, de warmte Overdag en ook in bed De onbeschreven dingen Waar echt niemand ooit op let De zorg en toewijding Onvoorwaardelijk, elke dag Het felle, de gedrevenheid Die ik bewonder en graag mag De kracht, het enthousiastme En haar tomeloze energie Voor de rest…

gevraagd dachten de top van de schepping te zijn maar in samen leven konden wij geen empathie aan het aardse geven beschouwden in onkunde alles lager en minder van soort van een organische eenheid begrepen wij geen woord in het streven naar goed beter best hebben wij de eigen norm als maatstaf gelegd wie kijkt nog om naar de rest…

Het werd een doosje tandenstokers, was hetzelfde als de rest Nu kon het boompje gelukkig verder leven, want het werd niet meer gepest.…

een lege plek in de directiekamer daar waar wij samen zaten hangt nog een vleugje van wat was met soms de stoelen naast elkaar gebogen over taal en wat ideeën en wat er verder was maar ook gegrepen door de dag met aan de muur wat nu niet zichtbaar is maar ook geschreven was in de taal van je vader van wat wij samen zagen rest…

nu het einde der tijden met haar voeten op mijn deurmat staat en ik mij zondig door haar te omhelzen en zeggen dat de tijd die mij rest de pijn is die mij omlijnt met vage begrippen uit een fase die niet de mijne is ze kan niet spreken, maar in haar vuur proef ik de begeerte wanneer ze me neemt zij is vrouw, vaginaal en bebost met grote…