Alle inzendingen over ik rest

nu het einde der tijden met haar voeten op mijn deurmat staat en ik mij zondig door haar te omhelzen en zeggen dat de tijd die mij rest de pijn is die mij omlijnt met vage begrippen uit een fase die niet de mijne is ze kan niet spreken, maar in haar vuur proef ik de begeerte wanneer ze me neemt zij is vrouw, vaginaal en bebost met grote…

ik buig voor je grillige grootsheid je waait, zoals jij wilt uit alle windrichtingen je verkoelend briesje laat mensen glimlachen in de zomer géen wolkje aan de lucht je verwoestende kracht jaagt een tsunami over het land laaiende vlammen wakker jij aan wat rest, is as ongebonden ga jij rond de aarde jouw adem…

Nee Petrus, ook jij redt het niet, al doe je zo je best, ook jij bent niet voornamer of beter dan de rest. Wie zonder zonde is heeft ook geen Redder nodig, daarom was Jezus’ reddingstocht voor niemand overbodig. Al zal er altijd iemand zijn die zegt ik ken Hem niet, de Heer die ons doet leven is ‘t die ook hem doorziet.…

ogen priemen door de lucht de blik op horizon en verder de snavel scherp prooiklaar en gebogen herbergt dood zonder mededogen sterke veren dragen vleugels in het scheren over onbekende heuvels zij zijn aangebracht voor kracht in de snelle glijvlucht naar meer macht de rest is kansloos door verborgen klauwen in een donzen huid…

en wanneer de mensen denken dat het een andere dag is morgen in blauwgroene wateren volgt deze stem die alleen bij de bomen is zo zie je een vrouw waar het zout uit je keel stroomt en jij niet mag lopen met een walvis onder haar buik en in zijn maag de rest van de wereld een kei verwijderd roept een meeuw dan wilgentakje aan…

De vrede die werd wreed verpest door Poetin, ISIS en de rest van beulen, schoften, idioten die ‘t voor anderen verkloten. Kakelvers staat 2015 nu te dringen Zie hem springen, hoor hem zingen! 365 keren, dag en nacht, brengt hij vrede, voorspoed, kracht.…

verloren in verlies wek ik je tot leven zoek ik naar sporen resten van je bestaan hoe lachte je? ik val in de lacunes van ongepolijst verdriet de ene of de andere weg het is nooit de goede waarom ging je dood?…

mond, verpersoonlijk mijn lichaam in die van jou raak je lieve leden met het blijspel van mijn lust deze dag geopend met de sleutel die jij onderlaaks tot je neemt, je bewegingen laten mij de nacht versperren die ik net verlaten heb liefste, deze dag is nog rijp aan verlangens, stort je adem in een lange rij van woorden en verblijf de rest…

ik open mijn brievenbus en hoop tegen beter weten in op een brief, een brief van jou leeg weliswaar, maar toch het kan toch niet zo zijn dat er na een jaar van zoveel, niets meer rest dan stilte geen vragen, noch gemis ‘s ochtends vroeg wanneer vogels nog in moeten zetten schreeuwt mijn lijf me wakker om eindeloos te malen want mocht…

Die begripvolle weg van soms een blind verstand, die desondanks niet vermeden, twee mensen voor de rest van een leven kan verbinden. Een momentopname die diep ingrijpt en indrukwekkend invoelt in onze menselijke geest. Een eeuwenoude handelwijze die vandaag een traditie viert die nog nooit uit de mode is geweest.…

Mij rest dus geen apologie, geen half debat of woordgevecht... fysiek verwijl ik half in 't nu, maar wie of wat ik waar ooit was, - klein duimpje in het buitenland - daarop is toekomst niet gehecht."…

je hart moet zuiver zijn sprak de pastoor op het schoolbord trok hij een onmetelijk grote cirkel handen voor de ogen beval hij glurend door mijn kindervingers zag ik hoe meneer pastoor met overgave de cirkel met de geur en het geluid van krijt vulde zo ziet een doodzonde eruit zijn dreigende blik deed de rest en ik kon…

Ontdaan van laatste resten, Is het weer warm. Vandaag zal niet kwetsen. Neemt de leegte aan de arm, En bied liefde als geste. San…

De ochtend breekt, aanhoor mijn schittering: scherven met lijfelijke resten, klaar licht, ijzig brandende herinnering. Zotte maan, haar zweten, het rosse haar, het droge ja (je hebt toch geen bezwaar?). 't Niets niest. Niets helpt goed.…

hoe lang geleden kan een afstand heten wanneer je dichtbij bent om tegenwoordig te zijn van geest noem het glas halfvol, de rest is verbeelding als je maar lang genoeg wacht, wordt alles van steen zelfs wilsbekwaamheid verandert in gedurig vergeten wist je dat glas eigenlijk vloeibaar is?…

(met dank aan K.Schippers) om klare poëzie te schrijven moet je dicht bij jezelf blijven goed om je heen kijken en de verwondering het werk laten doen zoals dikwijls bij de dichter K.Schippers het beter kijken een eigen leven is gaan leiden rest ons nog de leemte van tussen zeggen en schrijven die haar stempel drukt op het ultieme…

Via Via weet ik ongeveer wie ik ben iemand onder al de mensen die de stad levend houden en me mijn ziel laten zien We voeden elkaar, eten dus elkaar als één lichaam mensheid, hongerend om te leven ongeveer wetend wie we zijn temidden van elkaar en de rest op onze lange weg omhoog, omlaag en in het rond De doelen die ik…

Dus, rest mij niets anders,dan, mijn woordenkennis te gebruiken, daarmee te spelen, op mijn manier... Misschien ben ik een uilskuiken, maar dat scheelt me nu geen zier...…

Het verre daarachter wat je ogen niet zien ligt de rest van de wereld gehuld in geheimen misschien. De zon lijkt verdronken in de spiegelende zee waar het onder gaat langzaam naar benéé. Hoe ver je oog ook reikt het laatste wat je ziet is de langgestrekte horizon verder kijken kun je niet.…

ik adem jouw zucht die waait als een wind door bomen in het bos ze gaan hun weg als een vliedend gerucht en landen stilaan op het zachte groene mos in mijn frêle gedachten ik hou ze even vast maar laat ook weer los zo gaat het vaak met bevrijdende krachten wat rest in jou blijkt de zielestempel die bouwt na iedere zucht, minitieus…

Ik wil nog één keer die tijd graag samen met jou beleven in de tijd die ons nog rest en die ons samen is gegeven.…

ik las je namen in de krant in vette letters weergegeven voorgoed omgeven door een zwarte rand we liepen samen door het land grenzen werden opgeheven we lieten de gedachten zweven bespraken de planetenstand de tekens brullen nu als leeuwen vertwijfeld werpen wij het zand wat rest ons, die hier achterbleven dan dóór te leven zonder…

Kijkend naar de rest lachend en nog vol kracht lopend naar niets en toch alsmaar door denkend aan wat komt geen moment dat je lacht waar doe je het eigenlijk voor Wachtend op wat niet komen gaat en de hoop langzaam maar zeker verliezen dat je het liefst de boel de boel laat na zoveel pijn voor je kiezen Zoekend naar die ene die er alang…

Wees mijn koningin niet enkel vandaag maar tot de tijd rest in mijn verloren jaren…

sluit Is alles wat ik zien wil hoe jij je lippen tuit De kus die daarop volgt brengt mij in een trance Mijn hart, dubbele slagen, ontploft bijkans En als de kus dan eindigt voelen mijn benen week En heb ik echt geen benul van hoeveel tijd verstreek Zo passioneel, zo teder als jij liefde kunt geven Dat wil ik blijven ervaren de rest…

dus mogelijk, dat u er ook voor zwicht 'k volbreng tot slot de aangename plicht en doe het enige wat mij nog restte: ik heb de eerste zin eens onderaan gezet…

ik heb gesnoeid in de meest wonderlijke perspectieven alles weggeknipt wat me ooit heeft geboeid soms verbaasd ook vaak teleurgesteld heb ik die toekomst met hartzeer geveld en weer geëgaliseerd nog resten uitvalsrouten begaanbaar in open terrein niet meer de sociaal ingewikkelde constructies zoals ze vroeger plachten te zijn…

de mist glipt de duif door een kier het gebinte kreunt onder een dunne mantel trefzeker als de naald van een kompas strijkt de duif neer in de afdruk van een rubberzool ribbels in een vlies van slijk herinneren aan de gebochelde dwerg die schichtig maar sluw achter orgelpijpen wegduikt hij slaapt in een nest van wijnflesscherven resten…

geen betoog hinkt hij achterop zijn gedachten te snel net zoals voorheen voelt hij de tijd per seconde duizendmaal meer dan toen hij beide ballen scherp van links naar rechts kon laten rollen geen kapitein, maar al wel eenoog zoekt hij nu zijn richting hij is een plantrekker die niet scheel meer ziet maar zo nog wel kan kijken de rest…

jij kende door het strijken van handen de meegaandheid van letters en woorden naar alle standen soms waren ze tegendraads en werd hun plaats ter discussie gesteld door de rest van de aanwezige tekst dan zat jij met de handen in het haar omdat vaak het ritme en de klank zo goed pasten bij elkaar chaos in alfabet en syntaxis…