Alle inzendingen over jongling

Zo zing dan, Jongling, daar gij jongling zijt, en, wijl rondom u woelt de bonte wereld, sta recht in 't midden met wijd open oog, aanhoor wat elke wind u medebrengt, en dicht, weerspieglend en weerklingend. Geen standbeeld, neen, vervrozen koud en stom!…

Het hart blijft jong en wordt niet oud, Wanneer 't zich fris en open houdt Om al wat menslijk is te voelen, Te voelen wat een kind verblijdt, En wat er door de geest moet woelen Eens jonglings, in zijn schoonste tijd.…

Het hart blijft jong en wordt niet oud, Wanneer 't zich fris en open houdt, Om al wat menslijk is te voelen; Te voelen wat een kind verblijdt, En wat er door de geest moet woelen Eens jonglings, in zijn schoonste tijd.…

Maar trots de koude en trots de nacht Staat op de Hoogewoerd Een jongling, vrij van oogopslag, Het hart door min beroerd. Hij speelt op zijn gitaar en zingt, 't Oog op een raam gericht, Met een vrij goede bariton Een teder minnedicht.…

De jongling proeft en kwijnt: De man slechts drinkt en mint. Maar allen kennen ze, Genieten ze de slaap. Ik sliep gewiegd, als kind; Ik sliep, als jongeling: Thans slaap ik als een man: En zal, zo 'k hoop, eenmaal Als grijsaard slapen. En, Welk blij vooruitgezicht!…

De laatste zucht vervloog; De zielrust blinkt in 't oog, De jongling wordt bemind En is hun beste vrind. Verbaasd van 't vreemd gezicht, Wens ik mijzelve licht. 'k Dring tot de jongling door. Verleen me een poos gehoor. Wie zijt gij? (sprak mijn wens) Een engel of een mens? Hij zucht, en staart mij aan.…

Het vurig hart des jonglings, haast nog kind, Gevoelt een rijke en ongekende weelde Wanneer hij zachtheid, liefde, schoonheid vindt, Zoals die nooit het jong gemoed nog streelde. Hij ziet de jonkvrouw, de met schoon bedeelde... En die geen zege wil, zij overwint.…

Houd u sterk, o jongling, dat is 't leven. Weze uw droefheid lijk uw vreugd -- eens mans.…

Eens daagt voor 's jonglings ogen zijn droom - een levend wezen. Hij spreekt - Zij spreekt bewogen, en laat hem in haar lezen - En Hij die schikt en zegent vereent een zalig Paar. Zij blijve met Hem zalig en zalig Hij met Haar!…

Bij het golven van haar boezem Als een jongling teer te smachten, Die, voor de eerste maal des levens, Voelt der driften toverkrachten? ’t Is geen waken, of geen dromen, Ook geen lijden of geen strijden; Maar een laf, nietswaardig trachten Naar verjongen, naar verblijden!…

Zo dan nog steeds door de eigen oorden Uw lieflijk murmlend water stroom', En soms een jongling aan uw boorden Het zoet ontwerp zijns levens droom', o ruis hem dan ook zacht in 't harte, Opdat hij wijsheid van u leer: ‘Uw leven vliegt bij vreugd en smarte Onmerkbaar heen, en keert niet weer!’…

Waarheid, uit uw zuiv're bronne Heb ik mij gelaafd als kind; Waarheid, maagdenblanke waarheid, 'k Heb als jongling u bemind. 'k Min u steeds nog, 'k wil u vinden, Rusten, slapen aan uw borst; 'k Voel de twijfel mij verslinden; Kom, en laaf mijn zielendorst.…

Dit vuur van de lente Sluipt gloeiend in de adren Des moedige jonglings; Onrustig en kwijnend Vervelend en smachtend Verlangt hij geluk.…

Eens zag ik de teedere jongling; Maar 'k zag hem op d' oever des doods: Hij kwijnde, en een staamlende vloekstem Klom op uit zijn minnende borst. - Ja, snode! - toen zag ik een offer, Gelijk uwe ziel het begeert! - Verwoesters der zaligste driften! Waarom gaf Natuur u die kracht?…

Hij roert de baar, en spreekt, met minlijk wezen: 'Leef, jongling!’ en de jongling is verrezen; Hij leeft en spreekt! Men staart verbaasd, als aan de grond geklonken. Der weduwe is haar steun terug geschonken; Zij ligt, bezwijmd, aan 's vreemdlings knie gezonken, Ter dood verbleekt. Zij stamelt hem haar dank, nog half bezweken.…

De rauwe moederkreet dwingt hem geen Zuigling af; Hij scheurt de Jongling van het gillend maagdenharte, Bespot de vriendschap, en beschimpt de huwlijkssmarte. Zijn adem blaast - rang, macht, goud, titel, aanzien, zwicht; De mens wordt wat hij was bij 't eerste levenslicht.…

Bewondrend fluisterde iedre jongling zachtjes Wat is ze schoon! Zoals rondom de bloem er vlinders zweven, zo ook omsluit haar deze vrijersschaar. Elk wenst de hand ten danse haar te geven en bidt en smeekt om maar een blik van haar.…

En de jongling opgetogen staat op, ontzaglijk, met de macht van uit den Hoogen. Nu staat voor hem de wereld open, en hij gaat. De wereld zoekt en doolt, bedrijft en lijdt haar kwaad.…

Ja, dank en lof aan Hem, die ’t oudren wilde geven het kind, voor achttien jaar met zijne doop besprengd, als jongling aan hun zijden stond te zien beleven, die aan ’t geschokte hart een nieuwe roepstem brengt.…

Verkwik de jongling mijner liefde, Die thans u ziet, en zucht om mij! Breng hem mijn tedere avondgroete, Maar zeg niet wat ik om hem lij'.…

Allengskens aangegroeid, schiet hij langs breder boord Met jonglings vuur en kracht zijn stoute golven voort En stort bij Lauffen zich met ongehoord gedonder In d’afgrond, schuimt en bruist en woelt en wringt van onder De klippen zich hervoort; getergd door wederstand, Verbreekt, verbrijzelt hij de rotsen aan zijn kant.…

O jongling, zie rond u de wereld strekken, zo kleurig in het kwikkend zonnelicht, zo geurig in de frisse morgenwind. Voel 't vruchtbaar leven in haar gronden woelen, en, rustloos stijgend, heen end weder striemen, door veie grond en eik en wiegend gras. Bezie het immer reizend water stromen en vlieten, storten, klaatren, golven, dampen.…

Alles bloeit voor 's jonglings schreden; Muzen dalen op zijn stem; 't Lot vervult zijn stoutste beden, Heel de wereld hoort aan hem! De eerste beker die wij drinken Komt der schone meisjes toe, Wie hier niet op mee wil klinken Is de blauwe schenen moe!…

O Jongling, zie rond u de wereld strekken, zo kleurig in het kwikkend zonnelicht, zo geurig in de frisse morgenwind. Voel 't vruchtbaar leven in haar gronden woelen, en, rustloos stijgend, heen end weder striemen, door veie grond en eik en wiegend gras. Bezie het immer reizend water stromen en vlieten, storten, klaatren, golven, dampen.…

steun, mijn leven was en vreugd; Hem, wiens liefde steeds zo trouw en teder Voor mij waakte sinds mijne eerste jeugd; Die zo gaarne 's levens moeite en zorgen Torste, indien dit mij verlichten mocht, En steeds rustloos, van de vroege morgen Tot de avond, mijn genoegen zocht; Die me als knaapje 't kwaad reeds leerde vlieden, Mij als jongling…