Alle inzendingen over kasteel

Blaast miniaturen op tot dreigende kastelen waarin verstikkende lucht de ruimtes weer verkleint angstzwart zwetend regeert duizellicht zwaar verduistert deuren blijken onvindbaar in opeenvolgende cirkelgangen alles lijkt uitgebrand opgeblust tot niets…

nooit zou hij zich overgeven, nooit zijn kroon bebloed zijn troon verwoest zijn kasteel van gerimpelde stenen, in vuur en vlam. maar hoog in de lucht, waar kometen zich misdroegen, en draken doolden, hield hij zijn zwaard. tot, zijn koningshart werd doorboord en zijn moed bezweek allemaal om haar.…

‘In Ruurlo staat een schitterend kasteel Waar Carel Willink heerst als nooit tevoren Hoe kan zijn vreemde, koele kunst bekoren Ik voel m’n zachtjes toegeknepen keel!’ ‘…Hoe realistisch zijn die zware luchten Mathilde, Wilma doen mij magisch zuchten!’…

op de zolder van het kasteel honderd stukjes glas in lood eeuwenoud kwetsbaar en dun één vergissing en je hebt al een barst kijk naar de zachte kleuren het getemperde licht dat door de ramen valt dit raakt aan iets hogers de liefde voor oude dingen de koestering…

onder veren kussen dons bedolven liefde sneeuwt om ons en drijft tussen de lakens in bed, kasteel verover mij je silhouet danst schaduwen en ik streel een glimlach uit de nacht wacht op het ontwaken van de dag, dan verdwijnen wij alleen de wind weet waarheen…

Het zit niet in wie de snelheid aan kan van het leven Niet in het hebben van aanzien of opgebouwde kastelen Niet in het volgzaam volgen van bevelen Niet in het genotzuchtig andersdenkenden kelen Maar in het blijven koesteren en uitdragen van je puurheid gekregen aan het allereerste begin Misschien zit daarin de uitdaging en de schoonheid…

De Koning, hoofd in de wolken, maakt van zijn eigen werkelijkheid een ijle droom. Een geestesschim onaards wordt middels tonnen steen door arbeiders getorst in vuil en gruis en zweet, vermetseld tot materie. Wie nu de berg opgaat is als een oude pelgrim: de weg is lang en zwaar, maar 't loon na moeizaam zwoegen is een hemels visioen…

Met 't vlossig deksel was de wind aan 't spelen; En nu de weefsels losgeplozen zijn, Wijs ik je met mijn stok van zonneschijn Dwars door de ring van drijvende kastelen, Hoe 't vasteland ligt als een open schrijn, Vol blauw gefonkel van gletscherjuwelen, Behoedzaam vastgelegd in groen-fluwelen Kussens met stralig zilverfiligrein.…

Geboeid kijk jij hoe ik een kasteel om jou bouw daar hebben wij geen last van buren met slotgracht zonder ophaalbrug niemand zal ooit naar binnen gluren de ramen zijn van ontsnapvrij glas vanaf de toren tot aan de kelder de wanden worden driedubbeldik behang en schilderwerk blijft helder jij houdt van licht maar ik van jou daarom…

Subtiel gespeeld tokkelgeluid Zachte tonen van een trillende snaar ’t Is het gezucht van een oude luit Beroerd met een plukkend vingergebaar Oude noten, middeleeuws gevoel Sfeer van open haard, sereen gebarend Zachte neuriën van de vrouwe op de stoel… En zittend in het venster, ver weg starend De minstreel… hij speelt ondanks kilte Van kasteelsteen…

een antichambre de butler brengt een asbak en niets dan wachten een kasteelroman in de eetzaal loopt de film mijn prinses en ik de kasteelvrouwe kookt voor de open haard en voor ons twee - viva in de pols weer voldoende aderen voor de bloedprik een blauwe bloedbank haar lichtgeraakte ader aan lager wal -…

De eerste keer, In de verte, Wat ik zag ….. Wwauw….waaauw... Tranen Zo ontzettend mooi. Maar nog steeds niet af. Dichterbij ik stond perplex, dat is maf. De tranen schoten weer in mijn ogen Verdriet, De vreugde teniet. Gekropen door het prikkeldraad Mocht eigenlijk niet, maar door de verhalen Wilde ik niet dralen En wilde actie. Dit duurt…

Er is een drempel die verzakt is tot een kloof een berg die een kuil wil zijn een strand dat uit het water rijst geef maar een schelp voor de zee een hand om het zand te lichten een zandklont om de kloof te dichten bouw maar een zandkasteel in de lucht of spoel de muren en de trappen glad tot de kloven elkaar langs het water ontmoeten…

Als een mooie vrouw is de poëzie maar on- zichtbaar zolang zij naakt is en eerst met Een jurk, zo moet het papier gevuld worden met letters in een bepaalde vorm zodat er magie verschijnt, op de tredes kan zij dan schrijden naar de balustrade van een kasteel Om deel te nemen aan een bal met boven haar de maan, die haar laat stralen en schijnen…

Zie hier een schoon verhaal uit verre tijden, De burchtvrouw toevend op de hoge tin, Van dag tot dag in ademloos verbeiden Van hem, die zij bemint met welk een min. Zij ziet de Rijn, de bergen dalwaarts glijden, Zij speurt het Oosten af met vrome zin, En eind'lijk, plots zij houdt de adem in, Wie is de ridder die ginds aan komt rijden…

In de verte raakt men verknocht tot aan het begin het omvangrijke kasteel ontspiegelt elke weerzin.…

Hij reist van burcht naar kasteel muziek is beter dan het leeg gekrakeel het levenslied vertelt al heel lang ervaringen voor hun eigen belang soms overstemt geroezemoes zijn gezang men ziet niet het verborgen belang men is niet geïnteresseerd begrijpt niet dat men er van leert misschien is het tij te keren en kan men zich tegen…

met het bouwen als de werelden zijn stilgezet zij beeldhouwen de lucht uit godvergeten dagen de slotgracht wordt gegraven en in de heuvels groeit het bos voor hoofse juffers en edellieden zijn er troubadours en ridderlijke spelen in de grote zaal met slotvrouw en gemaal maar als de wereld draait het parallel is afgehaakt is mijn kasteel…

De wolken vormen kastelen in de lucht. Duiven vliegen over het plein. Rondom fonteinen komen mensen samen. Lachende en pratende mensen zie ik, en herken jou. Onberedeneerbare liefde. Met jou weet ik me gelukkig. Bij iedere film zie ik jou gezicht. Mijn hart is op hol. Je kwam zomaar in mijn leven.…

ze belagen je kasteel stropen bij de boeren loeren naar de ophaalbrug ondermijnen torens grijpen koeien bij de horens zaaien tweedracht en veel twist ze willen jouw geheimen uit de kerkers van je geest de donkere gewelven waar het gist en donker mist je kunt niet met ze delen die dimensie is te groot waar norm en waarden heersen…

hoorde je stappen in de gang van weten zag het koppie buigen voor de grote bogen van vergeten naar de zaal van samenkomen fel brandden daar de vuren gevoed door mistige sculpturen die orakelden in vlam op hun vorm en kleuren dansten wij al lang we zijn gegaan langs de kantelen weten het bestaan van die kastelen in de lucht maar…

zie in je blik de kerker weer je schrik de ophaalbrug en sloten op je stil geheim je opgejaagd te weten het niet kunnen vergeten omdat de banden er nog zijn in dagelijkse pijn de ketting is geknipt je gaat nu voor een eigen ik naar een wereld vol verlaten je entree weer maken in het kasteel is er een heer te veel jij torent…

ik kasteel met vele torens ben geen heer op afstand mijn havezate biedt veel meer slot mijn gracht alleen de ophaalbrug is altijd open voor elke warme gast we openhaarden in zacht en stil gemak waar vlammen spelen en zonder rook emoties stelen ik laat je gaan kom meteen achter je aan want in de hoogste kamer van de toren wordt…

voor even thuis op slot de ophaalbrug ging weer omhoog ik was kapot dwaalde hoog langs de kantelen torende in uitzicht op zovelen maar mijn hart ging naar de krochten stille kelders waar om leven werd gevochten vastgekluisterd aan de muren die hun zonden in zwarte schimmels spochtten toortste in verlichten bracht wat sprankjes…

ga ik op Ibiza flink uit mijn dak, koop ik een kasteel anex woud? Komen vrienden als stroop op mij af? Lig ik de hele dag in een bubbelbad? Ben ik binnen de korste keren maf? Lig ik met mijn jacht in een dure stad? Ga ik dan feesten met chique heren? Rijden de dure dames tegen mij op? Koop ik dagelijks de duurste modekleren?…

In mijn groen paradijs van pak hem beet circa 60 vierkante meters, stierf menig man een 1000 doden. Luchten trokken donker en over, oceanen landden hun roerige golven tegen de vensters van ons bestaan. Dit domein torenhoog bergt zoveel liefde, doorstond fier de jaren, in de stenen schreef ik haar naam. Mijn muze, jonkvrouwe van…

en heel even in ons stukje leven we dansten genoten mystiek warmden ons aan de zaal en lakeien in een eeuwenoud slot reverensde de dames in doekjes en blik prefereerde noblesse in koele opschik en je was trés bien niesde en schraapte mijn keel maar jouw koets was al weg naar een volgend va et vient in een verder gelegen kasteel…

Had ik een kasteel aan de Middellandse Zee, ik gaf het aan jou. Won ik enkele miljoenen bij de Staatsloterij, geef me je banknummer. Bezat ik de mooiste jurk op deze aardkloot, trek hem maar aan. Zat de duurste diamant in de palm van mijn hand, trek open, pak aan. Had ik het 06-nummer van George Clooney, schrijf op, bel hem.…

Ik zou mijn leven voor je geven, je bevrijden uit Alcatraz of de Sing Sing, al je vijanden vermorzelen, je kastelen schenken, de duurste juwelen en parfums, je hebt het helemaal mis, want als je iemand kunt vertrouwen, dan ben ik dat en niet het dwaalspoor met de gnomen.…

Onzichtbare handen bouwen luchtkastelen Door bijeen gewaaide wolken op te stapelen tot ongrijpbare torens Majestueuze nevelpaarden draven vooruit de zacht purperen hemelpoorten binnen Trompetten van mist blazen een vervlogen doch koninklijk lied die de muzieknoten van deze melodie sereen laat neerdalen Als een lieflijk zomerbuitje…