Alle inzendingen over kerf

jij verbrijzelt de sterren in mijn ogen blikt handgeslagen wangenwoorden waar vingers afdrukken laten in het rode stromen van mijn bloed elke morgen breekt het brood op mijn ongebeiteld graf wachtend tot de kille nacht haar geheimen verbergt onder welig tierend onkruid letter na letter kerf je leven en dood tussen hel en aarde…

Eens klim ik uit het kantelraam dat uitziet op een stenen erf ik zoek een boomstronk zonder blaam waar ik subiet mijn naam in kerf mijn volstrekt verlaten tempel verdraagt nog nauwelijks bezoek ik ben een te hoge drempel voor een ongeschreven boek uit mijn kaarsrechte rijtjeshuis zaag ik gedwee een huilebalk ik zoek een literaire kluis…

Jij verdween en door die kerf bloedde de boom dood. De bladeren vielen zoals de minuten en zo nam de woestijn in bezit wat een vruchtbaar lapje grond was. De massa's zand liggen buiten jouw karavaanwegen en handel. Jij vond een oase terwijl ik, arme nomaad met schaapjes wandel.…

in de droogte van de tropen in de hoorn van Afrika kerf ik jouw welving in de bast witte druppels hars stollen tot kristallen die ik losschraap met een blikkerend mes door kruimels houtskool en rozenblaadjes roer met de olie van jasmijn besprenkel gomhars bindt het mengsel waarin ik een splinter van bamboe doop het smeult en kringelt…

Mijn deugden kerf ik in jouw gelaat dat blaat van milde verwijten. Met verdorven gewoontes ben je omringd Nu al stamel je voor de duivelse rat Die zuinig aan jouw enkels knaagt Tot je wankelt naast de maalstroom van mist.…

Tekens in het zand Ergens op een duintop Staat jouw naam De wind veegt hem weg Kerf jouw naam in het hout Ets jouw naam in zilver Zodat je maar blijven zou Streel elke letter intens zacht Wil je van me houden? Wil je me beminnen? Wil je naar me verlangen?…

nu moederziel alleen, zonder haar, rijplicht omvat de keel van mij en het bevroren land, het is niet zo dat de steel van de blanke lelie is gebroken, vertrokken alle keren op een houten slee, die plaats biedt voor twee, ik dien dat te accepteren, voor al die anderen die het tegendeel beweren,ik beween haar in gepolijste steen, ik kerf…

toon me het ontleedmes vlijmscherp en ongebruikt en lees de hardheid in mijn ogen eer je meedogenloos met vaste hand een kerf snijdt door de verweerde korsten op mijn wonde de etterbuil barst open plotse pijn scheurt door het netvlies witgrillig en meertakkig als een bliksemstorm wijl uit de snede braakselbloed en etter opfonteinen…

Het hart, getekend door een diepe kerf, vindt geen rust in de schaduw van de maan, het fluistert nog jouw naam bij elk gezwerf, verlangend naar een tijd die is vergaan.…

Uit hierdie Valkenburg het ek ontvlug en dink my nou in Gordonsbaai terug: Ek speel met paddavisse in 'n stroom en kerf swastikas in 'n rooikransboom Ek is die hond wat op die strande draf en dom-allenig teen die aandwind blaf Ek is die seevoël wat verhongerd daal en dooie nagte opdis as 'n maal Die god wat jou geskep het…

een wolkenflard Een gekartelde wonde die verdunt Het moment glanst op Mijn been sleept Een dood gewicht Een zuil die door de kiezels harkt Bijna spartel ik Reikend naar een boei Verstrengeld met een rafelig touw Rond haar leest geknoopt Met een wenk Een kokette, speelse hand Sleur je me door het ijle Haar frons kussend De kerf…

lobben draagt beschut door een gave, taaie schil hij haakt met vezels en haren aan vlees dat meeveert als ik er mijn duim in druk je wekt de klieren onder de tong maar ik stel de aanval uit en vel de vijand de honger die ik gisteren nog bedwong je ligt nu in een glazen schaal te lonken tot ik jou grijp en in helften snijd in blokjes kerf…

Zie hoe een straatvechter de steen raapt Hoor de gierende granaatscherf Een schicht van verspreide flarden Het bloed vloeit uit een diepe kerf Beelden die ons matig verwarden Daar ligt het verhakkeld offerlam Zijn naam is de grote X Niet meer dan een schram op een dij En verder, ach, verder niks Dan een brij van herkauwde vezels Dan…

Buiten blazen duivels in hun kanten kraag Drijven klauwen in de goktafel Bedelaars blijven binnen Schikken zich in een schaarse vrede Zoals ik me wentel in de weelde van een kerker Waar ik een warme wet in het plaaster kerf En later naar de Kamer draag Dan moet de menigte jou herdenken Als een ontknoping in een verward verhaal.…

Ik kerf met priemogen Maar een zalvende tong likt het bloed Schroom verlamt me wanneer pijn vermaak wordt door de lens van een gulzige getuige. Gisteren was ik een bouwvakker met een blote dij in het vizier.…

gezemel Vergeven van emotie en romantiek Op je gezicht staat niet te lezen Deze man is vreselijk oubollig ziek Je groene ogen bevriezen der vissen bloed Denken gebeurt bij jou in onroerend goed En kitscherige meubels in staal en glas Ik koester mijn antieke blik in geurende boenwas Ik ben het artistieke handwerk jij industrieel In elke kerf…

Schuur ik, kerf me, leg ik me uitgestrooid op je vlakte. Verraad in asblauw. En ik knier. Lispelend mosselvlees, je had je in golven en vlokken gespreid. Dacht je dat ik dat ooit geloofde? Je bent mijn gebed jongen jij. Ik knier. De zool van het land is de mijne. Het snijdt waar ik loop. Ten onder.…