Alle inzendingen over kerktorens

Zij staken boven alles uit waren grootst tussen de groten Toren te zijn van een kerk naar de kroon te steken Alleen de hemel onbereikbaar de goden buiten handbereik Wij zijn slechts leken doen aards werk luiden alleen klokken tot in verten hoorbaar.…

In de Wilde Kaiser, Tirol: Bergen als spitse kathedralen en in de dorpse dalen fallische kerktorens beide zich richtend op de hoge hemel God erend en groetend en daartussen op smalle en brede paden de wandelende mens: Grüss Gott!…

zo weinig winter maakt schaatsen tot diep verlangen naar prachtig ijs of zelfs maar rommelig vol scheuren en wakken maar je schaatst wel ergens moet er dan toch de volmaakte ijsvloer zijn die zingt bij elke slag in de verte de kerktorens bijna zweef je op je schaatsen…

daaronder het geweldig laagland met de plassen; bomen en molens, kerktorens en kassen, verkaveld door de sloten, zilvergrauw. dit is mijn land, mijn volk; dit is de ruimte waarin ik wil klinken. laat mij één avond in de plassen blinken, daarna mag ik verdampen als een wolk.…

Fryslân wiid en fier, dizige boskjes en tsjerkjes en Pake dy seit dat is Wommels en der leit Lutkewierum - Friese zondag nabij verleden kerktorens nu en dan en Pake om ze namen te geven die het kind meteen vergeet maar die de oudere wil herbeleven in een heden van resten toen.…

Een steeds verloren vergezicht spreidt zich over torenspitsen heen spotlights op glas in lood gericht belichten helder het rijk alleen vergeten gras bij morgenlicht nestelt wild ganzenpas onder steen het platteland vergraasd, ontwricht verjaagt de zwaluwen uit het veen maagdelijk baart de wintertijd haar vorstelijke enig kind ondergesneeuwd…

onder veeltintige grijsheid stroomt de zilveren breedte schuine donkere regenstrepen waar de hemel de einder raakt verre kerktorens zijn versluierd de wind brengt huivering land en lucht vloeien ineen in de grote eeuwige stroom die drast en sombert en de ruisende regen meevoert naar kille verten…

nog is het koel onder de grote eik waarvan het donkere loof de warmte niet laat passeren in een weids vergezicht wuift koren zomerzon trillen kerktorens zinderend val om een enkele vogel waagt de laatste warme vlucht schreeuwt en landt voor vele uren rust de stilte is immens alleen het krekelkoor geniet rond deze tijd zijn…

ik drijf buien uiteen men de wolken tot zij uitgeraasd zijn boven het vlakke land span de wind voor mijn wagen om ze stormenderhand weer op te jagen bliksem licht op als we de aarde raken wielen aan bruggen en kerktorens haken donder rolt bulderend door lagen warme en koude lucht een vlucht in extase ik heb dit fenomeen al…

je bent zo Zon – zo Maan – – zo neon Rood – in het blanke licht rank te staan ik geur in je op en stamel mijn stem vast door jouw blozende honingraad wil ik zijn als de stoeiende libellen om dan al zoemend ten ondergaan daar de woeste golven – gelijk aan kerktorens – alle bellen rinkelen doet vraag ik je – bind me in – vorm…

voorbij het schaduwrijke loof van eeuwenoude eiken zindert zomerse hitte over geelkleurende korenvelden naar kerktorens in het verre land stilte markeert de vlucht van een spaarzame vogel die hard schreeuwend de koelte verlaat geschrokken door een plots springende haas wind ruizelt het blad krijgt houvast in spiralend zand op het uitgelopen…

opgestoken, voortgaand in vlagen zuigt zij mij mee vandaag, doorheen de witte abelen, de ratelpopulieren langs kerktorens en haantjes grijpbaar boven het malse koren zij rust even uit in een oude eik zuigt zich vol en waait verwoestend door de hagen, waar slierende mussen mij kwetterend belagen, schelden we naderen de zee waar westenwind…

De kerktorens bogen voor ons houten bootje, dat deed ons, naakte bemanning, veel plezier, zelfs de boerinnen zwommen in hun blootje, lachend om de stijve paal van een stier.…

ik hoor de grote trom waar kerktorens zijn verdwenen ranken minaretten tegen blauw het indringend schreeuwen om gebed begint al gauw en roept een mannenzee richting moskee onaangedaan schijnt nog de zon maar de seizoenen zijn vergaan subtropen hebben nu ruim baan het levendige bazargeroezemoes waait veelkleurig uit tussen kinderen hoofddoekvrouwen…

De kerktorens wiegen. Het Quin -------- Schotse Hooglanders Spiegelen zich in het ven. Een voorbeeld van zen. Afferden -------- Het dorp Afferden: De stroom, de grens, een kapel: Wereld en hemel. Duvelskuul ---------- Zie een klapekster Hoog in de berk bij het ven! Blijft hij er zitten?…

gekromde oude-van-dagen en in de huizen van plezier vliegen de beeldschonen van Holland met zalige, stevige adolescentieborsten op golvende spijkerbedden, in een tijdloze voortdurende erectie van de ordeloze kou, geil heen en weer flitsende hangtongen en breedbespraakte breedbekvogels waggelen her en der op trippelende trappen en in sinistere kerktorens…

Wind te zijn; de kerktorens, de oude heksen, te buigen, te dwingen tot kinderspel. Wind te zijn even dwaas tegenover de jonkvrouwelike katedraal. En zó’n goddelik genot met de ernst te zwetsen: de hoed van een parlementslid vijftig meter ver te dragen Of legendaries akelig te doen achter schilden en uithangborden!…

En de bomen waren hoger dan de kerktorens van Keulen. En heel hoog in de bomen zag ik monden van hout die spraken tegen mij. En dat kwam van grote hoogte. Als een parasol werd opengevouwen bedekten de takkenbossen mij. En uit de boombasten zongen vele monden. En ik voelde mijn voeten wegzakken in het mos.…