Alle inzendingen over kiertje hoop

Morgen… Morgen altijd maar morgen Elke dag wacht ik op jou Je eindelijk weer eens te zien Gewoon omdat ik van je hou Om je recht in je ogen te kijken Je een knuffel te kunnen geven Laten zien hoe ik me nu voel Bij jou te zijn voor heel even Morgen altijd maar morgen En de tijd die vliegt voorbij Uren worden dagen en weken En jij bent…

Doorgaan niet stoppen dat heeft geen zin Praat wat harder dan denk je niet zoveel Het is nu eenmaal tegenwoordig zo min En ja dat grijpt een ieder wel eens naar de keel Kom op en zet je er overheen kop op het goede dat komt vast heel snel en al lijkt alles om je heen van steen De grotere macht trekt binnenkort heus wel aan de bel…

Lila tranen Mysterieus onbekend Die zich een weg langs de wangen banen En snel van de ziel wegrent Zilveren ogen Onthullen de geest Geheime wensen niet vervlogen Maar ook nog niet geweest Aura, wit glanzend Toont de herwonnen hoop Door nieuwe energie dansend Een nieuw begin op zijn loop Een gouden wil als zegen Alom zichtbaar geworden…

aan de overkant de glimmend witte toren van lui lekkerland…

Dit leven een wonder, vanbinnen en buiten; de liefde een kracht die de dood zal trotseren, een hoop die niet sterft voor al wie wil horen: alles wordt weder geboren.…

Stil staat de magnolia te dromen tot er wat lieve mensen komen, die door hun glimlach lente worden en vrede en hoop doen bloeien.…

het laatste blad valt van de bomen ik droom mijn dromen in zwart/wit hoop dat er nog iets langs zal komen een brainwave waar muziek in zit voorlopig blijft er veel te wensen omdat ik taal en teken mis maar straks misschien met andere ogen schrijf ik wellicht geschiedenis…

likt zijn verduisterd licht aan hun immer warme wanten Smeltend voor hun passie drapeert de uitgezongen zon hen zorgvuldig met zijn laatste slierten inzicht Uiteindelijk beslissen de twee hun hartstocht maar beter binnenshuis te beleven en vertrappelen onbewust de laatste poging van de schaduw Beteuterd staakt hij zijn afkoelende hoop…

De tijd staat even stil het is alsof jij weet wat ik eigenlijk van jou wil maar jij deed alsof het jou niet interesseerde gewoonweg niet raakte en ik, ik ben de geblesseerde die er weer eens niets van maakte.…

Zo graag, alles ervoor geven, geloven in, want hoop doet leven...…

al wat dor is vergaat het slaat wel wonden maar nimmer laat de ziel zich temmen zij is door iets Groots gezonden ook ik weet niet waarom jij, hij, zij het juist overkomt dat een groeien niet mag bloeien het is vaak mensenwerk van onbewuste machteloosheid verkrampt tot uiting van geweld gevoel dat snijdt ogen die niet meer…

slaperig bolleke, vol in stilleven gehuld levenskracht ontloken, rank slank lenteklokje vol in wit gestoken, en groen gevat, verlok je grijzig grauw verslagen, van blije hoop verguld…

kreukherstellende fase bleek een vals plat geen keuze slechts twijfel door antwoord verwoord geleende tijd sterft weg in de verte…

Nerveus, bleek, breekbaar als een helder nacht tegen het gloren, zwetend, ongeschoren ondersteboven, in staat om te bekoren. Arend verbleef, maar meer nog, werd verdacht. `t was in dit holste dat hij vegeteerde werd afgezworen liever dan verzwegen eens, af en toe, ten leste vast geregen. Kou kon niet deren, zo hijzelf beweerde A. was sterker…

Gestapelde centraal warmte genererende kern bewerkte veiligheids fortificatie De nacht haast koel observerend het geheel aan de voet van de spontaan omgedoopte tot slaapplaats verheven gevelpartijen Voelde een brok in de keel opkomen bij de gedachten dat door hem alleen het sterven in golven was aankomen stromen De geesten dromen…

's nachts in mijn verstijfd bestaan is hij mijn enige bron van hoop en licht hij houdt de balans in evenwicht en roept telkens weer mijn naam hij wil mij met zijn schijnen beschermen tegen sombere gedachten die ontstaan in duistere nachten mij in mijzelf laten verdwijnen hij beschermt mij met zijn stralen tegen kobolten, trollen en geesten…

Maar wie goed rondkijkt ziet ook dingen die nergens zijn te koop: een kleine glimlach, blij begroeten, een kind dat juicht om even niets, een vrouw die met haar man in rolstoel er even uit is, zonder moeten, een duif die klapwiekt, kleine voeten die vrede brengen en wat hoop.…

zij sluit de ogen hoopt hem te zien een rendez-vous in morfeus armen waaruit zij weerom alleen ontwaakt…

ik zat graag in vaders’ stoel uit het kleed geklommen had ik de gehele kamer aan mijn voeten liggen een reis naar het onbereikbare vanaf grote hoogte denken als ik later groot ben ga ik meubels verplaatsen het vervaagt heb ik gemerkt het kleed werd mij te klein behang verkleurde traag en alles bleef geruisloos staan éénmaal heb ik…

Regendruppels kleuren de dag, de roos en de zon, het einde en het begin; tekens van hoop, groene olijftak na de gloeiende hitte.…

Na zoveel duisternis en dood, na traagheid van de uren toch weer een glimlach. Niets kan hier blijven duren, ook niet het zwarte, de vragen, het onbestemd verlangen. Alles heeft zijn tijd zei Prediker en hij kon het weten. Nu kan ik dus weer gelukkig heten en dromen met de ogen van een kind.…

Ik hoop dus van ganser harte dat dit mijn aller aller laatste versje is.…

Ik weet: er is ook veel ellende, de schepping is in barensnood - maar toch is er voor hoop een reden want liefde gaat voorbij de dood en wat we hier in tranen zaaien wordt straks geoogst bij morgenrood.…

Mijn gevoelens gedijen (verzinken, dompelen onder en worden gebruikt als garnituur bij een zalmbuffet) op de kleur van aubergine hoop. De pastoor luistert, hij poetst zijn gouden bril in de biechtstoel. Ja! stikte ze mijn mond staat op huilen!…

Ik weet ze geel en rood en wit en zoveel andere kleuren; ze kunnen naar het sterven geuren maar er is méér dan dit: er is het beeld van levenskracht, van hoop en van vertrouwen; durf naar chrysanten schouwen en vrees niet voor de nacht.…

Soms moet je afscheid nemen, Onverwachts en veel te vroeg, En in alle troost die wordt geboden, Is dan geen enkel woord genoeg. Het leven bestaat slechts uit momenten, Samengesmolten tot een lengte van tijd, Sommige mogen voor altijd duren, Anderen ben je liever nu nog kwijt. Denk aan de harten die je raakte, Zoals zij het jouwe hebben…

Je bent gegaan naar waar geen mens kan komen die niet het leven hier achter zich liet. Wij zien dit land nog enkel maar in dromen en jou te missen is ons groot verdriet. Mar wij geloven dat het licht zal stralen en dat de vrede die jij vindt je dekt; wij willen graag aan iedereen verhalen hoe liefde steeds opnieuw weer leven wekt. Jij bent…

zacht wordt het kind gewiegd nog in het paradijs van lieflijke onwetendheid weer is er de bevestiging van onze band met leven in de eeuwigheid onschuld straalt vertederend uit zijn warm aanwezig zijn is welbehagen zonder pijn de wereld stilt in zijn geboorteban wanneer zal zijn woord van vrede ook onze waarheid zijn…

Zonder hapering, sloot verdriet de gordijnen, maakte hoop haar entree, struikelend over de drempel, beviel ik van een nieuw begin.…

Verlangen blijft en houdt ons gaande tot ver voorbij de horizon - verlangen steunt en houdt ons staande vanaf de dag dat ééns begon ons leven hier op deze aarde; en slaat het lot ons keer na keer, we staan rechtop en fier in waarde en leggen nooit die vrijheid neer. Verlangen roept en draagt ons wachten, verlangen slaat en zalft elk mens…