Alle inzendingen over kiertje hoop

Uit de chaos van lakens en voorgevoel opgestaan, gordijnen open, de radio aan, was plotseling Scarlatti heel helder te verstaan: Nu alles is zoals het is geworden, nu alles is zoals het is komt het, hoewel, misschien hoewel, tenslotte nog in orde. ---------------------------- uit: 'Zeepost', 1964.…

Ach dokter, spieren vol verlamming zijn mijn dromen, de snijzaal vol met het vers versneden hopen in gemeen operatiekamerlicht. Ik val, pijn kromt zich hevig om betekenis als spierbal maar toch niet verder kunnen lopen. De ogen binnenin gericht, in het voorbije dat de toekomst is, waan ik mijn actueelste heden.…

handen geboeid op mijn rug met in het touw een knoop ik kan nu niet meer terug wat mij rest is enkel hoop ik fietste door de stad het was al ´s avonds laat het onverlichte pad me niet bewust van kwaad opeens heb jij getrokken heel hard aan mijn tas ben vreselijk geschrokken wist niet wie jij dan was je bleek een onbekende ik slaakte…

Het parcours was nat het regende lichtjes, ik stierde op een zwarte schim zichtbaar in verloren lichtjes. M'n benen stappen argeloos door voeten benen droogjes mee water streelt m'n hoofd 't gutst in het riool. Zo'n zee van rust.…

Bevroren momenten, gejaagd door de sneeuw Met rode lijnen van tragiek en triest Zijn allen die niet langer hopen.…

herkennen in toon van gevleugelde dromen ritme van jouw onbaatzuchtige ziel tot groter groeien, wijs bemoeien nodig jij onvolkomen lentedruilen tot krachtigere adem, zuurstof vermogen innerlijk inzicht lopen geliefden samen maar toch weer ooit alleen met de nacht onder de armen de maan in fraaie kleuren als een licht van trouw en hoop…

Nee zo mogelijk valt jouw voet in het tapijt ben ik mijn tas aan het inpakken of een zo raar mogelijk weesgegroet aan het opzeggen in een onhoorbaar monotoon. Niettemin zou je de door jou zo gewenste positie tussen leven en dood kunnen innemen op mijn chaise longue. Ik zal uit een bepaalde hoek van de kamer tevoorschijn komen alsof…

Als de laatste ballon de mist is ingegaan, het laatste kaartenhuis in elkaar is gevallen en de laatste zeepbel uiteengespat, zal ik komen met knikkende knieën in de zekerheid dat ik niet word afgewezen. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

Het is niet dat ik ontken dat jij mijn metgezel bent het is alleen dat ik soms zo moe ben van je snerpende stem, dat ik wou dat je soms even zwijgen zou dat als ik zou lopen ik kon wandelen zonder jou hierop wil ik hopen…

Laat mijn fantasie Een fantasie zijn De werkelijkheid Snoept, Van wat slechts In mijn dromen bestaat Gesuikerde waanbeelden Vormen mijn fundament Wat niet sterker is Dan welk kaartenhuis dan ook Laat de storm van werkelijkheid Mijn kaartenhuis van fantasie passeren Geef mijn fantasie een kans…

Soms knapt er iets in je leven En gaat ineens van alles mis Datgene wat je ooit zo lief was Verdwijnt in totale duisternis Verlies geen tijd met tranen Blijf niet hangen in je pijn Maak jezelf nu geen verwijten Over wat had kunnen zijn Het leven is het waard te leven Dus omarm het met heel je hart Want tussen al je pijn en tranen Wacht…

voetsporen op nat asfalt weggewassen herinnering en eenzame wegen nog waagt geen zonnestraal zich door diepblauwe wolken maar vogels zijn zachtjes begonnen weer van zomer te zingen een boot schommelt stil op de eindeloze zee niet echt iemand te zien die mee uitvaren wil slechts een vage gestalte tussen oeverbomen en eerste sporen op…

het werd zo doods en eenzaam droef triest leeg dat zelfs de tijd bleef staan een schrik breidde zich uit ’t was wonderbaar hoe doodsangst zich vereende met wat kinderdromen tot steden heel onwerkelijk stil en bossen kreunden zwarte bomen de mensen staarden uit hun monden ’t zinloze van taal emotieloos en niets was nog te voelen ’t leken…

het is lente in Groningen waarom volgt de wereld niet wat is het leven zonder het zijn en het zijn zonder dat het gelukkig is de liefde wat een rariteitenkabinet jij bent weg achter de wolken of verdwenen somber, bang en onbegrepen wacht ik hier ik heb het koud zonder jou de angst van verschijnen zonder warmte ze heeft mij in haar macht…

Denken aan de sleutel en weten dat hij ergens past. De foto aanraken en wachten tot het moment weer kleuren krijgt. Kijken in het donker en weten dat schaduwen alleen maar fluisteren wie ze liever zouden willen zijn. En wachten op de herinnering die met woorden begint en weer met jouw naam zal eindigen.…

de dagen dralen zich niet bewust van ik hun ellenlang bestaan door niemand nog verstaan uit de wens te leven kwam ooit een mens die moest sterven om te eren wat die dag werd aangetoond geen seconde mag ooit gehoond ik zie hier en ik tel voor elke tel een vonk die langzaam uit moet doven omdat niemand nog wil koken in de keuken wegens…

hij droomde van een paradijs als vogel spreidde hij zijn vleugels bezag de fijne schoonheid van veraf het leven in verleden aan de einder op weg naar die wereld werd hij gestopt onzichtbare grenzen van tijd en van ruimte kwam daar ten val door onmacht en twijfel zijn gekortwiekte vleugels droegen hem niet tot hij terechtkwam in zeeën van…

Toen eindelijk de mist optrok doemde diepte voorbij de rand van het ravijn magnetisch peilloos sprongen ze samen zwevend als Icarus naar de zon in de verse hoop dat deze keer hun nieuwe vleugels niet zouden smelten…

Zacht klinkt een stem door de wolken Lieflijk en haast ongehoord Licht wijst de weg aan de volken Ook wordt Zijn naam al verwoord Even tot het licht is verschenen Stil tot de nacht is gedaan Wacht op de zon in de morgen Om naar het Kind toe te gaan Ook als de weg van ons leven Moeilijk en zwaar is te gaan Schemer is spoedig verdwenen ’t Licht…

Omhoog dat hoofd Laat je niet kennen Kijk de toekomst tegemoet Oké Het is soms even wennen Probeer het maar Het komt wel goed Kijk om je heen Realiseer In vergelijking Heb je meestal meer Dan die ander Die ècht lijdt Besef dus Wat jij nu mag hebben Is die ander Dikwijls kwijt…

Langzaam aan Veranderen de kleuren De stralende De felle Zij maken plaats Voor mat en grijs Het zonlicht taant De regen komt Weldra Begint de laatste reis Die reis Zal echter hoopvol zijn Er kan je niets gebeuren Het einddoel geeft Dat staat wel vast Een palet Vol nieuwe kleuren…

Tussen de wolken Schijnt soms een licht In mijn verbeelding Zie ik jouw gezicht Ik kan maar niet wennen Het is stil zonder jou Dat komt Omdat ik Nog steeds veel van je hou Soms droom ik Dat jij mij zacht aanraakt in bed En dat jij mij kust En nog steeds op mij let Dat heb ik ook nodig Het geeft zekerheid Die droom en verbeelding Wil…

In de stil verborgen schaduw van de stad Zie ik lampjes In de nacht Achter deuren hoor ik stemmen fluisterzacht Geef me adem Geef me kracht Ik zie muren om te slechten Hoop om voor te vechten Een droom om voor te leven Ik heb goud om weg te geven - laat me streven...…

Mijn ogen prikken van de nacht Wat duf kijk ik naar buiten 'k Had een winterpracht verwacht Maar regen kwam met schuiten Tegelijk Grijs en grauw Waar blijft de zon Zij liet zich lang niet zien Ik draai me om Teleurgesteld Op weg naar weer wat slapen En sta pas op Als 't beter gaat Dat klinkt waar raar Ik bedoel: We zien elkaar!!!…

mijn lijf schuift schurend langs de bast van de eik vingers krabben traag de nagels zwart tot scheuren toe bereid als ik door het dragen zijg, naar overgave neig voir la mort en face; tussen hemel en aarde gevangen in een grijze waas met een loodzwaar hart voel ik me te zwak weerstand te bieden aan deze omvangrijke dijk van houten…

Laten gaan, laten lopen en dan kunnen we alleen maar hopen dat dit niet meer voelt als straf de scherpe kanten moeten eraf. Mijn barman, mijn allerleukste vriend vindt dat jij geluk verdient Ik weet dat jij behoorlijk lijdt omdat zij niet meer met je vrijt...…

Voordat het hart zich overgaf Door oorlog en haat verslagen Zong zij een lied van hoopvolle dagen Een vlindertje danste, bij elke slag Het kind dat bezorgd in haar armen lag Volgde de vlinder, en telde de slagen Om altijd met zich mee te dragen Wat zij haar kind bij haar afscheid gaf Ging er ooit een slag verloren Door geliefden gegeven…

tehuis naar 't andere vliegen maar dat duurde nooit zolang want daarvoor mijnheer, was u te bang heel het dorp had het wel door maar zeiden niets, en waarvoor had iemand ooit iets gehoord was mijn broer niet vermoord Had iedereen niet steeds gezwegen hadden mijn ouders geen zelfmoord hoeven plegen maar daarvoor is het nu te laat dus hopen…

Ook waarom en waarheen Daar had ik begrip voor Het was je gegund Maar de toekomst voor ons Had toch beter gekund Dus heb jij momenten Met het zelfde gevoel Dan is voor ons beiden Het ultieme doel Om samen te zijn Voor de rest van ons leven Want besef het maar goed Het leven duurt even Het wachten lijkt lang Maar dat is pure schijn Ik hoop…

zou dan toch alle hoop vervlogen zijn door lijden in ongemak en pijn ondanks alle beden en smeken voor een totaal genezen nog recht je standvastig fier de rug kijkt optimistisch terug maar feiten liegen niet in stemmen die de waarheid kleuren niemand weet wat er morgen gaat gebeuren na positieve samenspraak de zijden draad…