Veicolo dell anima
Wat vraag je naar mijn breking, nu
de naald het weke vlees doorboort,
op golven van verzet laat ik rust
groots voorbij drijven van
een van gevoel verstorven hoofd.
Gebeeldhouwde chaos aan
wakkerheid voorbij. Ach dokter,
spieren vol verlamming zijn
mijn dromen, de snijzaal vol
met het vers versneden hopen in
gemeen operatiekamerlicht. Ik val,
pijn kromt zich hevig om betekenis
als spierbal maar toch niet verder kunnen lopen.
De ogen binnenin gericht, in het voorbije
dat de toekomst is, waan ik mijn
actueelste heden. De lucht van wensen
bedorven als eieren, och longen,
borst, een kast vol knerpend zand.
Op de tast zal ik dansen als een zottin met
tegenstelling onder zolderdak van schedel
van waaruit niet langer de vlucht.
In de schaduw van gebroken willen
bevindt zich mijn zelf-stenigend huis
waarvan de zwaarte wordt gewogen
in ‘t chemisch rood erboven.
Nieuw inzicht: het lichaam blijkt hinderlaag
noch graf, het zwijn in mij blijkt gulzig,
honger tiert, de schaduw blaft.
Zie ook: http://www.variada.nl
Schrijver: Ada Besselink, 9 januari 2007
Geplaatst in de categorie: psychologie