Alle inzendingen over klaprozen

Het zand was er zwarter dan elders Klaprozen waaiden als gensters uit ijskoude asse omhoog Verdwaald in die granieten stad voelde ik onder mijn snelle stap zielen knappen als scherven Doorheen glasgordijnen zerken staarden korstmospupillen mij na ------------------------------- uit: 'Pritt.stift.lippe', 2004. -----------------…

Klaprozen langs de weg. Boeren en de honger. Hoog en licht is boven mij wat ik de lucht zou willen noemen maar dat in waarheid de toegang is tot Hem die mij verdreven heeft. Zondig zijn wij allen. Maar Hij heeft een baarmoeder Hij is de goede God. ---------------------------- uit het 'Verzameld Werk'…

Als wind-doorwaaid en zon-doorschenen de klaprozen te bloeien staan dan grijpt ons heel die tere schoonheid tot diep in hart en ziel weer aan. Dan weten wij ons ook doorvaren van Geest en licht, van moed en vuur, al zal ook door de last der dagen die glans verstillen uur na uur.…

Onder een bedje van klaprozen dekken wij onze dromen toe. Nachtschaapjes koesteren zich tussen onze tijdloze gedachten. De maan schetst een halve glimlach, sterren schieten wensen door de hemel. We omarmen de zon in ons hart en groeien onvoorwaardelijk naar elkaar.…

er zijn dagen dan is mijn wereld zo klein of blijkt het buiten mij te groot dan kruip ik onder een deken mijn armen zijn immers te kort om uit te breken ook beide benen lijken dood al zie ik klaprozen in volle glorie en bloesem alom iedere kleurenpracht is flets het gevoel houdt me doofstom…

alles wat er rest is een armband rond mijn pols, een glimlach achter glas en stilletjes herinneren ik zaai het zaad van lila klaprozen ik zegen ze, heel stil de wil om ze te laten bloeien overschaduwt het geheel het zijn er veel een glimlach over warme aarde het zijn er minder dan de waarde van de hinder en de tranen in mijn keel…

Bijna tastbaar is mijn verlangen naar het land de klanken uit mijn jeugd het land van klaprozen korenbloemen en glooiend landschap het land van textiel de arbeid en de natuur het land waar jij en vader leefden mijn land ons land Twente waarvan ik 't volkslied in mijn diepste dromen zing.…

Als wind-doorwaaid en zon-doorschenen de klaprozen te bloeien staan dan grijpt ons heel die tere schoonheid tot diep in hart en ziel weer aan. Dan weten wij ons ook doorvaren van Geest en licht, van moed en vuur, al zal ook door de last der dagen die glans verstillen uur na uur. Uit: septemberkruid, 2002, p.33…

Ochtend vroeg hemel klaar er zijn aëro's van alle zijden aëro en nog een aëro lieve lieve aëro puf puf blauw klaprozen in koren staan er zijn nog zovele bloemen blauwe vesten in de velden en er is een rooie rok rood op blauw en blauw op blauw…

je klaproosde op slanke wat lichtgroene stelen het kleine blad gaf lilapaars subtiel haar boventoon ik heb je niet bewoond maar wel je zwarte hart bewonderd als in een droom hebben onze kleuren elkaar altijd weer gevonden…

in een bergweiland waar ik ging zonnen bruiste een waterval van eeuwen achter mij iemand had boven mij een lied gezongen een lied van vrede klonk hier heel nabij waar in groene weiden de klaprozen bloeiden en Abraham met zijn kudden ooit kwam voorbij hier kon mijn ziel in alle stilte naar U zoeken nooit wenkte de hemel van alle zijden zo dichtbij…

Morgen zijn we stof en stuiven we tussen groen gras en kransen vandaag bijten we appels in hun vlees het sap druipt langs de mond pas gisteren rukten we nog de klaprozen uit de grond nu is er geen vandaag gisteren of morgen het is middernacht ik maak me zorgen om niets…

Ik reed die weg Tientallen keren op weg Nu leeg, kaal Enkel een paar rode klaprozen witte kamille geel koolzaad Deze kende ik al van voor jou Andere niet die leerde je mij Net als ik jou leerde kennen En jij mij Niet uit mijn hoofd in mijn hart Zelfs in tegenwind een lange weg vol…

nu en alles ligt ginds de ik- en de jij-vorm wij als afscheid in het geluid van klaprozen ik weet niet meer of wij waren en de gebaren die ik losmaakte uit jouw haren keerden zich naar binnen nog voor de nacht brak en wolken legde in onze adem ik voelde hoe jij wilde vliegen verder dan wij hadden verwacht…

de innerlijke rust die jij voor mij zo vurig wenste is niet mijn deel noch lot- of reis- genoot het stormt in hoofd en hart golven zwiepen belagen het gemoed boorden stromen over onrust wakkert aan knarsetandend ervaar ik jouw verscheiden klaprozen in ’t groen waar ben je in mij dichtbij of onderweg…

het orkest speelt zacht de bloemenwei waarbij hobo’s de klaprozen doen wiegen het gras nog groener lijkt in speels vioolgestrijk de paukenslag ons geuren duidt van een exotisch kruid als de dag het doek laat vallen van de nacht schijnen sterren hun applaus en geeft de maan vol staand ovatie…

Zomaar een dag schrijven wij luchtkastelen in het zand gewoon omdat het mag deze nieuwe geboren dag schrijven wij kastelen in de lucht zolang wij maar blijven dromen bliven wij geloven alles gaat uiteindelijk open zolang dromers en klaprozen zingen luchtkasteel met zijn gote vlindertuin zijn open Nu…

gele boterbloempjes madeliefjes en wat rode klaprozen blauwe korenbloemen tezamen op een groene wei een palet met vele kleuren mijn hart wordt danig blij een schilderijtje wordt geboren aquarel in al zijn vormen liefhebbers zullen dit bekoren ja, op zo’n plaatsen wil ik komen een rustig leventje in ongerepte natuur mijn ogen sluiten…

het warme oranje van de ondergaande zon en de azuurblauwe zee bij Heraklion het frisse groen van een beukenheg en gele paardenbloemen langs een binnenweg rode klaprozen in het graan het indigo van een pauwehaan en het diepe violet van lavendel ja, ik besef het nu toch wonderwel dit alles valt mij nu te beurt dat kleurenspel, een lust…

Zomaar wat klaprozen in conclaaf met wat bitter kruid de eerste ingrediënten tot een smakelijk opdienen. Een zuchtje wind leidend tot een serenade van gedachten, uitwaaierend tot een bosje ijsbloemen in kant gezet.…

Nu spoor ik tussen grind en grond waar weg de nacht inboort en luister langs het talud de glooiing van de einderstond, zo verkennen we het verstomde leven als een lange reis richting horizon verdwijn in het gras, klaprozen verstilde klokjes in de verte en soms een veertje eenzaam dwalend langs het silhouet van de statige wachters.…

Rode klaprozen geanimeerde Geisha’s rouge aan de bron.…

de nacht wacht niet kust slechts de randen van het avondrood om blozend aan te vangen langs die randen loop ik de dag nog wat te rekken tot onverbiddelijk het licht tot schemering zal doven kleuren verzoenen zich met elkaar, rode klaprozen verkleden zich in het zwart en nestelen zich in het grijsblauwe decor ik zie de vergrijzing…

Hoe kan ik in godsnaam nu stoppen de knoppen zijn geknapt de klaprozen zijn betrapt op hun ware aard zij zijn gespaard draai maar u majesteit de aarde in een onwaarschijnlijke tijd het schip is rijp door tijd van spijt gekapseisd door een vuur van ijs nu smelt het bewijs langzaam maar zeker gaan de geesten in ruis spreken en zij de…

ze vluchtten voor gezapigheid dachten roem en eer te halen voor volk en vaderland niets was minder waar misleid door mooie woorden wachtte slechts dood en verderf loopgraven raakten verzadigd van bloed te jong gilden jongens om moeder een eeuw na die vreselijke strijd graaft men rond Ieper nog botten op klaprozen buigen stil…

Langs de rand van het koren Waar korenbloemen en klaprozen staan Loopt een klein meisje met vlechten Bloemen plukkend tussen het graan Ze wil mama zo graag verrassen Met een prachtig veldboeket Er zitten zelfs margrieten bij Een korenhalm heeft alles vastgezet Mama staat haar al op te wachten En drukt haar stevig tegen zich aan Wat een…

Roodbonte koeien in 'n groene wei gele boterbloemen natuur maakt blij Dieprode klaprozen 'n blauwe lucht soms 'n witte wolk ik slaak 'n zucht Bruine wollige schapen paardebloemen heldergeel donzige eendjes 'n kleurrijk geheel Donkerpaarse distels verdwaalde madelief 'n kleurenpallet Holland ik heb je lief !…

een houten vloer drijft voorbij het land dat ik in me draag vanuit de verte schuiven lege stoelen als bootjes in mijn schoot het is eb, denk ik dan wanneer mijn longen nesten bouwen, te groot voor kale bomen en de klaprozen die in de palm van je hand vallen en het maanzaad sluiten rond je mond, purperrood alsof…

hier kunt ge nog gaan langs de tarwevelden, luisteren naar ratelende populieren, dromen met een luit op uw rug, klaprozen blazen en de blaadjes drogen op een hoedje van stro steken luisteren naar de koekoek die uit een stiekem hoekske naar de dorpen roept waar in volle staminees het volk zich laaft aan de geuze - lambik, kasseien blinken…

werkelijkheid; verwonderd om de vogels in de lucht waar ik niet wil denken, hoef te denken en het stamelen kan achterlaten bij elke vraag die je stelt over liefhebben, dicht tegen mensen en het verliezen aan ik zie je graag, zeg ik dan maar ik hou ook van een steen -het is stil overal waar ik sterf ook rond de rand van klaprozen…