Alle inzendingen over kleurenfoto's

Ze heeft wat van haar broertje en toch ook weer niet, wat trekjes van haar zusje, als je haar goed beziet, de lengte van haar moeder, althans dat lijkt zo jawel, de eetlust van papa, die werkt namelijk súpersnel zijn bord weg... En toch is dit kindje van twee dagen oud een wezentje waar de héle omgeving onnoemelijk van houdt.…

Versteende stilte zo dichtbij Zo veraf Als er zulke mooie versteende momenten, successen Zijn als ook de historie verstild, versteend Zonder rustiek “zijn”, zonder universeel weten… Energie als verlaten straten, als verstilde dagen, als verstilde ….. ego’s…

De ego's van nu gevuld doorregen en opgediend als warme happen in een slechte snackbar eenvoudig weg te doen in plastic bakjes en te overgieten met kleffe bende hun thuisfront hun ideaal hun passie om gevreten te worden zonder ooit te aanschouwen wie hen verorbert of wie hen uitkotst…

Hij kwam men zag hij overwon en nu op deze dag lijkt het een munt die ‘t leven alleen maar duurder maken mag Een puur product van Europese politiek Bedacht door hen die eenheid wensen Maar de gewone man die hem gebruikt wordt ziek wordt er steeds droever van Een dwingeland voor alle prijzen Die alsmaar stijgen tot groot verdriet…

Je mag homo’s voor zieken uitschelden Dat bepaalde vorige week de rechter Daarop protesteerden de homo’s echter Door zich massaal ziek te melden Toen ik maandag op mijn werk verscheen Was ik helemaal alleen…

Een bootje op zee, een golfje naar mijn hand en kleine vingers daartussen watervalderal ze dansen over elkaar en twee paar ogen schitteren meer dan de TL kan zien. Witte tegels spiegelen de druppelwals, knipogen minieme pareltjes en tussendoor klinken de vertrouwde hiklachjes. Ik reik naar de handdoek maar zij grijpt mij onverbiddelijk…

Ja en daar ben je dan, zo mooi en perfect, zodat ik het bijna niet geloven kan. Lang zwart haar, alles erop en aan, 52 cm en 3600 gram zwaar. Het laatste meesterstuk, weer een meisje, allemaal blij met dat stukje geluk!…

Liefde Je loopt hand in hand Door het bos of langs het strand Liefde Al die vlinders in je maag Het is een hele kietelplaag Liefde Met die knikkende knieën en zweethanden Ren je samen langs de bosranden Liefde Alle dieren in het bos dansen met je mee Met anderen of met zijn twee Liefde Altijd bij elkaar zijn Samen krijgt niemand je meer…

in de aarde onder mijn voeten in de natuur om me heen liggen versluierd antwoorden op hoe, wie, waarom der schepping alles wat er is, ligt aan de streng die heden verbindt met de oerknal de oeroude navel der schepping waar de onderzoekers in afdalen zolang niet alle vragen beantwoord is er ruimte voor dogmatisch geloof voor het paranormale…

Ze zijn er bijna niet zoals heel slanke vrouwen na heel licht verdriet. Met hun poten als met een dun pincet pikken ze preuts hun tenen uit het water op, o, ze zijn zo roze als de gedachten van een maniërist. Ze zijn vraagtekens achter al ons weten en zo fraai dat we even niet meer om een antwoord geven.…

Waren het mijn oude vrienden of de schaduwen van ongrijpbare taferelen uit het verleden die mij de rust niet gunnen om uit de zwarte veren van nacht het jeugdig elan te herbeleven? Zijn het de gedeelde beelden ontstegen uit de zoekgeraakte schimmen, die zich aan het gemoed klampen, in een laatste poging zich van het duister te ontdoen…

Hún papa had een bluspakket hij was hen goed gezind zij voelden zich veilig Hij had sinds kort een blusdeken een nablusdoek een dooflapje en een Gebrauchsanweisung die hij aan tafel voorlas (hun eerste duitse woordjes: 'farbe' en 'grau') Alle papa's doden risico was het zelfgesneden imago dat ons mensen van goede wil aankleefde…

Het leven lang Heeft men over Mij, mijn werk, Over wie ik was en Wie ik werd Eindeloos Gewikt en gewogen - En hoe vreemd toch, Waar de kinderen In de klas louter Lovend hun oordeel Uitten, werd ik Door het werk en De mensen die in Mijn werk werkten, Die zich soms Collega's lieten Noemen, dagelijks Gewogen, en altijd…

Zie mijn eigen schaduw niet meer, Twijfel over mijn bestaan - Hoofd vol loden gedachten, Gedachtenstroom stroperig Tot stilstand gebracht Buiten bruist het leven Binnen leeft de dood…

met het kussen op het hoofd gedrukt ontstond de wil om te overleven lijf en leden, 't vrouwelijke luidde de pijn in, de duisternis als een wijde cirkel in waan naar latere jaren, de rug gedraaid om te kunnen dragen, in het verlaten van het kind en opzij gevallen dromen van het niet meer kunnen bewegen uiteindelijk gedoofd, de mond…

de maan, slechts als een kleine sikkel, sluimert in haar glimlach tussen talloos twinkelend vertier hier, op deze koude aarde ligt het water onder vorst de bomen hebben zich teruggetrokken in hun schaduw, met schorsen als een harde korst op eeuwenoude wonden maar daaronder kruipt het leven zevenspikkelig omhoog gevangen door een wrange…

Hun brein is schoon ontdaan van laatste resten menselijkheid maar reeds kleeft onschuldig bloed aan hun handen als belediging voor elke God Een moordenaar blijft eeuwig een moordenaar ook al denkt hij een martelaar te worden…

Wat duurt het lang, die rituele dans, Er zal toch ooit wel eens een eind aan komen? Maar niet aflatend blijft Geert Wilders dromen, Want anders krijgt Frans Timmermans de kans. ’t Is overduidelijk geen goeie mix: Die pitbull, kat, ma Flodder, mister X.…

toen je in een veld vol narcissen zat en je met een glimlach opkeek het kleine kind in je armen was je toen gelukkig? toen de meidoorns zich hulden in een groene waas en je naar woorden tastte voor het onderliggend verdriet zag je toen de stukgereten wolken? of voelde je de druk in het vroege blauwe licht de woekerende onpeilbare pijn…

Ineens gekomen en zo plots gegaan Zo dichtbij maar nu weer ver vandaan Ach ik dacht, wat maakt het mij ook uit Want zonder jou kom ik ook wel vooruit Maar nu jij niet meer bij mij bent Zie ik het leven dat mij voorbij rent En ik wil niet denken maar ik denk aan jou Denkend dat jij denkt ik hou van jou.…

Toen bracht mijn gids mij in een stille tuin, Met donkre lanen, kronklend over 't gras, En bloemen bloeiden tussen 't struikgewas, En gouden vruchten sierden kruin bij kruin. Ik plukte een schone bloem, doch eer zij was Gebroken van haar stengel, werd zij bruin. Ik plukte een vrucht - het zonlicht lonkte schuin…

En langs een wand van rotsen, rug aan rug, Volgde ik een pad verlicht door maan noch zon. Toen stond ik vóór een afgrond en ik kon Geen handbreed verder en geen stap terug. En de angst des doods kwam over me, ik begon Te beven en ik riep: - ‘Wie bouwt me een brug?’ En 't ver gebergte gaf mij, honend-stug, Mijn woorden weer, tot wanhoop…

Hebt gij de Winterreus gezien De koning van het Noord? Hij is zeer oud, en stijf en stram; Gestopen stapt hij voort. Bij klare dage, schijnt hij klein En duikt zich als een dwerg; Bij duistre nacht vertoont hij zich Veel hoger dan een berg. Wit, sneeuwwit is zijn lange baard, Zijn schedel kaal en bloot; Zijn ogen liggen diep en dof Als…

Stemme: Ik heb de groene straten Die zonder hoop moet minnen, Die is er ellendig aan, Die dwarlen al zijn zinnen In ijdelheid en waan. Ik spreek, laas! uit verzoeken, Want ik heb ‘t zelfs verzocht: Dus mag ik wel vervloeken Mijn dwaasheid onbedocht. Zou men wel zotheid vinden Zo groot (helaas!) als mijn, Die min en lang beminde Die…

Armen in twee braces vanwege oedeem mogen ze na een fors aantal uren wel af. Ik vraag mijn dochter: help jij me even, kleindochter komt nieuwsgierig naderbij, wat doet Mamma bij jou? Die is me aan het pellen, let maar eens op, zeg ik het kind. Als alles van mijn armen is ontdaan, staat het kind te staren en roept heel voldaan: OMAAAA…

Ik verafschuw die nachten Ze ontwaken mijn onrust En mijn verdriet Ze ontwaken De demonen in mij Zie je dat niet? Ze laten me alles zien Achter gesloten luiken Ze laten mijn angsten zien Ik kan ze ruiken Ik verafschuw die nachten, Nachten die te lang lijken Ik verafschuw die nachten, Ik wil ze ontwijken…

Grijs van de wolken droom ik in mijn winter weg hoe het elders is.…

haasten, haasten rennen, rennen vlug, vlug 's morgens heen en 's avonds terug haasten, haasten rennen, rennen wat een verkeer 's morgens file en 's avonds weer haasten, haasten rennen, rennen o, wat een stress 's morgens half zeven en 's avonds half zes haasten, haasten rennen, rennen gut, wat ben ik moe 's morgens ogen open…

Je bent voor mij onbereikbaar, ik zie je niet, en hoor je niet, maar ik voel je zo dichtbij, je zit in mijn hoofd, je zit in mijn ziel je zit heel diep bij mij. Als ik naar buiten kijk, schijnt de zon voor jou, maar ook voor mij. Je zit in mijn hoofd, je zit in mijn hart, Je zit heel diep bij mij.…

overal onderweg laat ik woorden na als een uitgedund gedicht als een blik in jou richting en hier en daar zweeft er een zin - tussenin de schoongelikte alinea’s zacht uitgedrukt tussen alles wat zwart is overal onderweg wring ik me in letters drop ik souvenirs als kleine tableaus op zoek naar juist dat woord dat vertelt – waarom…