Alle inzendingen over korte dagen

Dat krijg je van die kouwe korte dagen; wie weet is het in maart voorbij . . . wellicht.…

korte dagen lage zon de uren licht te snel voorbij te vlug verdwaald in winter-lange schaduw te vaak verloren in schimmenspel van nooit vervulde dromen en toch wie durft te dromen en daarvoor gaat zal als vanzelf ontdekken dat zo geluk ontstaat een gezond, gelukkig en droomrijk 2006 toegewenst…

gesluierd is het licht in de te korte dagen een verregend gezichtsveld bereikt steeds vroeger de avond waar lampen schaduwen leggen op bleke gezichten…

Korte dagen vragen veel. Ik ben te traag om nog een hemel te zien. Met niets om handen dan gapende gaten. In opgesloten leegte kan ik enkel bezig zijn met winterslapen. Tenslotte daarom is het donker.…

het oude jaar is weggeschraapt restjes zeer kruipen tussen tegels en voegen elke dag opnieuw lichtverlenging van koude korte dagen voorzichtig dromen sneeuwklokjes ik hunker naar hun wit…

Laat de winter nu maar komen Ik heb de warmte niet meer nodig Laat die sombere korte dagen maar knagen aan het licht Zij kunnen mij niet donker maken De warmte heeft mij gevonden Dat het zweet mij uit breekt Het licht is zo fel Dat ik mijn ogen half sluit Zolang jouw hart mij maar omringt…

speel maar met je korte haartjes draag het lachen met je mee jij was strand in zomers warmte golfde bruinend in de branding van mijn zee morgens was nog zonnig blauw van korte duur met een ruimende noordooster kwam de winter snel en guur we hebben ons begraven in warme lagen wol proefden licht van korte dagen maar vrijden nachten…

Weer faalde het apocalyptisch slopen, Ik denk wel dat ik weet waar dat aan lag: Waarschijnlijk was het vrijdag te kort dag, Maar eenentwintig juni staat nog open. Zorg eerst dat je een slimme datum prikt, Voordat de mens zo ‘n kunstje wordt geflikt.…

mag ik je winterslapend storen de somberheid van korte dagen kan mij niet bekoren wil de witte vlokken voor je vangen ze draperen op je warmrode wangen laat het licht maar breken in het smeltend ijs haar kleuren verschieten uit het grijs om in het ontluiken van de zon je ogen te ontmoeten met hun eerste lentegroeten…

ik vinger ijs op hete huid en smelt in samenzijn pegelde zo lang in korte dagen dat de zon mijn zwaarte niet kon dragen brak voordat je kwam jij zoog druppels van verlangen uit het vorstelijke hangen de splinters heb ik bij elkaar geraapt en in ontdooien jou tot vrouw gemaakt…

Ieder jaar weer moeite met deze donkere dagen Kan zo veel duisternis moeilijk verdragen Die korte dagen, lange nachten We moeten op het lengen van de dagen nog even wachten Over 2 weken is het zo ver Ga ik niet meer werken, met in de lucht een ster Alhoewel ik vanochtend heb genoten De lucht was allerlei kleuren gespoten In januari…

de winter speelde niet hij grijsde grauwe dagen in eentonigheid versliep de uren knorrig in een winterslaap die de korte dag nog donkerder zag geen sprankje zon of bedje sneeuw met warmte voor de net ontloken allereerste krokus en toch is er beweging in de zwarte grond waar wortels en knollen al stevig bollen het is wachten…

ik ga maar weer eens naar de Europoort tenslotte ben ik er geboren op zo'n korte dag mengt blauw zich met vuile strepen paarse proppen proberen nog wat te rekken iemand waarschuwt voor zakpeuteraars tegenover mij een man met brede neus hij houdt twee ballen in een hand en laat zijn vingers kraken een muziekje bereikt mijn oor…

fel breekt herfst door het bladerdak kaalt takken tot een helder perspectief weer zichtbaar is wij hebben de seizoenen geoogst wachten tot ook de laatste warmte van zomer is gedoofd nog trekken de insecten hun eigen plan gepareld hangen webben als een welkom voor gevang steeds meer vertraagt bestaan in korte dag lomer wordt…

op rustige korte dagen trippelen gekleurde kousenvoeten somber door miezer en stuivende sneeuw onder een beklemmend koud wolkendek dat ons niets meer zegt in saaie eentonigheid nog heeft de herfst zijn kaalheid kunnen compenseren door wat sprietige stelen die zich dood staan te vervelen in het schrale schilderij waar zelfs…

Bladeren vallen van de bomen Het is een korte dag Mensen haasten zich terug naar huis En sluiten alle deuren en ramen. Zonnestralen breken door de hemel Het is een nieuwe dag Mensen lopen fluitend over straat En vergeten voor een ogenblik dat er oorlog is.…

in jouw lieve gezicht glanst nog altijd liefde gelukkig zijn er foto’s ik laat ze glimlachen en waar je wegkijkt laat ik dromen zweven op de glijbaan ligt de gladde tijd een vaart te nemen versnellend, langs de korte dagen waar ze –pas nog- even stil bleef staan we moeten gaan… maar dralen, als de twijfel spreekt in jouw ogen breekt…

ik was weer aan het strand zag de hand van wind in het afslaan van de duinen het zand is hard en koud meeuwen troosten zich met mist die winter verre van ons houdt het grijze sombert stilte de golven rollen kilte schuim wiegt wit en traag de korte dag vandaag maar als ik terugloop zie ik de konijnen struinen in het watertje van zon…

ik prijs je niet als ik je vergelijk met lentebloemen kan koude ogen niet benoemen als je ontluikt in kleur ik heb je winter meegevoeld het ijs in je gedachten bevriezen moest jezelf om nog gezond te overnachten een korte dag was je houvast de lange nachten vol met spoken voor even ben je weggedoken omdat je alles hebt gehad toch…

jong verleidelijk jong speelt ze op de grens van het denken dat liefde alleen de honger stilt ze bezit het hoogste hectaren jeugd en aanvaardt niet dat ze het liefste mooi is door dat puistje op haar wang seizoenen voelt ze nog niet draagt ze graag modieus en is niet bang van korte dagen maar van geluiden onder bed, knuffelt…

Een eindig jaar Korte dagen, lange nachten Menig mens z’n energie spaart Het ochtendlicht blijft afwachten Wolken hangen stil in de lucht De wind slaakt menig zucht Een koude wandeling bezorgt rode wangen Het oude jaar wil zich met nieuw jasje behangen Het thuis zitten voor de buis Gedachten hebben het jaar uitgepluisd Witte vlokken die…

te korte dagen niet meer ontwaken in het park slechts beelden die eindeloos gapen zo stijf en hard hun hart en leden alsof zij krampachtig trachten het leven te bewaren…

Haar wilskracht kende weinig grenzen de pijn verdreef zij met een lach een schittering had zij in haar ogen haar liefde sierde elke dag Zomer schreef zij met vette letters in het dagboek van haar leven bloemen fleurden altijd haar huis door kind of vriend met liefde gegeven De winter met zijn te korte dagen verteerde zij niet zo goed zij…

Het mag dan herfst zijn, tijd van korte dagen, van licht dat minder helder dan bij zomer schijnt - toch waagt mijn hart een antwoord jou te vragen omdat het zonder liefde in het niets verdwijnt. En laat me nu en dan een beetje klagen, je weet toch dat daarzonder liefde wel eens kwijnt...…

ik schrijf met het laatste licht van de winterzon de wende komt snel weerom voor langere dagen die om meer woorden vragen voor het verhaal van de dag nog heb ik niet alles afgesloten de korte dagen hebben niet lang gesproken in het herfstige papier kleurde chaos en afval hun resultanten de ongeordendheid in de geest van mensen was…

Op de weg naar Santiago voeren auto's af en aan mensen met te korte dagen voor een overvol bestaan. Maar de zondaar laat zijn lasten aan de voet van 't Hoge Kruis: zoveel stenen als verhalen die in zon en wind verschralen.…

Wat staat ons nog te wachten Dan mist en hagel hier, En koude, korte dagen, En nachten eindloos schier. De zwaluw is gaan vluchten, De blaadren vielen toen, En gij zijt heengevlogen, Zo als de vogels doen.…

Korte dagen, lange donk're nachten. Kale bomen, alles grauw en zwart. Mensen gezichtsloos. Weggedoken in muts en jas. Huiverend, ploeterend in weer en in wind. Zoekend naar warmte bij huis en bij haard. Toch was het eens anders, herinneringen blijven bewaard. Om sleetje te glijden een tocht op de schaats.…

In gedachten reis ik verder door de laatste uren van het jaar waarom zijn die gedragen loodjes zo verdomd, verdomde zwaar korte dagen zullen lengen kille nachten huilen mee elke ochtend zal licht brengen soms haat ik die zo geliefde zee vele stappen die ooit verzanden in verdriet maar ook in de lach woorden die in handen landen…

Al ben ik voor de goede dood niet bang, toch benauwen mij de korte dagen, de nachten waar ik woelend wakker lig en dan gedachten en herinneringen de vrije ongedwongen loop laat gaan en met mijn Vader tweegesprekken voer en ook met mensen die al lang zijn heengegaan.…