Netgedichten

netgedicht (nr. 3.554):

Vormloos denken

de sneeuwbes
trost nog parelwit
naast de linde
die mijn pad verkleurt
zo dwingend geurt
in stervend geel
naar bladgroen-dagen

mijn adem
wolkt nu dampend wit
in bittere kou
die 't denken kleurt
en zo gelaten speurt
naar grijs en grauw
uit vergeten dagen

de sneeuwbes
bruist zo parelwit
naast de slapers
die in 't fletse licht
van te korte dagen
niet meer ontwaken

in het park
slechts beelden
die eindeloos gapen

zo stijf en hard
hun hart en leden
alsof zij krampachtig
trachten het leven
te bewaren