Alle inzendingen over kus

ik praat met je, jij lacht, ik kus je op de neus ik aai over je haren. nog even maar, mijn zoon en wij zijn altijd bij elkaar nog even maar geduld mijn zoon, ik kom er aan.…

jij liet mij bijna alles van liefde zien de lach een onverwachte kus de warme hand waar vonken springen in ontladen dierbare omhelzing voor intieme samensmelting toch hangt er nog een licht taboe over ontmoeten in ziele sfeer begrijpen heeft dezelfde woorden niet meer voorzichtig kijken baant nieuwe wegen in het doelenperspectief…

Dan spontaan, een dikke kus.. De blauwe oogjes stralen.. En ze kijkt weer, niet begrijpend, naar mij... ..waar moet ik de moed vandaan halen... ..Ik vecht tegen de tranen, als ze 'lieve opa' zegt... Waarna ze je foto,...heel voorzichtig, ...weer terug op tafel legt...…

Ik voel je warme naakte lijf Zo zacht Ik zie je, blik lach kus Mag ik? Waarom? Waarom mag ik? Omdat jij? Raak je, Mag ik? Jij en mij, Waarom? Dankje JIJ…

en stel ik scherp op hun kus? Mijn dochtertje zingt in een musical hoe ‘k me voelde, weet ik nog goed van emotie was ik tot tranen geroerd, ik zag opeens: het bandje is vol Camera neemt de beelden op Camera zuigt mijn emoties weg Nooit meer spontane ontroering Concentratie staat nu voorop…

Wat ik zie Is geld een waarde als een kus? Wat blijft is wat ik zie En wat in mij opkomt en vervormt Tot iets van poëzie De taal die in ons allen stormt Geeft houvast, gevoel, nostalgie Hetgeen ons ook duidelijk normt…

kom terug jij kleine vlinder kom terug uit de verte de manen zijn dood zoals het dansend lichaam in mijn dichtersdroom verstild, afwezig de wind vergeten in de graven rondom mij ben je daar, mijn vlinder of twijfel je nog door de kus die ik je gaf slaperig, de avondgod diegene die nog wenen moet om het antwoord van de sterren…

In de glijbaan van de tijd verlies je soms seconden waardoor je voor een klein moment weer staat in hartje Londen Waarna je vrolijk met een zwaai de slinger weer een zetje geeft en je vol vuur en zwaar verliefd de stad Parijs opnieuw beleefd En bij 't proeven van die ene kus heb ik toen in mijn broek gepist want ik zag dus op het allerlaatst…

boulevard als lichtend lint verraden zal hij ons niet in die kuil in vaalduister strand verlaten door oosterburen in ’t afkoelende zand van die intieme enclave streel ik knullig haar hand gevoel van plots ontwaken dan hapert ons fluist’ren naar een schromende kus door onze onwetendheid volmaakt onschuldig en altijd bleef ik…

Je bent een mens van goud, waar ik zielsveel van houd Een kus op je voorhoofd, je voelde nog niet koud.…

Je vingers glijden door de mijne Woorden vervagen Het blad valt Ik geef je een laatste kus Je wolk drijft stilletjes voorbij En laat duisternis achter Maar jouw sterretje, Dat blijft Voor eeuwig In mijn hart…

twee verwonderde ogen zo blauw als de hemelbogen kijken mij wat angstig aan maar krijgen niks gedaan ik duw je zachtjes naar je stoel je weet niet wat ik nu voel je kijkt verdwaasd wat rond en ik sta genageld aan de grond dan geef ik een kus en draai me om ik zeg je snel dat ik weer kom groei maar kleine man groei uit mn armen en kom…

hemelsblauw het rood van karmozijn fluister ik pril is de jeugd goud van haar zilver het ouderschap in het pure grijze vind ik jouw warme armen kijk in het maanschone van Moeder Aarde in een ogen blik puur en zacht het morgengloren God wat houd ik van je sei- zoenen zei zoenen de warmte van een eerste kus…

ik kus de krullen en hoor rauw klinkende stemmen zonnestralen kietelen van grote hoogtes banen zich 'n weg door langs tegen omarmen de weelde van Moeder Aarde bloemen kruipen voorzichtig uit hun schulp kleuren de dag nog mooier dan dat ze begon pril groen ontrolt zich zienderogen dansen bolletjes wol bokkig in de wei het wachten is op…

Wij zijn nu niet meer dan dat wat verdween een laatste kus van zout op steen Mijn voeten vinden weer vaste grond toch hoor ik soms het heimwee ruisen in het hart van een schelp die jij voor mij vond dan spreekt de tijd zo licht als vlinders keren woorden terug naar hun fluistertaal vertel mij nog één keer een oud verhaal van…

zopas werd een vader begraven onder bomen en in de dag zijn hart was zijn zoon zoals het hare haar dochter handen waren moeder ogen en een kus het ontwaken werd een glimlach; de bewaakster van een kind dromen voltooiden nachten, het luisteren naar verdriet want haar liefde kende sprookjes en een deur naar omarming even groots…

zopas werd een vader begraven onder bomen en in de dag zijn hart was zijn zoon zoals het hare haar dochter handen waren moeder ogen en een kus het ontwaken werd een glimlach; de bewaakster van een kind dromen voltooiden nachten, het luisteren naar verdriet want haar liefde kende sprookjes en een deur naar omarming even groots…

Ik vraag je om je lippen te tuiten, zodat de wind een kus versturen kan. Hopelijk hoor ik je dan, dansend door mijn gedachten fluiten. Met een elegante schwung zal jij, dwalend over zeeën en door bossen, niets meer doen dan verlossen, en een weg vinden naar mij.…

Een kus op je wangetje Een lange weg te gaan..... Op jouw zachte bolletje zal een kroontje staan Soms zal je wel eens denken: Waar moet dat naartoe? Lieve kleine prins, Wat wij nu willen zeggen: We love you!…

onzichtbaar als een sluipschutter worden de mensen benaderd om dan aangeraakt te worden gelijk kleintjes tikkertje spelen met een onverhoedse handdruk een zoen of een kus op de wang als het niet met een niesbui is de samenleving raakt ontredderd door gezaaide verbijstering en angst waar het monster niemand ontziend onder de leden van…

warmte in blikken vingers die schikken in elkaar draaien handen die aaien en van vandaag even schrikken haar uit je ogen speels zijn de vlagen die lokken verleidelijk langs je hoofd laten jagen beteugel mijn storm ik zal bedaren boei met je liefde mijn handen en kus de gevaren tot we de tijden vergeten niet meer weten…

trein je hart op het perron je zou om elf uur komen de grote hal hing vol met warme dromen ik had een roos zoals er vele bloeiden in handen die naar een ontmoeten groeiden jouw lach ontspande alles wat ik had de trein te laat mobiel op half zeven die was thuis gebleven maar in de mensenbrij klopte je hart en ik was blij jouw kus…

handen zijn open vingers smal toelopend in hun lengte artistiek het haar is uitgeplozen gespeelde nonchalance flirt met stukjes dramatiek tragisch is haar oogopslag als zij de wereld vat in een ultieme kus met armgebaar het glaasje port waardoor zij na een uur of twee haar hart uitstort staat na de lunch al klaar het leven is…

Een reis met een doel Een herzien Wat nog komen gaat Meisje nog maar zestien Blootgesteld gewaad Een kus Hand omringd met naakt Wegvliegende mus Weerzien volmaakt Getrek aan het leren koord Onzichtbare voetstappen Weer samen Zoals het hoort…

hij draait langzaam naar het licht de zon op zijn gezicht het water aan zijn voeten zijn vingers in het zand hij streelt zachtjes krullend haar het hart loopt hier gevaar en later dan zou moeten verlaten zij het strand hij brengt haar tot haar deur bewaart haar frisse geur fluistert nog een kus proeft haar zoute lippen zij lacht…

Hij schikt z'n jas kijkt schuin in de smalle spiegel, tuit z'n lippen, knipoogt, vouwt zijn haar met handen groet buiten wacht de buitenwereld brutaal omarmen een vluchtige kus op haar natte wang later later thuis, drink nog wat mee of bak een ei ik ga naar bed morgen voetbal Ajax uit altijd moeilijk gebak na.…

Ik ben alleen, geliefd, maar toch verlaten door velen Geen kus van Valentijn die deze wonden kan helen Jij zult omringd zijn door “sierlijke en geurende bloemen” Ik door vier muren, die ik niet eens mijn eigen mag noemen…

verrot ben ik van binnen totaal verrot vergaand gevangen in woorden niet in zinnen bestaand kapot ben ik van binnen ontbindend voor de dood aan gedonder voor de lichtflits opkomend na het afgaan verzot ben ik op minnen lief hebben op de korte baan een kus verzet de zinnen de glimlach spiegelt een traan genot zit ook van binnen niet…

herinner jij nog die kus waarin wij afscheid proefden de vertederende streling van handen in elkaar die hunkerende ogen als vraag naar wij samen het duizelen om ons heen een liefde gewild die ontluikende nacht waarin wij tranen voelden het eindeloos staren naar een stervende ster herinner jij nog dit hart jou geschonken zo breekbaar…

Er was schemering en het zachte geluid van golven, klotsend tegen wal en boten Een kampvuur en de herinnering van toen de wijn al was vergoten en de wijsheid zijn keerzij toonde en de liefde mij er beloonde met een kus Waarop ik verviel in vreugde en vragen stelde over de talen waarin verhalen zich de ronde deden Toen ik alleen en…