Netgedichten

netgedicht (nr. 39.160):

Ruis

Wij zijn nu niet meer
dan dat wat verdween
een laatste kus
van zout op steen

Mijn voeten vinden
weer vaste grond
toch hoor ik soms
het heimwee ruisen

in het hart van een schelp
die jij voor mij vond
dan spreekt de tijd
zo licht als vlinders

keren woorden terug
naar hun fluistertaal
vertel mij nog één keer
een oud verhaal

van vroeger, in zinnen
zo zacht en stil
dat ik ze nooit
vergeten wil

Schrijver: Astrid Voerman, 24 mei 2011

astridvoerman

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

herinnering

4.0 met 21 stemmen

364

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Naam:: katty
Datum:: 6 juli 2011
Email:: katty.wijnspandora.be; In het zachte geruis van Eb en Vloed keren de woorden vlinderlicht weder. Schrijf ze op met een witte ganzenveder zodat ze nooit meer verloren kunnen gaan...

Naam:: Maria Voerman
Datum:: 30 mei 2011
Email:: l.voerman1home.nl; Wat een prachtig gedicht Astrid. Vol van heimwee.
Vooral de laatste strofe.

Naam:: kerima ellouise
Datum:: 25 mei 2011
Email:: kerima.ellouisehotmail.com; "dan spreekt de tijd zo licht als vlinders'...wat een mooie ruis in dit weemoedige, zachte gedicht!

Naam:: Coby Poelman-Duisterwinkel
Datum:: 25 mei 2011
Email:: cobytjeertlive.nl; Prachtig! Voert me terug naar dierbare herinneringen. Dank voor het delen!

Naam:: Hilly Nicolay
Datum:: 25 mei 2011
Email:: voorjaarsvlinderhotmail.com; Vol bewondering gelezen Astrid.

Naam:: Martien Montanus
Datum:: 24 mei 2011
Email:: mamamololive.nl; Heimwee mag ruisen in het hart van de voor jou gevonden schelp.....heel mooi gedicht Astrid!

Geef je reactie op deze inzending: