Alle inzendingen over kust

ze wist het donkerrode licht op een altaar vol geheimen wat snaakse vormen de geur van leer voelt zoete lust door pijnen in het tabernakel van lichaam en geest de zweep die ultiem verlossing geeft door het zachte strelen van de warme huid een eerste slag klinkt schrijnend luid pas als de meesteres haar litanieën heeft gezet kust…

of dat kunnen zeggen over de zonsopgang of over een dochter die naar school gaat en de taal van haar ouders verliest het brandt in haar hart nog maar een paar sprekers in die taal nog een enkeling die 'vogel in bergen' kan zeggen of ik hou van jou 'aan de rand van het zwijgende meer' terwijl de springende vis ons even kust…

kruisten wapens na een eerst touché gingen we en garde wisten van het groeten in elkaar ontmoeten en toch was het raak stak dieper dan ik dacht jij riposteerde in verdediging met alle macht en niet alleen met brute kracht verwondde je vlak langs je helm door een open vest verbond je zonder klagen de striemen op mijn rug kuste…

we draaiden zacht de tijd een pootje uit in het stelen van wat uren en minuten dagen bleven hangen in gewoon routien maar nooit werd ons afwezigheid door anderen gezien we kusten de seconden in liefde voor elkaar begingen zware zonden door te leven als een paar we hemelden want leven is een aards begrip onze liefde kent geen tijd…

Alsof ik haar met mijn laatste adem liefhad intens was het spel der liefde, adembenemend tot in de poriën van haar ziel hield ik van haar ik had mijn hospita met haar bedrogen in een vrijage in het hotel aan de kust terwijl tijd ons nauwkeurig in het vizier had er nooit meer een einde aan de nacht zou komen had ik mij met haar hospita…

je bedekte mijn kust waar ik rotste in strijd met de zee zacht nam je vloed het geelwitte zand met zich mee we glooiden in strand betreedbaar voor velen duinden in pannen om elkaar stil te strelen toen kwam de storm onverwacht tussenbeide terwijl wij al zomerslang vrijden jouw zand is verdwenen toch rots ik niet meer en verwacht…

zag je door beslagen ramen aangekomen nog op reis een vleugje buitenland verdromend in je ogen je kuste me ik rook Parijs ik nam je hand de koffers maakten grenzen een eiland in de mensenzee we lachten samen de omgeving deinde met de golven mee je stem had zuidelijke klanken woorden nog een licht accent ik gaf je bloemen…

ik was het kind dat hulp nodig had ik raakte zacht je mannenhart ik groeide op de kale rots in breuken wortelden mijn barsten ik was gebroken door de hand die met mij knoeide het eigen lijf dat ik verfoeide voordat ik kon verwelken zond jij mij regen om te helpen ik fleurde op je kuste me tot bloei in duizendschonen…

voor even je vleugels sla de luchten lam waarin je wilde vluchten er is geen liegen maar de waarheid die geen draagvlak krijgt lijkt op onze werkelijkheid jouw vliegen is weer vrij en ik ben blij je te zien zwieren boven zeeën zonder pieren nooit meer de stroomversnelling van het moeten, golf eindelijk vrijuit langs kusten…

Je kust me met vol verlangen. In je armen gaan we samen heen.…

ik was het kind dat hulp nodig had ik raakte zacht je mannenhart ik groeide op de kale rots, in breuken wortelden mijn barsten ik was gebroken door de hand die met mij knoeide het eigen lijf dat ik verfoeide voordat ik kon verwelken zond jij regen om te helpen, ik fleurde op je kuste me tot bloei in duizendschonen zo kon ik…

De kusten veranderen, de bergen en dalen veranderen en de volkeren veranderen die in hem of haar wonen. Niets is het gelijke van zichzelf.…

heb vandaag boodschappen gedaan is het met mijn rust zacht lieve je moet niet happen vooral niet zappen als hij je kust en te keur is niet voor te stellen dat je wacht tot je een ons weegt ons zegt zoveel pinda’s pellen is letter voor letter gezegd heeft het ware karakter van een sonnet is de kracht van de Post……volte die onherroepelijk…

Op de verre kust van stil verlangen strandt mijn waan.…

zandstralende schurende scherpte schrijnt in hoopjes tegen het glas hier veegt het oud papier in knispers over een voorbije zomer ritselt het vergeten verhaal over ondersteboven tafels opgewonden schermen en standjes niet te troosten parasols hebben hun rokken gestreken in zedigheid daarachter plaagt de zee de kust vleit en komt…

soms kan het gebeuren op een kilmiezerige dag dan zit je zomaar naast me op de bank jouw ogen, hemelsblauw, kijken me aan je lacht jouw stralend brede lach je kust mijn tranen met jouw zachte lippen weg net als ik zeggen wil: ‘waar was je nou’ ben jij alweer verdwenen maar even, slechts heel even maar heeft in mijn stille eenzaamheid…

Wij schieten in de lach, laten ons van de daken waaien in feilloos navigeren Kaatst onze schaterlach tegen de kust bij Etretat: “Beauvais!”roept iemand en een ander: “Icarus!”…

De schelle wind die steekt En dagen, jaren gaan voorbij Als plots een zonnestraal Heel zacht mijn natte haren kust De wind gaat liggen... vrij…

jij was het gezicht in de wolken gaaf gemodelleerd door de wind van volwassen tot kind hij speelde met jou kende je ups en downs wist welke ruimte jij nodig had om te groeien zonder te verdwalen in het strakblauwe bloeien ik proefde jou toen het donkere van de bui mij kuste en je vriend het nat van de regen van mijn…

En wanneer je mij zachtjes kust, vervul je mijn lichaam met lust. Nu zal ik mij aan jou geven, ik voel jouw lichaam beven. Samen komen wij aan, op een plek waar alleen wij nog bestaan…

Het strand vol stenen en ik zoek je stemmen maar er is geen zonlicht of zout op de huid Zo slaan wij dood, aan een kust kwetsbaar en ketsbaar de keien die opspatten wijsheid die ons zo ontcijferbaar maakt Ik zal ooit begrijpen hoe de geur van je armen ons daar overvleugelde, rotsen door regen en wind kiezels werden.…

Steeds als zij lacht lacht mijn zijn Steeds als zij spreekt hoor ik liefde Steeds als zij kijkt zie ik het groen van mijn ziel in haar ogen weerspiegelen Steeds als zij kust proef ik hemelvruchten Steeds als ik haar lichaam zie huil ik groen onervaren Steeds als ik bij haar ben haar in mijn armen sluit haar bemin tart ik het groene kind…

al mijn dagen vlogen in het vuur van de stad de stad die enkel uit woorden bestond ik kuste de straat waar je zwijgende mond open lag en voor het eerst raakte ik jou aan ook je latere pijn ik heb in je gewoeld de schaduw gezien immer voortvluchtig als een zwerver zonder hond ik likte aan je woorden slechts assen…

Het kust mijn beminnend hart langsheen de weg van het gepeins. Muziek tovert stilte over een melodie die de diepste snaren van mijn voelen raakt. Dansend op mijn golven zwevend over mijn gemoedsrust. Muziek zet mijn hart en ziel wagenwijd open. Soms als een klaterende regenbui of als een eindeloze horizon. Muziek...... Carry…

Als je elkaar kust en niet meer kan stoppen Als je hart veel te hard gaat kloppen Als je niet meer zonder elkaar wilt zijn Als je blij bent als je samen kan zijn Als je je rot voelt als niet samen bent Als je die arm om je heen voelt Als je je dan heel veilig voelt Als je samen bent en je daarbij prettig voelt Als je bij een blik weet…

zij zegt dat hij zijn broer niet is terwijl de de neus en ogen van hem zijn de lippen, de kin niet ben bang dat hij hij me straks kust de weg vindt in mijn in mijn bevend lijf vervolgens in het hart daar wacht zijn broer dezelfde weg gegaan wat zullen ze zeggen tegen elkaar, zeggen tegen elkaar in het kloppend orgaan of zullen ze…

De blauwe vogels op het dak zij waren de idolen van onze zomer lang die wij versleten in gemak Ik bracht je eersteklas bonbons en bosjes capriolen en van de bakker om de hoek ons zonnebloemgebak Zo gingen wij de zomer rond op zonverliefde zolen en niemand die ons miste of de liefde onderbrak Ik kuste zacht je huid die ik bestreek…

Kruimelzacht waren haar ogen zachter dan de lange kusten waarlangs zij mij steeds liet rusten met haar vogels in het zand Als ik moegestreden zocht naar vertes die ik had vermeden rolde zij de zee in schreden voor mij uit tot lonkend land Toch heeft zij nooit echt geweten in die aangestaarde jaren hoe verzacht haar ogen waren die ik steeds…

't Is niet langs de oevers, waar het mulle zand mijn voeten zal omhullen en bij even weldoende rust de zon mijn huid streelt en mij zachtjes kust...…

Morgen zet ik verse stappen verse stappen op het doek als voor het eerst een schrede in vers pak welk maagdelijk wit was bezorgd in de nacht waarin de klok een nieuw jaar inluidt bleef de uil stil kust de ochtend me wakker baant zon zich een weg door voorspelde nevel zodat ik niet verloren loop 4-3'67 ~ 4-3'11…