Alle inzendingen over laag grijs

Dikke donkerheid en laag grijs Niet zoet, niet bitter Waar is de melancholie? De foltering van pijn? Het is het niets, dat brengt me van de wijs Altijd nacht en de maan mijn gezel Zonder lach, licht en vreugde Wie gelooft mij als ik dit vertel?…

Een traan lichtte in uw oog, de zerk lag grijs En eenzaam in een krans van groene blaren - Een lichte handdruk kon uw smart bedaren Maar wis zong nog uw hart bedroefd een wijs.…

Er is volgens mij geen land waarin het blauw zo blauw en dan de wolken met een paar druppels roze erin en de onderste laag grijs, ja, zo majestueus en ongeorganiseerd, maar toch lijkt het haast met een plan.…

tussen grijs en grauw brengt één ijspauw kleur in de morgenstilte.…

Achterklap en roddel is al menig mens op afgeknapt…

het zijn slechts schetsen van papieren dromen of verbeelde avonturen uit een grijs verleden -opgefrist in kleur- laag voor laag worden gekunstelde kleuren in vormvaste lijsten gegoten om ze te modelleren naar de wens van de gedachte toch vervagen ze weer doordat fantasie nooit raakt aan het natuurlijke prisma van de feitelijke beleving…

het zijn slechts schetsen van papieren dromen verbeelde avonturen uit een grijs verleden -opgefrist in kleur- laag voor laag worden gekunstelde kleuren in vormvaste lijsten gegoten om ze te modelleren naar de wens van de gedachte toch vervagen ze weer doordat fantasie nooit raakt aan het natuurlijke prisma van de werkelijke beleving…

Een soldaat lag kermend op de grond dood te gaan. “Wat is dit nou voor kutbaan” morrelde de Generaal. Tijd voor plan B. Hij had altijd een wit doek mee.…

Ook wil hij dat ik me in latex hijs maar dat wordt me nou werkelijk te grijs!…

Met grove stenen in diverse lagen. Gemetseld met snelbeton. Water en stootvast. De kleuren vervaagd naar grijs en zwart. Vergeten een raampje voor een beetje licht naar je hart.…

de kleur van klei nu het water zich terugtrekt legt zij een wrak en verhalen bloot onder het grijs van laag overdrijvende wolken schrijven ganzen modderige berichten in geheimtaal onder mijn schoenen de grijze kleur van klei…

Sinds er een vrouw boeken over schreef, is grijs niet meer hetzelfde. 50 tinten, weet je wel. Dat weten ze aan onze kust natuurlijk al lang. Lichtgrijs, dolfijn grijs, beton grijs. Je geraakt gemakkelijk aan 100 op een doordeweekse dag.…

Je zal toch maar zo’n grijs bestaan moeten leven.…

Mijn lief houdt niet van ‘t grijs van regen, mist en aanverwante nattigheid. Vandaar dat ik in stilte prijs de schoonheid die ik zie in lage loden lucht die ongemerkt in grijze regen overgaat en rimpelloos in ‘t even grijze wad ten onder gaat.…

Gedachten en daden Die in mijn ziel Met gevoel zich mengen Tot hem, de mens Die ik ben hier en nu, Woorden die wellen Tot regels die mijzelf Verbeelden in taal Die laag voor laag De diepte in gaat, Net zo lang tot ik hem Die ik genoemd wordt Gevonden heb, terugveroverd Op de geschiedenis die er Met mijzelf was vandoorgegaan…

Lucht naakt het water waar de einder ze vergrijst oplossend ineen.…

het grijze van de ochtend bleef de dag lang hangen in een onbestemd verlangen tot ik plots een maarts viooltje zag in het wit (waarschijnlijk wegens sneeuwgebrek) er verscheen een glimlach op mijn gezicht een grijze dag plots opgeklaard…

ik loop de ondergaande zon tegemoet de mist plakt aan mij als natte lucht mijn haren hangen als slierten zeewier langs mijn vermoeide gezicht mijn kleren wapperen als zeilen in de wind wolken hangen uitgerafeld in een stille schemering de lucht een baldakijn van grijs in 't westen een smalle strook oranjerood met een vage streep blauw…

Je trekt je sokken uit, ik de mijne je ontkleedt je kleed zie bloot getrokken lijnen in het grijs je haar strengelt zich schaamteloos om het mijne heb meer gezien toen ik niet meer zag dan me lief is overviel mij de streling van een onvoorstelbare zachte wind…

flarden grijze mist dwalend, soms zwart versperren de weg naar herkenning woorden, zijn leeg vormen geen stroom kabbelen weg naar vroeger de uitgestoken hand zweeft doelloos blijft steken als een wapperend blad kijken, en niets zien luisteren, en niet gehoord worden maken de dagen tot ongekende eenzaamheid. voor jou....voor…

mensen kruipen weg in jassen grauw en grijs hun kleding ze sjokken in hun tredmolen van werken en van sleur zo kort de donkere dagen energiepeil staat op nul waar zijn de zonnebloemen de onbezorgde zomerdagen ?…

ze beweerden dat het leven een toverbal zou zijn voorzichtig lik ik het zoete rood geel en groen volgen opeens wordt alles grijs in mijn mond bah, wat vies de kikkerprins sabbelt op een gouden knikker…

Niemand hoort hier thuis, in deze wereld van grijs en gruis. Ik verdwijn onzichtbaar, in achtergrondruis.…

En je zag de zee Donker en grijs, die op stranden beukte. Je zag de sterren, in de zwarte lucht. En je beefde, overweldigd als je was. Toen het leek of je hallucineerde Zag je dat boek, zonder kaft, verregend, Dat in het bos lag. En er was daar die fiets, weggeroest, Een speelbal voor de wind.…

Ze lagen onder dun zwart ijs; de een zag grijs, de ander blauw. Ik heb ze op het gras gelegd, dat hard onder mijn voeten brak, hun lijfjes droog en warm gewreven en ze mijn adem ingeblazen.…

Ik heb van binnen vele lagen Die je niet zomaar dichtvouwt Ik stel geen pompeuze vragen Jouw verhaal laat mij soms koud Alleen Ik heb geen hart van steen Ik heb ook geen kop van hout Ik kijk altijd om me heen Aan eindes knoop ik een touw Alleen Alleen zijn in mijn diepste In de grond van mijn hart Daar wil ik zijn het…

Sluit de ogen hoor het geluid een ogen open dag F16 geluid Apache helikopter mensen visueel geboeid angstig laag krijg een bukgevoel ben niet geboeid sluit mijn ogen denk aan mensen het angstgevoel de volle laag.…

de dood lag voor mij, haast om op te rapen maar ik was een kind, licht en onschuldig herkende het geschuifel niet van het donkere wachten, droef en zwaar de muffe geur, een lijf in zwart op de grijze muur hing haar gezicht, streng en met harde vuisten, voortgedreven door gebed stemmen naderden uit fluwelen hoeken en dwongen mij naar…

vandaag gebeurde het in één ogenblik buiten op straat lag huid te sterven en jij zag opnieuw haar stilstaand gezicht vogels in zwart vlogen door vlinders heen en keerden weer over wintervelden, uit het einde geboren niemand merkte het sneeuwen op je vingertoppen of het zorgzame gebed dat je achterliet tussen de…

De tuinmerel fluit mij wakker z’n euforie werkt aanstekelijk ik grijp deze lentemorgen aan te ontsnappen uit de zondag die de hele winter duurde Verlang naar ‘t ritme der dagen wandel over het schelpenpad langs de ringsloot van de polder waai uit op het boogbruggetje luister er naar de stilte ruik er het drassige groen Een…