Alle inzendingen over lam resten vlekken

Doorrotte maatschappij Die mij nog één keer Vermoorden wil - En mijn hoofd zo lang Al niet meer dan een kous Gevuld met de leegte van louter as, En zo vaak al mijn ik vermoord En wat er van mij restte Alleen nog maar een leeg Lichaam met naar ik bang ben Een onvermoede orkaan die met oerkracht Aan geweld langzaam in mij loskomt…

Die uit grauwe As herrijst Met strakke kop En fonkelende blik, Samenraapsel van Verkoolde resten Van dit menselijk bestaan - Het dodelijke lijf ingekapseld Door de blauwe kantlijn Van hoop - omgeven door Een oceaan van zacht Oranje die mij het Ademen mogelijk maakt…

Binnenskamers rest enkel nog een warm gevoel, de stilte van een diep contact.…

En Cheese kreeg gratie van Barack Obama Ook Mac werd niet vakkundig opgevuld Ze zijn met deze vrijheid zeer verguld Maar voor de rest is het helaas een drama Thanksgiving, Oh my Lord ik krijg zo’n trek Vandaag neem ik een een Cheeseburger bij Mac…

Het Godsgeloof is weer in kaart gebracht Een kwart zegt helemaal niet te geloven Een ruime helft ziet vaag iets, ergens boven De rest vertrouwt nog op een God met macht En hoe is nu de visie op de Hel? Heel breed gedragen: die gelooft men wel…

Zie ik Geert Wilders weer met modder gooien, En hoe hij met een foto Pechtold pest, Zie ik Henk Krol die vreest wat oudjes rest, Zie ik Mark Rutte met miljarden strooien, Dan meld ik u dit heugelijke feit: Het is zover, het is verkiezingstijd!…

Nog even en O2 is zelfs passé en rest Brittannia geen nieuwe wave, likt het z'n wonden, zittend op de blaren...…

Wat van hem rest is voos en vieze mensenmest. Eens had hij er twee en geen idee dat er iemand naar hem stond te graaien die zijn kikkerreet - het was een ongelijk gevecht - in een paar gelijke delen spleet om hem tot een gerecht zoals hij heet te braaien en zo zijn fraaie cliëntele tenminste één poot uit te draaien.…

Richting de haven draait de maag zich om Werkeloos toeziend hoe de rest zich klaarmaakt voor de strijd Overleven is het enige wat telt Me vastklampend aan dit zinloos verzet Het onverzadigbare monster voedend Het macht en kracht verschaffend Presenteer ik mezelf als hapklare brok…

IJzige kou dringt naar binnen Sneeuw bedekt de aarde met een zachte deken De duisternis komt gauw Je loopt vlug Je warme adem maakt wolken Je ogen zoeken Je bent moe Vlucht in de duisternis Je ziet jezelf in het spiegelende ijs Voor de laatste keer Bloed dampt Vormt rode vlekken op een wit tapijt Je huilt Een laatste snik Eeuwige stilte…

vaak stokt deze trage gang daar was het duister en wat was ik toch bang lees niets van schoonheid of een blij verwachten Ik zie dat mijn vingers de dans weer ontdekken langs lijnen van nu op het wit van de lach op het toneel zonder grenzen nu het weer kan, nu het nog mag fris ritselt het nieuw geboren blad zonder scheuren, krassen of vlekken…

Mevrouw de Winter bibbert met de koffie: ze heeft haar Parkinson weer op bezoek en kleinzoon Theo wil geen vlekken op zijn kloffie Een bronzen plak verstoort haar grijs gewassen broek. En achteraan, daar vegeteert mijn moeder: ze staart afwezig door een goudgerande bril. Gemurmel over duimend drop en jeukend poeder.…

Lang bleef aan haar de blik gekluisterd, die Ten elke tijde rust op hare trekken: Steeds toeft zij, waar ik ben: nooit is er, wie Een liefde, minder hoog, in 't hart kon wekken, Dat, in die gloed gelouterd van zijn vlekken, Vereend met schoonheid, werd tot poëzie. Mathilde, o, mijn Mathilde!…

Vastgespijkerd aan een schuur Weert hij de demon Met een bol lijf en een duivelskop Dooraderde vleugels dragen hem In een stikdonkere ruimte Ontwijkt hij het spinrag Uit een grot vliegt een stroom op Grillig wentelende vlekken Een moeder kruipt over een wand van jongen In het staartvlies vangt zij de meelworm De vlieghuid plooit als…

moorden maar ik herinner me alles wat is er van me geworden, mijn beste vriend iedereen die ik ken loopt weg, aan het eind en jij kon het allemaal krijgen mijn imperium van troep ik zal je laten vallen ik zal je pijn doen ik draag deze kroon van dorens op mijn leugenaarshoofd vol met gebroken gedachten die ik niet repareren kan onder de vlekken…

Zwanen als sneeuwwitte vlekken stuurloos in het koude water, gekoppelde eenden opvliegend, kraaien loensend roofbewust. Thuis in de gematigd warme huiskamer ontdoe ik mij van wollen muts en wanten, ontdooi en zie buiten de olijke capriolen van mees en mus: Nederland Beweegt!…

raadselachtige blik in de ogen een slepende gang door het leven vette vlekken op donkere broek witte sportsokken blauwe schoenen wapperneus klapwiekende zeiloren uitpuilende buik een eendensnavel frisse reuk goedkope aftershave de baard van vier dronken dagen hangend kruis in afgezakte broek opmerkelijk de bedrevenheid in beurtlings knipperen…

ik kus je navel om erbij te kunnen zijn adem mij, adem jou, adem ons, zucht het leven terug naar waar wij ooit begonnen en breek me (niet weer) zo lief als je me had of zing voor mij de teksten die nog niet gekend zijn en blijf, blijf hier en daar – vertel me de laatste zinnen spreek ons samenzijn aan snippers, smelt de inkt tot grote vlekken…

fonteinen in schoonheid stervend verwond door regen, zon gapend de steen en handvol water ruziënde mussen schoorstenen als pittoreske kleine broertjes van campanili* ambitieus in veelvoud schreeuwend om aandacht bestemming vervreemd het piazza San Marco magistrale schoonheid van verheven gebouwen en blij spelende kinderen de duivenpoep-vlekken…

Wat vale vlekken heeft, de doordeweekse, wat licht gerimpeld raakt van niet gebruiken, wat wacht op afgeraspt tot naakt en sappig, wat valt te snijden tot minieme velen, wat slaag verdraagt, wat tegen donker kan. Dat in een pan. Vermalen tot geen vorm om wie of wat op aan te spreken. Verzameld in een geur.…

Rugliggend wakker te dromen staar in het duister naar dingen die toch niet komen de vlek op het hoge plafond is overdag een smet, in de donkernacht een schaduw die vormt jouw mond met een licht geopende lach de lamp hangt gelijk Damocles’ zwaard een figuur makend op de witte muur ‘t lijkt sprekend op mijn gitaar licht lichtvallend door het…

hoe schoon de dames, heren zijn met rooie koppen van de wijn lach ik mij zot en spieren pijn hun tronies snikken vlekken op het doek van puur plezier, eentonig is mijn vak dus niet als beelden van modellen naakt of aangekleed, mij in't verkeerde keelgat schiet ze vluchten naar hun huis terug, wanneer ik walgelijke schetsen maak, heel…

buiten scheen de zon, binnen liet schaduw blinde vlekken gelden- zelfs nu twee dozen gebak en tien blije gezichten maar het jouwe dreef terug naar niets... slaap je mama?…

De tafel staat voor ons tweeën gedekt Hoewel jij al maanden verdwenen bent Jou vergeten heeft geen enig effect Elke mogelijke omkering went Je foto’s hangen op dezelfde plek als je ze laatst thuis hebt aangetroffen De poetsvrouw gaat tekeer op elke vlek, Maar alleen ik mag de kaders stoffen Je kamer onaangetast gelaten Alsof je hier al…

Gij, gij vloekt de koude vitter, Die, met al zijn geestgeschitter, Hart noch ziel voor Dichtkunst heeft: Die, ontrefbaar voor het schone, In de rozen van Dione Niet dan vlek en rimpels telt; Dorens zoekt om aan te haken; En haar geuren niet kan smaken, Of van spijt en wrevel zwelt.…

rond de balie heerst onzekerheid de nummers kloppen, maar de tijd holt achteruit op het scherm verschijnt er iets dat correspondeert, getallen met een letter en een grote A erbij: de rij krimpt in tot boze blikken aan een oud begin nog even dan voor het raam verschijnt een blauwe vlek het lijkt op hoop en op een uur dat eerder nog als…

wanneer zullen de muggen komen en zich wreken voor de rode vlekken bloed, zo talrijk op de muur na onze muggenjacht met kussens dacht ik, en ik stelde me de donder voor: een oude man die dorstig in de kelder doolde rammelend met bakken bier.…

wanneer zullen de muggen komen en zich wreken voor de rode vlekken bloed, zo talrijk op de muur na onze muggenjacht met kussens dacht ik, en ik stelde me de donder voor: een oude man die dorstig in de kelder doolde rammelend met bakken bier.…

En hier en daar scheemren de lage daken, Wier heerlijk rood fel en ondoofbaar praalt, Als kleurge vlekken in het grauw verdwaald. En zacht: het doet een mijmering ontwaken Naar zoelte en jeugdig groen en broze fleur En wuivend gras en tere bloesemgeur.…

Geen perk, geen zerk, geen naam, in die onooglijke vlek, in Erneton-sur-Biert. Mijn vader schreit.…