Alle inzendingen over lelies

Ik bedek mijn ogen met gebroken lelies, de wereld is er vol van, in te verdrinken als zuigeling, beeldvorming van een gedroomde aarde, van de moederschoot waaruit we werden geworpen.…

Ze staan in het water, stil en sierlijk Wachtend op het licht, dat hen wekt Dan openen ze langzaam hun kelken En tonen hun schoonheid, puur en perfect Ze geuren zoet, als een zachte bries Ze kleuren het meer, met wit en roze Ze dansen zacht, op de golven mee Ze stralen vreugde, uit elke pose Ze zijn een symbool, van zuiverheid en liefde Ze…

Lelies dansen, statig en bedachtzaam, als droegen ze as in hun kelken. In een onzichtbare verte bedekken zware wolken als oogleden de bloeddoorlopen zon. Sterrenloze duisternis verbrandt het licht en alle vogels zwijgen.…

Blauwe lelies vangen mijn verbaasde val, voor mijn lief en ander leed. Niets is wat het scheen, ook de zon niet meer. Slechts verstuifde zwaneschijn. Ik ga mijn laatste stap, heen. Afgesloten keert ze haar rug, terug naar eenzamer lucht, de natuur, de lelies en ik worden meegezogen in haar verdwaasde vlucht.…

Ik ben een meer Een rimpelloos water Waarop blanke lelies tronen Het ruisend riet Laat zich niet storen En neuriet zacht haar lied Een zonnestraal Breekt door mijn water En golvend groeit Haar warmte voort Geen zuchtje wind geen vogel zal deze droom verstoren Want God heeft er met Zijn handen de stilte uitverkoren…

de zee, steeds kleiner, verdeelt mijn handen over duinnachten en jouw gelaat wit en stil, als lelies voor zon verborgen wordt meegenomen door de vlekken van de wind ik laat je alleen: meeuwen zwijgen de wereld en mijn stem streelt de laatste herinnering zoveel trager dan de wandeling naar morgen…

nooit eerder klonk in de grote tuin de oude gong zo zuiver bij de vijver zingt een wasvrouw en water draagt stemmen van ver aan de oever in de warme schaduw van de pagode tuur ik naar glinsteringen lelies en het pas gevallen blad eerste druppels kringen om mijn spiegelbeeld…

onder bomen waar zonnevogels nesten bevolken vindt het jaargetijde motief doch de ophef dringt amper door tot de plas met weelderige gele lelies wijl een poes het schone lijfje wast met een oog op de bloem dragende Noord Japanse beverboom hangt moeder natuur de impressietuin aan lijnen terloops zingt zij blindelings, het eeuwige lied…

Zoals die pad, verstopt tussen de lelies: op- gesprongen, pissend, op het geluid van je schaar. Een kleine, grauwe. Stil tegen de grond en stiller tegen de muur daarna, gevlucht voor je hand of daarvan de schaduw.…

ze kijken mij aan verdronken mensen in New York, kapot geschoten kinderen in steden van Syrië, doodgevroren zwervers in portieken, wanhopigen, die zelfmoord plegen in mijn ontoereikendheid wil ik hen gedenken immers de sluier tussen dood en leven is nu dun bij een boeket witte lelies brand ik een kaars voor zielenrust…

Zij zag de lelies bloeien met kromme handen maar met een geest zo scherp wist zij hen te beschrijven als Gods wonder zonder dat geloof was haar bestaan leeg zij hoorde zijn violen zijn engelen koren alles wat zij beschreef kwam uit haar hart tot zij haar pen niet meer kon houden toen verloor de lelie haar blad en alles wat voor…

Vrouwen, nixen roepend uit stille vijvers, de lelies van hun ogen blinden blinkend wit. Vrouwen, elfen zingend doorheen loverruisen, duizelen me zoetelings ten val. Verwarring, speelbal van de hete zomer.…

Kijk ik neer op je lichaam tussen lelies in gebed dan zie ik tekens in je gelaat gegrift die ik niet kan wissen. Hoor nu mijn liefde die naar adem snakt nu je vragen verstomd je ogen blind zijn van het kijken naar mij.…

de lelies bewegen zich wiegend vogels die tegen de wind in zingen maken de pijn wakker donkere wolken trekken de hemel dicht er welt een traan achter mijn oog ik wankel en hurk in de rechter hoek van mijn kamer met het duister om mij heen ik sta op en kijk naar je brekende handen lief ze hebben de kleur van…

Drijvend op woeste golven van vurige passie en verlangen mijn gevoelens worden bedolven en mijn hart is erdoor gevangen Wandelend op gouden paden mijn ogen worden erdoor verblind alles wordt nu met liefde overladen het leven is omvangen met een roze tint Zwevend op prachtige wolken met de kleuren van heldere lelies deze ervaring is niet…

duizend ogen trillen in mijn hand en ik schud schud het verdriet in dichtgeknepen vingers afdrukken op een doordeweekse dag in een grote cirkel van leven naar dood een eindeloze rij van dood naar leven strak starend naar mijn adem verlies ik de zin tot bestaan en ik zwijg zwijg het antwoord in de tranen op mijn jas van duizend lelies…

is het de spanning op het mooi makend papier van woorden in een lentekrul die geen regen of sneeuw kunnen verdragen op kletsnatte voeten zit de winter dan niet vol poëzie in een ochtend van glazen lelies bewogen door de zeldzaamheid van stilte ik zie bomen, vogels, vorsten in wit en maanverblindend licht en…

Zoek me in de uiterwaarden achter het riet van de rivier volg het karrenspoor der paarden en breng je diep verlangen hier wil mijzelf met jou vermannen tot natuurlijk vrouwelijk schoon vul de kruiken en de kannen met passie uit de onderstroom tussen lelies wil ik dansen tot we samen overvloeien op het veld waar levenskansen met de laatste…

Roze Lelies helder-rein-onbewogen sterk zijn zij die wij graag mogen.…

beweging tussen natte muren Franse lelies, manshoog wuiven achter sterren er sijpelt water van de schoor die de ingezakte schedel moet schragen drip drip drup drip drip drup het ritme van leven na de dood gaat onverstoorbaar door de kamers er wordt niets geplooid of glad gestreken ontbering geeft voedsel aan alles wat niet is bezweken…

Ik wou de achterkant zien van de wolken de wind in zijn begin, horen vertellen hoe lelies overwinteren en libellen. Sinds mocht ik veel vernemen nopens volken verovering verval, maar weinig over de dingen die mij toen hebben betoverd.…

ziel, vederlicht letters weven woorden in welsprekendheid die zachtjes landen in een literair gedicht dat zoet en mijmerend blijft zweven in de tijd woorden die als veertjes blijven liggen op mijn huid zo teer, zo fijngevoelig en zo licht maar die tezelfdertijd getuigen van gewicht hoe blank een ziel dat zoiets wonderlijks ontspruit als lelies…

Als eerst de Stille, koude regen Die de pijn Het best beschreef Daarna de Witte, dichte lelies Die het verdriet Een lichaam gaven Vervolgens het Woeste, zwarte water Dat de angst Het best verbeeldde En ook de Dikke, donkere wolken Die het gemis Zwaar op me drukten Tot slot de Sterke, verscholen zon Die de hoop op beter Steeds…

Zie in de woestijn naar het wuiven van het riet in de wind zend de bode voor je uit Hij baande de weg zit als kind'ren op het marktplein speel fluit wilde je niet dansen tussen twee reien zing een klaaglied wilde je niet treuren door lelies omzoomd Hij is opgestaan tussen de bloesems ontloken waar zal ik jou beminnen neem geen aanstoot…

* jouw adem, uitgestoten langs de lente geurt liefde tussen boom en blad en valt in milde streling op mijn naakte huid waar de zomer bloeit liggen oeverloze lelies waar wat schaduw kust rust de tijd in een rivier vol stenen het water gaat haar weg en waar ik mijn blozen leg, blinkt de roze avondgloed…

toen zomer stierf in wolkeloos septemberen liep een bloem mijn leven uit haar bloei was weg en bloedde, binnen randen van verdriet want er was niets te zien alleen een zachte schijn langs wangen, die op lelies leken gevouwen handen droegen hemels dichtgesnoerd gevoel verdroeg de warme dagen niet weggevaagd vraagt toch naar kijken waar…

je mag het best wel weten ik huil soms uren lang er vormt zich dan een watertje een beekje stroomt zijn gang ik traan langs harde keien en zachte rozemarijn ik kletter nog een waterval en weg is dan mijn pijn en als de uren om zijn mijn tranen zijn dan op dan speel ik met de vissen zie lelies in hun knop dat huilen niet voor niets…

Onder de pompelmoezen maan Op de oude schommel Als op een droom van vroeger Scharnieren knarsen Krekels zwijgen Onkruid Schiet uit het droge zand omhoog Zaden zijn verdord van de hitte Lelies bloeien niet verder Algen vertroebelen de vijver Je bent er niet Er is brood en wijn Je bent er niet Pompelmoezen maan Fruit en wijn Dompelpomp…

Ach, als de wind ze sleurde in 't stof, Verliezen de lelies hun luister. Hoe staan die oogjes nu zo flauw, In wenende wimpers verscholen? Ach, drijvende in te kille dauw, Besterven de blauwe violen.…

liet ik gedachten keilen over water, het was vuil maar de oppervlakte schoon ze droeg er lelies die hun onschuld bloeiden, rijker door de vroege zon; het klaarde op en overal liep leven kleine vogels zochten tussen blad en boom ze zongen dat de dag er was en ook dat alle zomers nu nog geuren in mijn slaap slechts een enkele…