Netgedichten

netgedicht (nr. 11.291):

Avond aan een bergmeer

Een koele bries
breekt de reflecties
van ruïnes op het water.

Lelies dansen,
statig en bedachtzaam,
als droegen ze as in hun kelken.

In een onzichtbare verte
bedekken zware wolken
als oogleden de bloeddoorlopen zon.

Sterrenloze duisternis
verbrandt het licht
en alle vogels zwijgen.