Alle inzendingen over lied

Tussen het riet groeit nog altijd de twijfel al kwaakt de kikker er vrolijk zijn lied, zoek ik er naar het waarom en een begrijpen. Hier bij het klotsen van het water, komt voorzichtig wat zon tussen de wolken schijnen. Zal er voor ons ook een opening mogelijk zijn.?…

Een lied vult nu mijn longen. De vogels gaan mij voor. Neuriënd loop ik door. (Fiets-variant van dit gedichtje: regel 3: Ik fiets ... regel 8: ... rijd ik door.)…

In het ongesproken woord klinkt soms een zuiver akkoord, als van een stil, ontroerend lied. Wie niet kan luist'ren hoort 't niet. Maar wie in deemoed zich ontvouwt herkent het: helder en vertrouwd.…

ik wil je omringen met een teder bewegen van mijn lied uit een wilde seringenstruik geboren met jou bedaren onder stille dekens van de ochtend in een tomeloze vaart opdat je zou voelen hoe jouw ziel spreekt in de vruchten van mijn woorden jij het gemis waarin je leeft laat sterven in de openheid van mijn hart…

Nu de ochtend kriebelt trekt zij langzaam de deken weg zonnestralen nodigen mij uit op te gaan in hun schoonheid vogels zingen een lieflijk lied waar ik met volle overgave op in ga de wind geeft me 'n duwtje wanneer zij mij onhoorbaar ten dans vraagt om zo deze dag te beginnen…

Lauwe lentelucht Die geurt naar liefde En levenslust, Die in 't voorbijgaan Mij op de wangen kust - Vogels in mijn tuin Zingen hun hoogste lied, Hommel die voorbijkomt En zoemend langs mijn Bloemen gaat, en in Bijentaal vertelt waar Het om gaat - 't Wordt zomer, Vroeg dan wel laat!…

ik wil de merel zijn tussen nacht en dauw die dromen loslaat zich wendt naar het zaad van een volle dag zou ik dan weten wie ik ben de dagen terug, hart en honger 't vervreemden van het mooiste de lage tonen, moe gewaakt door het ontwarren van oude wind om dan alles weer in hetzelfde lied te herhalen…

Geen lied van hem dat mij is bijgebleven Wel albumtitels en zo'n Duitse Show Ik weet er een: 'Trompeten a Go-Go' Zo'n plaat die op het einde wat gaat zweven Wie daarvan hield was op z'n minst bekrompen Ter ere van draai ik 'James Last op klompen'.…

Het lied heeft 52 jaar onder een aambeeld gelegen, de vonken alle kanten op, vliegend van de grond naar de zonnestelsels, het weinig vertrouwen in de uren, seconden van een dag. Vandaag is er niks nieuws aangebroken.…

het huist al in warme tuinen struint op beschutte plaatsen in de duinen jaagt met de vogels in lied en gebied bij het zonnig lengen van dagen het cirkelt rond in takjes met vragen hoe krijg ik dit jaar mijn nest van de grond het is mijn lente nog steeds prenataal zij wordt geboren in een totaal onverwacht ochtendgloren…

ons hart de hamer en de slag klopt bij eenieder anders in voorspoed en in tegenslag haar ritme in onzekere dag het geluid van haar lied te zingen laten horen in het angstvol bonzen van de tijd bloeiend bloedend tot het graf in de jongste dagen nieuw en sterk door Gods ondoorgrondelijk werk…

Lachend met ‘t hoofd opzij en pretlichtjes in je ogen in de blues tent aan mijn bijzijn zo gewend luisteren naar je warme stem de vrolijke blues tonen om te bewonderen je lenige vingers de klanken die razendsnel uit de ivoren toetsen komen De blues het schone lied de taal van stervelingen…

. ---------------------------------------- Uit: 'Het lied dat mijn moeder zong', 2003.…

Afscheid in woorden een lied vol emotie een gebed, dat verhaalt het leven is eindig, voor eeuwig ...…

Geen mens die zonder een lied kan leven, het zijn de woorden die warmte geven. Stiltes die je bereikt op de klanken van muziek, trillende snaren beroeren je verdriet. Geluiden waarmee de wereld wordt verblijd, teksten worden geschreven met een bezielende levenswijsheid.…

waar die fluisterende stem, het zingen der wind als een lied vol liefde bekoren wil weerspiegelt een ster in gelaten tranen de glinstering breekt haar duister gevoel overheerst beklemming de troosteloosheid waar toekomstdromen niet langer zijn flakkert een briesje stormwind aan haar liefde verloor fluisterende woorden…

Ruik het blad van vorig jaar het kruid van nu zie jonge scheuten nat van dauw fris in het groen hoor jonge vogels hoe ze krijsen in de wind hun bekken wijdgesperd omhoog ontspan me trek een glimlach neurie blij zomaar een lied mijn ritme denk ik ben een lentekind…

Tussen het bewolkte daglicht klinken zijn woorden als een hemelse melodie in haar zonovergoten wereld waar liefde een eigen leven leidt en haar hart haar razend hart reist mee op zilte wind langs de noorderzee waar de horizon verstrijkt een meeuw het eeuwige lied wegkrijst…

jou ontkennen is de warmste leugen je bent me zo genegen dat elke neen als een vonkje in de aderen schiet gebrandmerkt smeulend en weer opgerakeld zo is het elke dag en in de nachten word je aangewakkerd jou ontkennen is mijn laatste leugen de langstlevende - ik wil geen surrogaat - jij blijft mijn vurig lied…

Maar met mij en zij in teugelijke liefde brengt een hoog lied een zanglijk gebaar naar Cleopatra en Caesar, haar vertederende Antonie. Beamen mogen in oude poëzie, geweest is al mijn liefde.…

er klonk steeds muziek als onze blikken kruisten maar de vonk sprong nog niet zacht sponnen tonen patronen tot een melodie alleen woorden wilden niet komen stilte heeft ons alles van liefde geleerd in gezamenlijke toekomstdromen helaas is die realiteit nog niet onze werkelijkheid maar het lied zingt al een paradijselijk perspectief…

In de tempel van het woud tussen beuken bruine kathedralen doodstil mijmerend fluistert het lover onhoorbaar het geheime verhaal van regendruppels de dromen van de wind En over de wijde heuvels verborgen valleien lome rivieren zeilen zwijgend de wolkenschepen met boven hen het verre niets het lied van oneindigheid…

klein lied over een liefdesgeschiedenis -veelal onder duistere omstandigheden of met weinig gelukkige afloop- sterft, wanneer men haar heimelijk maar met opzet afluistert.…

zacht is het gras voor voeten die dansen voorzichtig bloemen ontwijken om hun kleurig hart te bekijken wind vlaagt muziek fluistert woorden uit een eeuwenoud lied op een nooit te vergeten melodie jij bent geen ballerina maar een natuurdanseres die in gebaar lach en ogen met haar ziel de wereld verovert…

ik breek meer in de wereld dan ik bouw bekijk schoonheid met een vaak opgelegd wantrouwen geniet muziek maar hoor feilloos dissonanten in het lied toch eis ik geen perfectie in kritische reflectie maar ga voor de ziel en handen waarmee mensen werken zij bouwen aan de hemel terwijl anderen vroom kerken…

de dodenakker ligt er zinderend in zonlicht verlaten bij het voelt vreemd dat alle neuzen hier dezelfde kant op wijzen ik groet mijn ouders bewijs hen voor de zoveelste keer de laatste eer straks klinkt een lied voor mij, ben ik een arme stakker kom ik op mijn dode akker geen weg terug…

Je koestert een droom zoals de wind die boomwoorden fluistert onder de blauwe cipres en je zoekt in het laatrood naar een naam, zo dierbaar een belofte, zo magisch De donkere schaduwen in je ogen in je haar verlangen naar een gevleugeld hart ragfijn en teder Waar is de ster bezongen in je lied Waar schuilt toch de vervulling…

In takken groeperen zich groene zinnen popelend om alle kanten uit te lopen Op stoeptegels een kindertekening door regenschrift al half gewist Achter een dakkapel begint een merel te zingen houdt dan midden in zijn herinnering op In mijn hoofd vertwijgt zich zijn lied - niemand ziet iets aankomen, dat is ons geluk. ------------------…

Waar is de loopplank om als dichter bij je aan te leggen, help tijdsbrokken te verleggen in het onvoltooide lied van vroeger, als dwaas te dromen van reizen en te zeggen ik ging vrij jouw wereld rond, wordt die valreep mij ontnomen, hecht ik waarde aan elke herinnering en leg het oor aan elke rechtgeaarde schelp.…

Ooit vocht je in donkere uren een implantaat van steen uit je hart Onder dreigend wolkendek door storm en nevel terwijl het verdriet rijpte als vruchten aan de boom bedwelmde de koriander Toen de viool het lied van eeuwigheid huilde opende de roos behoedzaam haar hart In prille ochtend onder milde zon…